แม่ผัวมหาภัยลูกสะใภ้สารพัดพิษ
2025 คำ
กว่าสามวันกับการหายไปของน้ำหอมอคิราห์พยายามออกตามหาทั้งจุดที่เธอเคยไปกระโดดน้ำหรือที่ที่คิดว่าเธอจะไป ความจริงมันก็มีเพียงไม่กี่ที่เท่านั้นน้ำหอมไม่ได้รู้จักคนเยอะและไม่มีใครที่ไหนมีก็แค่บ้านญาติใกล้ๆ นี้แต่เธอก็ไม่เคยกลับไปเหยียบอีกเลยตั้งแต่มาอยู่กับอคิน ร่างสูงเดินกลับเข้าบ้านด้วยความสิ้นหวัง คราวนี้คงเสียเธอไปจริงๆ แม้แต่ร่างก็ไม่เหลือให้เห็น น้ำตาลูกผู้ชายไหลหยดลงพื้นอย่างสุดกลั้นเขาทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ที่บ้านก็วุ่นวายเพราะแม่เข้ามาอยู่ด้วยแถมยังพยายามจะเอาลูกสาวของเพื่อนที่ชื่อแอมป์เข้ามายัดเยียดเป็นเมียเขา ในตอนนี้ไม่มีแก่จิตแก่ใจจะคิดอะไรทั้งนั้น เรื่องเดียวที่ติดอยู่ในหัวตอนนี้คือทำยังไงถึงจะได้น้ำหอมคืนมามากกว่า
“อคินไปกินข้าวได้แล้ว น้องรอนานแล้ว” เจ้จวงเดินมาตามลูกชายเมื่อคนใช้วิ่งไปรายงานว่าอคิราห์กลับเข้าบ้านแล้ว
“แม่กินเลยผมไม่หิว”
“ไม่เอาน่า ไปเถอะจะได้กินกันพร้อมหน้าพร้อมตา”
“แม่ ผมขออยู่คนเดียวได้มั้ย” อคิราห์โวยลั่นด้วยความหงุดหงิด
“กูแม่มึงนะอคิน”
“หอมมันก็เมียผมนะแม่ มันหายไปทั้งคนจะไม่ให้ผมรู้สึกอะไรเลยหรือไง”
“ใครจะไปรู้มันอาจจะหนีตามผู้ชายไปก็ได้”
“ไม่มีทาง มันหนีไปก็เพราะแม่พาแอมป์มายัดเยียดว่าท้องกับผมนั่นแหละ”
“ก็น้องมันท้องกับแก แกจะให้แม่ทำยังไง น้องมันร้องไห้มาบอกว่าลูกแม่ทำมันท้อง แม่กับอีปูก็เพื่อนกันลูกเราทำลูกเพื่อนท้อง จะไม่รับผิดชอบได้เหรอ” อคิราห์ได้แต่ถอนหายใจขี้เกียจจะเถียงกับแม่เหลือทน เถียงให้ตายยังไงก็ไม่มีทางชนะได้เลย
“มีอะไรกินบ้างอะ” เสียงใสที่ดังขึ้นมาจากประตูทำให้สีหน้าหงุดหงิดเปลี่ยนไปอย่างปลิดทิ้ง ตาคมหันไปจ้องมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาแสนดีใจ
“หอม”
“อีน้ำหอม” ตรงกันข้ามคนที่อยากขับไล่ไสส่งเธอแทบบ้าอย่างเจ้จวงกลับเกรี้ยวโกรธขึ้นมาราวไฟที่กำลังติดน้ำมัน
“โนค่ะ นี่ต้นหอม” ทันทีที่อคิราห์ได้ยินแบบนั้นขาที่กำลังก้าวเข้าไปหาหมายจะดึงร่างบางเข้ามากอดก็ชะงักลง แววตาและคำพูด บวกกับความรู้สึกของเขาแล้ว หอมตรงหน้าคือต้นหอมจริงๆ
“อะไร จะไปแล้วทำไมไม่ไปให้ลับจะกลับมาอีกทำไม อ๋อเค้าก็เก่งอยู่แล้วนี่นะเรื่องเรียกร้องความสนใจ”
“เดี๋ยวนะคะป้า เรารู้จักกันเหรอ” ต้นหอมฟาดฟันวาจาสู้กับป้าตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัวแต่อคินก็พยายามส่งซิกห้าม เพี๊ยะ!! มือข้างหนึ่งของเจ้จวงง้างขึ้นจนสุดแรงก่อนตบเข้าปะทะกับแก้มนวลของต้นหอมจนเสียงดังสนั่น
“โทษฐานที่แกมาก้าวก่ายฉัน อีเด็กไม่มีมารยาท”
“อีป้านี่ใคร” ต้นหอมหันไปโวยกับอคินทันที
