10
1270 คำ
10
หลังจากจัดการเรื่องพิธีศพเรียบร้อย เขาได้ลงมือไขปริศนาที่คนรักทิ้งเอาไว้ทันที เริ่มจากทาคุยะที่น่าจะให้คำตอบเรื่องนี้ดีที่สุด ทว่าทาคุยะกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน อีกทั้งพิธีศพของสุชาลินีทาคุยะหาได้ไปร่วมไม่ จะมีไปก็เพียงคิมุระกับโคงะซึ่งเป็นมือซ้าย-ขวาของทาคุยะ และลูกน้องชั้นปลายแถวอีกสามสี่คนเท่านั้นที่ไป และที่สำคัญลูกน้องคนสนิทของทาคุยะไม่ทราบด้วยว่าหัวหน้าของเขาไปไหน เขาเดินทางออกจากประเทศญี่ปุ่นก่อนวันที่สุชาลินีจะเสียชีวิตสามวัน ถามไถ่มารดาของสุชาลินีเองก็ไม่ได้ความอะไร เนื่องจากนางนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลเมื่อรู้ข่าวการเสียชีวิตของลูกสาว ทำให้เรียวเลิกล้มความตั้งใจที่จะเอ่ยถามความเป็นมาเป็นไปของคนที่ชื่อ คุริฮาระ ทามะโกะ เขาเลือกที่จะค้นหาความจริงเองมากกว่า ดีกว่าคาดคั้นคนที่ป่วยหนักเพราะอาจทำให้อาการของโรคหัวใจกำเริบขึ้นอีก
เรียวจึงให้ทาเคชิลูกน้องอีกคนหนึ่งที่มีหน้าที่คอยหาข่าว อีกทั้งยังมีหน้าที่เป็นมือสังหารของแก๊ง จึงไม่มีใครเคยเห็นหน้าค่าตาของลูกน้องหนุ่มคนนี้ คอยตามสืบเรื่องนี้ให้ แต่ดูท่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด ข้อมูลเดียวที่เขาถืออยู่ก็คือชื่อของพี่สาวที่สุชาลินีบอกไว้ก่อนที่จะเสียชีวิต คุริฮาระ ทามะโกะ
ทาเคชิตรวจสอบหาชื่อนี้จากทะเบียนราษฎร์แล้ว แต่ผลที่ได้คือไม่มีชื่อและนามสกุลนี้เลย จะมีเพียงชื่อที่เหมือนกัน แต่ต่างกันที่นามสกุลเท่านั้น ซึ่งเขาเองก็ไม่ทิ้งประเด็นนี้ไป สืบเสาะทุกชื่อที่มีอยู่ในมือ ยกเว้นชื่อและนามสกุลของคุณครูสาวที่ทาเคชิหลงรักเท่านั้นที่ไม่ได้ตามสืบ เป็นเพราะเขามั่นใจว่าคุณครูของหลานสาวไม่มีทางเป็นมือปืนเลือดเย็นได้แน่นอน จนถึงทุกวันนี้ทาเคชิยังสืบหาข้อมูลมาให้เรียวผู้เป็นเจ้านายไม่ได้เลย
“ปิ่น...ช่วยพี่ด้วยนะ ช่วยพี่ตามหาพี่สาวของปิ่นด้วยนะ ช่วยพี่ด้วย” เรียวพึมพำเบาๆ กับตัวเอง เขาหวังเหลือเกินว่าจะมีปาฏิหาริย์มาช่วยหรือชี้ทางให้เขาค้นพบความจริงของคนที่ชื่อ คุริฮาระ ทามะโกะเร็วๆ
โครม...เสียงดังเหมือนของตกลงมาจากที่สูงดังขึ้นในห้องนอน ทำให้เรียวดีดตัวลุกขึ้นยืน หยิบปืนที่คาดไว้ที่เอวกระชับเอาไว้ในมือแน่น เดินไปที่ห้องนอนที่อยู่ชั้นสองทันที ฮิเดะโอะกับเคตะสองลูกน้องคู่ใจรีบวิ่งเข้ามาในบ้านเมื่อได้ยินเสียงโครมคราม เขาทั้งสองเดินตามเจ้านายหนุ่มขึ้นไปที่ชั้นสองทันที
“หยุดนะ...เธอเป็นใคร มาทำอะไรในบ้านของฉัน” ปลายกระบอกปืนเล็งไปที่ร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ยืนตกตะลึงกับภาพของชายสามคนกำลังเล็งปืนมาที่เธอ ยิ่งท่าทางของผู้พูดรวมทั้งสีหน้าด้วยแล้วนั้น ทำให้สาวน้อยนามว่ามิซาโอะตาเหลือกลานด้วยความหวาดกลัว
“คือ...คือว่าฉันชื่อมิซาโอะค่ะ เป็นพี่สาวของคานะจังค่ะ พอดี คานะจังป่วยก็เลยให้ฉันมาทำงานแทนค่ะ” แม่บ้านสาวที่มาทำงานแทนน้องสาวพูดเสียงสั่น คานะจังคือแม่บ้านที่เรียวจ้างมาทำความสะอาดที่บ้านหลังนี้เป็นเวลาสี่ปีมาแล้วเรียวกับลูกน้องจึงลดปืนลงเมื่อได้ยินคำพูดของลูกนกตัวสั่น
