คราแรกฝงเสวียนยังไม่รู้สึกตัว ดังนั้นไป๋ลู่เถียน จึงเปลี่ยนไปใช้ถุงหอมอังจมูกหญิงสูงวัย นางได้สติก็จริง หากยังเคลิ้ม และดูเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น
“ผู้ใดกัน!”
ฝงเสวียนเอ่ยถาม
“ในนรกขุมที่ลึกที่สุด เจ้าคิดว่าจะได้พบผู้ใดเล่า!”
“บัดซบ ข้าจะไปที่นรกให้แปดเปื้อนร่างกายได้เยี่ยงไร”
สิ่งที่หญิงชรากล่าว ทำให้ไป๋ลู่เถียนหัวเราะ นางนึกเวทนาคนชั่ว ซึ่งไม่รู้ว่า ตนกระทำความผิดใดไว้บ้าง
“สิ่งที่เจ้าทำมาตลอดชีวิต ย่อมส่งให้ตกนรกหมกไหม้”
ฝงเสวียนส่ายหน้า สองตายังปิดสนิทเช่นเดิม
“ข้าถือศีลไหว้พระ และทำบุญต่อผู้ตกทุกข์ได้ยากเสมอ”
“สิ่งนั้นข้ารู้ แต่เจ้าบาปหนา ทำดีเช่นไรก็หนีไม่พ้นโทษที่ก่อไว้ กี่คนแล้ว ที่ต้องตายด้วยน้ำมือเจ้า สาวใช้ อนุของสามี รวมถึง...อดีตฮูหยินใหญ่ ลูกสะใภ้ และหลานสะใภ้!”
หญิงชราส่ายหน้าปฏิเสธ นางไม่ยอมรับ คนพวกนั้นล้วนใจเสาะ ทั้ง
โง่เขลา แล้วก็ป่วยตายเองทั้งนั้น
“ข