“แหม หายไปสองสามวันสมองฝ่อเลยเหรอ ตอแหล”
“อ้าว อีบ้าอะไรเนี่ย เอะอะด่าเอาด่าเอากูไปแย่งผัวมึงรึไง” ต้นหอมกอดอกสู้อย่างมีอารมณ์นี่เห็นว่าแก่รุ่นป้าเฉยๆ หรอกนะถึงไม่ได้ฟาดคืนที่มาตบหน้ากันไม่มีเหตุผลแบบนั้น
“อีหอม มึง ว้ายย”
“หอมมม” เมื่อเจ้จวงพุ่งตัวเข้าไปหมายจะตบซ้ำอีกรอบขาเรียวของต้นหอมก็ยกขึ้นออกแรงถีบเข้าที่กลางตัวของสาวใหญ่จนล้มตึง แม้อคินจะโวยลั่นแต่ก็ไม่ทัน
“แม่”
“อ้าว แม่มึงเหรอตายละ ขอโทษทีค่ะตีนมัน…ไม่มีตาอะเนอะใครสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามามันก็จะประมาณนี้” คำพูดยียวนกวนประสาทกับท่าทางยั่วโมโหของต้นหอมสร้างความโกรธเกรี้ยวให้กับทั้งเจ้จวงและอคิน
“มึงขอโทษแม่กูเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ให้แม่มึงขอโทษกูก่อนสิ แม่มึงเริ่มนะ”
“แต่แม่กูแก่กว่ามึงนะ”
“แก่กว่าแล้วยังไง แก่ก่อนก็ตายก่อนควรจะทำตัวให้มันน่าเคารพนับถือมั้ย”
“ต้นหอม!!!”
“อะไร จะโวยวายทำไมน่ารำคาญ แม่มึงมึงก็ดูไปแล้วกัน ก็ไปหาอะไรกินละ โทษนะคะ” พูดจบขาเรียวยาวก็ยกขึ้นก้าวข้ามหน้าร่างสาวใหญ่ที่นั่งกองอยู่ที่พื้น ทันทีที่เข้ามาถึงต้นหอมก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นผู้คนในบ้านดูเยอะกว่าปกติ แถมยังมีหนึ่งในในห้องทานอาหารนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
“มึงเป็นใคร มานั่งทำอะไรอยู่นี่” แน่นอนว่าคนอย่างอีผีนั้นอยากรู้อะไรก็ถามกันตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
“แอมป์ไงคะ เมียใหม่ พี่อคิน” แม้การแต่งตัวและหน้าตาจะดูใสใสแต่ผู้หญิงด้วยกันดูออกเสมอว่าใครดอกฟ้าใครดอกทอง
“เป็นกะหรี่เหรอ”
“เอ่อ….” คนถูกถามถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเจอคำถามแบบนี้จากปากของคนที่เคยคิดว่าอ่อนแอ
“กูถามเนี่ย ตอบสิ”
“คือแอมป์ท้องกับพี่อคิน แล้วแม่ก็ให้มาอยู่นี่รอแต่งกับพี่เค้า พอดีเห็นว่าเธอหนีไปแล้วไม่คิดว่าจะกลับมาอีก”
“เดี๋ยวนะ กูไม่อยู่ไม่กี่วันไอ้อคินมีลูกมีเมียแล้วเหรอ นี่ปล่อยตัวให้ท้องกับผู้ชายเฮ็งซวยแบบนี้น่ะเหรอ แล้วนี่คิดยังไงถึงได้ปล่อยตัวมีลูกกับมัน หรือว่าไม่ได้คด แต่เอไอ้อคินมันก็รวยถ้าจะจับมันก็คุ้มอยู่อ่ะนะ แต่เดี๋ยวนะใช้มุกท้องจับผู้ชายเนี่ยมันไม่เชยไปหน่อยเหรอ เปลี่ยนมุกมั้ยแบบเน้นลีลาบนเตียงให้เค้าติดใจจนขอแต่งอะไรแบบนี้อะ” ต้นหอมมัวพฝฝุดเพ้ออยู่คนเดียวจนลืมสนใจคนที่นั่งจ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจ
“อิจฉาเหรอ” คำถามสั้นๆ แต่จุดชนวนความโมโหในตัวปีศาจร้ายได้เป็นอย่างดี
“อะไรนะ” “ถามว่าอิจฉาเหรอที่อยู่กับพี่อคินมาตั้งนานพี่เค้าไม่มีลูกด้วย”
