“คิดว่าจะช่วยพวกเขาได้ไหม”
ท่านพิชิตถามต่อ สายตาผู้สูงวัยมองผู้ร่วมประชุม ซึ่งใยไหมก็มองตาม และทุกคนก็พยักหน้าให้ว่าพร้อมใจกันช่วย นั่นทำให้รอยยิ้มหวานระบายบนใบหน้า แต่เมื่อสบสายตากับอังกูร หล่อนกลับมองเมินไป แต่ก็ยังรักษาหน้าที่ที่ตัวเองทำต่อ
“ยังไงก็ต้องช่วยให้พวกเขามีที่ดินทำกินค่ะ เพราะว่าไม่ใช่แค่ 1 หรือ 2 ครอบครัวที่เราจะรับมาดูแลได้ แต่มากกว่า 30 ครอบครัว ยังไงก็ต้องให้เขาพึ่งพาตัวเองให้ได้”
“แล้วแบบนี้ใครจะเป็นคนไปคุยกับเจ้าหน้าที่ล่ะ”
“พ่อไหมว่าจะปรึกษาทนายที่เป็นเพื่อนกันค่ะ พ่อว่ามีทางที่เราจะช่วยเหลือชาวบ้านได้แน่”
“เรื่องนี้ผมจัดการให้เองครับ อาเข้มคุยกับผมแล้ว”
อังกูรพูดเสริมนั่นทำให้เจ้าของดวงตากลมโตตวัดมองเขาทันที แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่หล่อนจะก้มมองเอกสารในมือต่อ
“ดีๆ งั้นอาฝากกูรด้วยก็แล้วกัน ชาวบ้านเขาเดือดร้อนก็คงมีแต่กลุ่มพวกเราที่จะช่วยเหลือกันได้นี่แห