“แล้วคานะจังเป็นอะไร?” เรียวอดที่จะถามไม่ได้ ถึงอย่างไรเธอก็เป็นลูกจ้างคนหนึ่งของเขา อีกทั้งตอนที่สุชาลินียังมีชีวิตอยู่ คานะจังให้ความเคารพรักคนรักของเขามากกว่าเขาเสียอีก
“คานะจังเป็นไส้ติ่งอักเสบค่ะ ตอนนี้คานะจังนอนพักอยู่ที่บ้านค่ะ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อสองวันก่อนค่ะ ที่มิซาโอะไม่ได้แจ้งให้คุณเรียวทราบก่อน เพราะไม่สามารถติดต่อกับคุณเรียวกับลูกน้องได้ค่ะ อีกอย่างคุณเรียวไม่ได้กลับมาที่นี่ด้วยค่ะ มิซาโอะก็เลยถือวิสาสะเข้ามาทำความสะอาดโดยพลการ ไม่ได้ขออนุญาตคุณเรียวก่อน มิซาโอะขอโทษด้วยนะคะ” มิซาโอะตอบตามความเป็นจริง ระหว่างที่น้องสาวเข้าโรงพยาบาลนั้น คานะจังได้ให้กุญแจบ้านรวมทั้งเบอร์โทรศัพท์ของเรียว เพื่อบอกให้เขารู้เหตุผลที่คานะจังให้มิซาโอะเข้าไปทำความสะอาดบ้านแทน หากแต่มิซาโอะไม่สามารถติดต่อกับเรียวได้เลย เบอร์ของลูกน้องคนอื่นๆ ของเรียวที่มิซาโอะไปขอน้องสาว ก็ไม่สามารถติดต่อได้เช่นกัน เธอจึงต้องเข้ามาทำความสะอาดบ้านพักของเรียวแทนน้องสาว โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของสถานที่ ไม่แปลกที่เรียวจะถือปืนเล็งมาที่เธอ
“เคตะโทรไปหาคานะจังสิว่าจริงอย่างที่ผู้หญิงคนนี้พูดหรือเปล่า?” ไม่ใช่ว่าเรียวไม่ไว้ใจ แต่กันไว้ดีกว่าแก้น่าจะดีที่สุด อีกอย่างเขาไม่เคยเห็นหน้าและรู้จักพี่สาวของคานะจังมาก่อน จำต้องถามไถ่ให้รู้ความ
“คานะจังนอนหลับอยู่ครับ ผมโทรไปเจอกับพ่อของคานะจังพอดี เขาบอกว่ามิซาโอะเป็นพี่สาวของคานะจังจริงๆ ครับ เรื่องที่คานะจังให้มิซาโอะมาทำความสะอาดให้ก็เป็นจริงอย่างที่เธอพูดครับ” เคตะรายงานหลังจากที่โทรศัพท์ไปที่บ้านของคานะจัง ความไว้วางใจจึงเกิดขึ้นในหัวใจของเรียวทันที หลังจากที่ได้ยินคำพูดของลูกน้อง
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า ถ้ามีก็บอกได้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวมิซาโอะเก็บของที่ทำแตกก่อนนะคะ แล้วก็จะกลับบ้านเลย” มิซาโอะพูด ก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือและกรอบรูปที่เธอทำตกด้วยความไม่ตั้งใจ เพราะแมลงสาบเจ้ากรรมที่ตกลงบนแขนของเธอ ด้วยความตกใจจึงสลัดมันอย่างแรงเพื่อให้มันหลุดออกไป จากแขน ระหว่างที่สะบัดนั้นมือของเธอปัดไปโดนหนังสือและกรอบรูปที่วางอยู่ใกล้ๆ จนเป็นที่มาของเสียงโครมคราม
“เดี๋ยวก่อน” เสียงของเรียวดังขึ้น เมื่อสายตาคมเข้มของเขามองเห็นอะไรบางอย่างในรูปภาพรูปหนึ่งที่ซ้อนอยู่หลังรูปถ่ายของสุชาลินีกับสุนัขตัวโปรดทั้งสามตัว ทำให้มือของมิซาโอะที่กำลังหยิบรูปถ่ายใบนั้นชะงักลง เรียวเดินมาหยิบรูปถ่ายของคนรักขึ้นมา ก่อนจะดึงรูปถ่ายที่ซ้อนอยู่ออกมา ภาพนั้นคือภาพของคนรักที่ถ่ายรูปคู่กับหญิงสาวคนหนึ่งที่มีความงามอย่างเหลือล้น รอยยิ้มของเธอนั้นหวานจนเขาอดที่จะตะลึงไม่ได้ เหมือนมีอะไรดลจิตดลใจให้เขาพลิกดูด้านหลังของภาพ
- ผู้เขียน