“อิจฉา ฮ่าๆๆๆ อิจฉาเหรอ โอ้ยกูไม่โง่ไปมีพ่อเฮ็งซวยแบบนี้ให้ลูกหรอกมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะมีลูกกับมัน ลูกออกมาเป็นครึ่งเหี้ยครึ่งความน่ะสิแม่เป็นควายพ่อเป็นเหี้ย”
“กรี๊ดดดด” อคิราห์ที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงห้องอาหารต้องปวดหัวอีกรอบเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวของแขก บ้านกูมันวุ่นวายจังวะ เข้าได้แต่บ่นในใจ
“มีอะไรกัน” สาวใหญ่ที่ถูกประคองเดินมาถึงก็นั่งลงแล้วถามขึ้น “
ก็หอมน่ะสิคะ มาด่าหนู”
“ตอแหล ถ้ามึงไม่ยั่วโมโหกูกูจะด่ามึงมั้ย”
“อีหอม”
“ไงคะ อีแม่ผัว” จิกมาก็จิกกลับไม่มีโกง ต้นหอมตอกกลับแม่ผัวอย่างหน้าตาเฉย
“อคิน แม่ว่าเมียแกมันบ้าไปแล้วนะจับส่งโรงพยาบาลบ้าเถอะ”
“หอม ขอโทษแม่กูเลยนะ”
“มึงก็แคร์แต่แม่มึง แม่มึงผิดก็ว่ากันตามผิดสิวะ”
“มึงเป็นอะไรของมึงอีหอม”
“ก็เป็นลูกสะใภ้คุณแม่ไงคะ”
“ไม่ กูไม่รับ คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างมึงกูไม่เอา”
“แหม ไม่เอาก็เห็นทีจะไมอยู่กินกันมาตั้งนาน ได้กันจน….ไม่รู้จะเล่นท่าไหนแล้ว”
“ว้ายตาย น่าเกลียดที่สุดอีบ้า” อคินมองดูปฏิกิริยาของแม่เมื่อเจอกับต้นหอม จริงๆ มันก็ดีไปอีกแบบนะพอแม่ทนไม่ได้เดี๋ยวคงจะออกไปเอง
“ทำไมคะ เรื่องธรรมชาติทั้งนั้นหรือคุณแม่จะบอกว่าตัวเองยังซิงอยู่”
“อีหอมอี….อีโอ้ยกูจะด่าอะไรมึงดี”
“ด่าไปก็เท่านั้นแหละค่ะหอมชอบ ว่าลาที่ยั่วใครแล้วโดนด่าเนี่ย มันเท่ากับเราทำภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี”
“พอเถอะ กินข้าวกันดีกว่า” อคิราห์แทรกขึ้น
“แต่เรื่องของเรายังไม่เคลียร์เลยนะคะ” แอมป์พูดขึ้นบ้างหลังนั่งดูทุกอย่างมานาน
“เคลียร์อะไร อยากอยู่ก็อยู่ แต่ท้องให้จริงด้วยนะ ไม่จริงเดี๋ยวเรารู้กัน” ต้นหอมชี้หน้าบอกกับว่าที่เมียน้อยในบ้าน
“เฮ้ย ต้องไม่ยอมดิวะ” อคินหันไปกระซิบบอก”
“เอาน่า มึงได้กับมันจริงมั้ยล่ะ”
“ก็…ได้แหละ”
“เหี้ยจริงๆ”
“อ้าว”
“กล้าได้ก็ต้องกล้ารับ กินข้าวกันให้เรียบร้อยเดี๋ยวคุยเรื่องนี้กันอีกที” แอมป์ไม่กล้าจะเงยหน้ามองสายตาเช้าเล่ห์ของต้นหอมเลย ดูก็รู้ว่ามันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ แต่เพราะมีบารมีแม่ผัวหนุนหลังเลยทำให้เบาใจลงบ้าง เจ้จวงเอื้อมมือไปลูบมือเล็กๆ ที่กำลังสั่นพร่าด้วยความหวาดกลัวของแอมป์เพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าเราทีมเดียวกันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น หลังจากกินข้าวเสร็จอคิราห์รีบลากตัวต้นหอมออกมาคุยก่อนที่จะนัดรวมเพื่อตกลงกันให้เป็นเรื่องเป็นราว
“อะไร!!!”
