กันตพลมองคนที่กำลังนอนหลับ ไม่รู้ว่าเธอทำหนักงานเกินไปหรือกินจนอิ่มท้อง แต่การได้เห็นแพรดาวที่ใบหน้าปราศจากการแต่งแต้ม ทำให้เขาคิดได้ว่าเธอเพิ่งอายุยี่สิบเจ็ดปี อยู่ในวัยที่ควรได้พบเจอแต่ความสดใสและใช้เวลากับเพื่อนฝูง
แต่หน้าที่การงานที่เธอรับผิดชอบนั้นทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่จนลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจ เลยพาลสงสัยว่าตัวเองเหมาะกับเธอไหม คนที่เหมาะสมกับเธอมากกว่าจะพิพัฒน์อย่างที่จอมทัพพูดไว้หรือเปล่า แต่ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่ามีคนอยู่ใกล้ ๆ กันตพลก็รีบลุกออกไปเมื่อแพรดาวเริ่มขยับตัว
“ฮัลโหล...”
“พีทเหรอ...”
“อือ... นอนอยู่ มีไร...”
“อะไรนะ!” แพรดาวเด้งตัวจากโซฟาตัวใหญ่ทันที แต่แทนที่จะอยู่บนเบาะดังเดิม กลับกลิ้งตกลงมาดังตุบเพราะความไม่คุ้นชิน
กันตพลที่ยืนอยู่ห่าง ๆ ตกใจตามไปด้วย ทว่าเมื่อจะเข้ามาช่วยจับให้เธอลุกขึ้น มือที่ว่างเว้นจากการถือโทรศัพท์ก็ยกห้าม ส่งสัญญาณให้เงียบก่อน เขาเลยตัวแข็งทื
