เขาน็อตใส่ผมครับ

“คุณ เนตร สรินนา คุณถูกไล่ออก เนื่องจากคุณทำงานผิดพลาดทำให้มีผลกระทบกับบริษัทของเรา ผมเห็นใจคุณนะ เเต่ครั้งนี้มันร้ายเเรง เพราะคุณไปเจรจากับลูกค้าของเราเเละบอกข้อมูลที่ผิดพลาด ทำให้ลูกค้าคนนั้นต้องถอนตัวออก รู้ไหมว่าชายคนนั้นเป็นใคร เป็นถึงคุณชายของตกูลดังอันดับต้นๆ ของโลกเเถมยังร่ำรวยถึงอันดับที่ 5 ของโลก ตอนนี้คุณทำพลาดเเละผมไม่ต้องการให้คุณอยู่ในบริษัทผม โอเมก้าไร้ความสามารถมันก็เเค่ตัวไร้ประโยชน์” “-0-” ปัง “-0- “คนินที่พึ่งถูกไล่ออกสดๆ ร้อนๆ อ้าปากค้างอยู่ในห้องตามเดิมถึงท่านผู้บริหารจะเดินออกไปจากห้องนี้เเล้วก็ตาม ชายหนุ่มร่างโปร่งนิ่งค้างไม่ไหวติ่ง ในหัวเริ่มประมวลผลเเละยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เขาผิดตรงไหนเนี่ย ก็เอาสคลิปมาให้อ่านเขาก็อ่านตามนั้นเป้ะๆ ควรเป็นพวกคุณเองหรือป่าวที่ผิดพลาด ผมมีน่าที่เเค่ไปพูด เหอะเเต่ก็เอาเหอะ โนสนโนเเคร์ 10นาทีต่อมา ที่บ้านของ คนิน “โฮ~~~~ ฮึก ฮือออออ จะเอาตังที่ไหนกินข้าว จะไปสมัครงานที่ไหนเเล้วเจาจะรีบเนี่ย ยิ่งเป็นโอเมก้าเเล้วด้วย เง้งงงงงงง เเม่ หนูตกอัพเเล้ว ไม่มีเงินเเล้ว” ติ้ดๆ มือเรียว กดไปที่เบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนรัก อย่างรีบร้อน เมื่อปลายสายรับสาย ก็ปล่อยโฮใส่ทันทีอย่างไม่รีรอ “เเง้งงงงง จิน…ช่วยด้วยยยฮื่อออออ” “เฮ้ยเป็นอะไร คนิน ร้องไห้ทำไม” จินเพื่อนคนเดียวเเละเป็นเพื่อนรักของ คนิน ถามขึ้นด้วยเสียงที่เป็นห่วงเเละตกใจ “เราอึก โดนไล่ออกเเง้งงงงงง” “อ้าวไปทำอะไรให้โดยไล่ออกละ” “ก็……” คนินเริ่มเล่าตั้งเเต่ต้นจนจบ เเละปล่อยโฮออกมาจน จินเริ่มเป็นห่วง ร้องขนาดนี้น้ำจะถ่วมโลกไหม “ถ้ากูมีงานให้ทำก็คงดี เเต่ตอนนี้ก็ลำบากเหมือนกัน” “อึก ชั่งเเม่งเเล้ว อึก สองทุ่มเจอกันร้านเหล้า xcv จบ หึ้ย อึก……” “อะ…คนินเอาจริ..” ติ้ด คนินตัดสายไปทันทีไม่รอให้เพื่อนได้พูดอะไรต่อ เขาไม่คิดเยอะเเล้ว ไปใช้เงินกินเหล้าเเม่งให้หมด เป็นขอทานไปสะจบๆ เเง้งงงงง “ฮัลโหลจินเดินเข้ามาเลย” คนินพูดกับเพื่อนในสาย เขามาถึงก่อนเเล้วเพราะมาจ้องโต๊ะร้านนี้คนเยอะเเละเป็นที่นิยมมาก ถ้ามาช้าโต๊ะคงไม่มี “จินทางนี้” คนินจะโกนเรียกเพื่อนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะด้วยความที่ร้านพึ่งเปิดไม่นานเพลงจึงยังเป็นเพลงช้าๆ ไม่ได้เสียงดังมาก ทำให้ เสียงของคนินดังพอที่จะทำให้จินได้ยิน “เเง้งงจินนน” เมื่อหนุ่มหล่อสูงใหญ่ของเพื่อนรักเดินเข้ามาคนินก็กระโดดกอดทันที อย่างออดอ้อน เพื่อนของเขาเป็นเบต้า จึงไม่กังวลที่จะใกล้ชิดหรือกอดกัน เพื่อนของเขาไม่ทำอะไรอยู่เเล้ว เพราะมันก็มีเมียไปละ “เดียวก่อน ตกงานอย่างงี้เเล้วยังมากินเหล้าคิดไรอยู่” “ก็ไม่คิดไร กินเเก้เครียด ให้มันหมดๆ ไปสะตัง หึ” “ใจเย็นๆ เเล้วอนาคตจะอยู่ยังไง สุดท้ายก็ต้องหางานทำ” “งุ้ย รู้เเล้วน่า ทำตัวอย่างกับเป็นพ่อเหอะ” คนินเบ้ปากอย่างนอยๆ เเละเรียกพนักงานเพื่อจะสั่งเครื่องดื่ม จินสายหัวเล็กน้อยกับเพื่อนของตัวเอง ทำตัวเป็นเด็กไม่เปลี่ยนเมื่อไหล่จะโตก็ไม่รู้ “มาจินชนๆ กินไปเลย เดียวจ่ายเอง” “เบาๆ เดียวเมาไม่รู้เรื่อง จะกับบ้านยังไง กูไปส่งไม่ได้นะเห้ย กูก็เอารถมาจะทิ้งไปก็ไม่ได้” “โห้วห่วงรถนี่หว่า ไม่ห่วงเพื่อนเลยไม่นี่” เมื่อเริ่มดึกขึ้นเสียงเพลงมันก็ยิ่งเร้าอารมณ์ ผู้คนก็ทยอยเข้ามากันเยอะไปหมด “ไปๆ วู้วววว เเม่งสนุกชิบ ปล่อยใจๆ สนุกๆ ฮ่าาา” “มึงเมามากเเล้วนะไอ้คนิน มึงดูสายตาพวกอัลฟ่ารอบข้างด้วย กลับเถอะกูว่า” จินเข้ามาพยุงเพื่อนที่กำลังเต้นอยู่ เเละออกเเรงดึงให้เจ้าตัวกลับ ดูจากสายตาเเละเเรงกดดันของพวกอัลฟ่าหลายตัวนั้นเเล้วเกรงว่าเพื่อนเขาจะไม่ปลอดภัย ถ้าขืนยังอยู่ต่อคงโดนฉุดไปขย้ำเเน่ๆ