“มึงต้องช่วยกูนะ กูไม่อยากรับเป็นพ่อเด็ก”
“แหม ไม่คิดจะถามถึงอีหอมเลยนะเอาเรื่องตัวเองก่อนเลย เลวจริงๆ”
“เออ แล้วหอมไปไหน ทำไมมึงมาอยู่ได้”
“เรื่องมันยาวไว้จะเล่า”
“เอ้าพอกูถามมึงก็เป็นแบบนี้”
“มันควรเป็นเรื่องที่มึงจะถามก่อนมั้ยล่ะ”
“ช่างมัน มึงจะช่วยกูมั้ย”
“ไม่”
“หอม!!!”
“กูจะช่วยอะไรมึงได้ ก็มึงได้กับอีนั่นจริงๆ”
“แต่กูป้องกันไง”
“ของแบบนี้มันร้อยเปอร์เซ็นต์หรือไง ยิ่งมันอยากจะจับมึงอยู่แล้วด้วยใครจะรู้มันอาจจะแอบเจาะถุงมึงก็ได้”
“ไม่มีทางกูเตรียมไปเอง”
“แล้วทำไมมึงไม่เถียงไปล่ะถ้ามั่นใจขนาดนั้น”
“ก็แม่กูอะ”
“ถ้ามึงกลัวแม่มึงก็รับไปแค่นั้น”
“หอมกูขอเหอะช่วยกูนะ เดี๋ยวกูทำบุญให้”
“กูไม่ใช่ผีนะ!!”
“นะหอม ช่วยกูนะ ทำยังไงก็ได้ให้กูไม่ต้องรับแอมป์เป็นเมียอีกคน”
“แล้วถ้ามันท้องกับมึงจริงๆ ล่ะ” อคิราห์เงียบไปสักพัก
“กูได้คำตอบละ เป็นตายยังไงมึงก็ไม่เอาสินะ”
“กูจะส่งเงินให้มัน”
“มึงควรแสดงความเป็นพ่อด้วย เงินไม่ได้เป็นสิ่งเดียวสำหรับเด็ก ไม่มีปัญญาเป็นพ่อก็อย่าห้าวไปเอามั่วซั่ว”
“มึงจะบ่นอีกนานมั้ย สรุปจะช่วยกูหรือเปล่า”
“เออ ช่วยแต่มึงต้องรับให้ได้นะวิธีการของกูมันอาจจะรุนแรง”
“ถึงตายมั้ยวะ”
“โอ้ย มึงจะบ้ารึไง”
“เออ เอาไงก็เอาเถอะ”
“แต่จำไว้ว่าที่กูช่วยเนี่ยเพราะกูไม่ชอบขี้หน้าแม่มึงนะ เข้าใจ๊”
“ไม่ชอบแม่กู แล้วมึงมาบอกกูเนี่ยนะ”
“ทำไมอะ จะให้กูบอกแม่มึงเหรอ โอ้ยไม่ต้องบอกหรอกเค้าก็น่าจะรู้”
“เฮ้อ เออเรื่องของมึงเถอะ ตามนี้นะตกลงมึงช่วยกูนะ”
“เออ เลี้ยงเหล้ากูด้วย ค่าตอบแทน”
“กูไม่ให้กิน!!”
"งั้นกูไม่ช่วย" อคิราห์นิ่งอยู่นานจนในที่สุด
"เออ กินก็กิน"
"น่ารักที่สุด" ต้นหอมว่าพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปหยิกที่แก้มของร่างสูงตรงหน้าอย่างเอ็นดู ความชิบหายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
- ผู้เขียน
