เมียใหม่

การกลับมา

ตลอดทั้งคืนที่อคิราห์ไม่ได้กลับบ้านปล่อยให้เมียนอนหลังอยู่บนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อยอยู่คนเดียว ร่างเล็กๆ วุ่นวายอยู่กับหม้อโจ๊กในครัว บรรดาแม่ครัวได้แต่ยืนมองดูไม่ได้ช่วยอะไรบ้างก็จับกลุ่มกันนินทาอย่างสนุกปาก

“คุณหอมนี่แปลกๆ นะตั้งแต่ตายแล้วฟื้นเนี่ย” เด็กสาวคนหนึ่งกระซิบบอกกับป้าแม่ครัวอีกคน

“เออ จากโง่ๆ ซื่อๆ ก็พลิกไปเปรี้ยวจี๊ดจนผัวไม่กล้าพาใครมานอน”

“โอ๊ยเมียเพิ่งตาย แรกๆ ก็แบบนี้แหละเดี๋ยวก็เหมือนเดิมเชื่อฉันสิ”

“ป้าแจ่มคะ เดี๋ยวหอมฝากด้วยนะคะหอมจะเตรียมของใส่บาตร”

“ค….ค่ะ” สาวใหญ่ร่างท้วมสะดุ้งโหยงเมื่อถูกเรียกกว่าภาระกิจยามเช้าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเล่นเอาเวลาเดินไปจนเกือบจะเที่ยง ข้าวของในห้องไม่เป็นระเบียบเพราะต้นหอมไม่เคยดูแลใส่ใจเลย และอคิราห์ก็ไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในห้องด้วยทำให้ไม่มีแม่บ้านเข้ามาดูแล

“กลับมาแล้วเหรอ.ค…” น้ำหอมพยายามจะทำตัวเองให้เป็นอีกคนเพราะไม่อยากให้อคินร็ว่าตอนนี้ในร่างเป็นใคร

“อืม อาบน้ำเดี๋ยวก็จะออกไปอีก”

“ไหนไหนเหรอ”

“ไม่รู้สักเรื่องคงไม่เป็นไรมั้ง”

“ก็แค่ถาม แล้ว….วันนี้จะกลับมากินข้าวที่บ้านหรือเปล่า”

“ไม่ ไม่ต้องรอนะ แต่มึงก็คงไม่รอกูอยู่แล้วใช่มั้ย”

“อื้อ กะ…กูจะรอมึงทำไม” ฝืนเหลือเกินที่ต้องพูดคำพวกนี้ มันไม่เคยมีอยู่ในหัวของเธอเลยด้วยซ้ำกับกานแสดงวาจาและกริยาแบบนี้

“ไม่สบายหรือเปล่าวันนี้ ดูซีดๆ” อคิราห์เพิ่งหันมาเห็นแต่ไม่ทันสังเกตท่าทางที่แปลกไป เพราะหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางดึงดูดความสนใจเขาได้มากกว่า

“ปะ…เปล่า แค่ขี้เกียจแต่งหน้า”

“เออ เรื่องของมึงเถอะกูอาบน้ำก่อนรีบไป”

“สรุปก็จะไม่บอกเหรอว่าไปไหน”

“สาระแนเก่งจังเลยนะมึงเนี่ย เข้าออฟฟิศจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ”

“ไม่ดีกว่า"

“ดี ถึงไปกูก็ไม่เอามึงไปหรอก”

“อืม”

“มึงเป็นไรมั้ยวะ ไม่สบายรึเปล่า” อคินถามพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากของอีกฝ่าย

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไรไง วะ” น้ำหอมว่าพร้อมกัถอยออกจากอคิราห์หนึ่งก้าว การกลับมาครั้งนี้เธอรู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปจริงๆ แม้คำพูดของอคินจะดุดันและฟังดูไม่เพราะอย่างที่เป็นแต่ก็มีความรู้สึกของการเกรงใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนปนอยู่

“แล้วนี่ ใส่ผ้ากันเปื้อน ไปทำความะอาดมาเหรอ”

“ใช่ พอดีอบคุกกี้อยู่เห็นพะ…เอ่อเห็นมึงเข้ามาก็เลยมาดู” ไม่รู้ว่าเพราะตายไปแล้วหรือเปล่าความรู้สึกมันถึงได้หายไป เธอไม่ได้รู้สึกรัก หรือคิดถึงคนตรงหน้าอีกแล้ว

“ไหนมึงว่าทำกับข้าวไม่เป็นไง”

“ก็อยากลองทำไง ไม่มีใครทำเป็นตั้งแต่เกิดหรอก” ประโยคที่อคิราห์ได้ยินทำเขาหยุดชะงัก ประโยคนี้เป็นคำพูดติดปากของน้ำหอมตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เมื่อนึกได้ว่าแม้วิญญาณจะไม่ใช่แต่จิตสำนึกของน้ำหอมก็ยังวนเวียนอยู่จึงไม่แปลกที่หอมตรงหน้าเขาจะพูดออกมาแบบนี้

“เออ กูไปอาบน้ำก่อนนะ” น้ำหอมได้แต่ยืนมองดูอคิราห์เงียบๆ จิตใต้สำนึกด้านลบยังคงทำงานเรื่อยๆ ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะมองทุกเรื่องในด้านบวก ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงแล้วคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ในชีวิต ปีแรกที่หนีตามผู้ชายคนนี้มาคงเป็นเพียงปีเดียวที่เขาดูจะใส่ใจเธอสักหน่อย จนกระทั่งเริ่มมีทุกอย่าง มีเงิน มีฐานะ มีความมั่นคง แม้เขาจะไม่ได้ทิ้งขว้าง แต่ก็ไม่ได้ดูอยากจะรักษาไว้สักนิด ปล่อยปะละเลย เฉยชาใส่ทุกวัน เป็นตัวเองต่างหากที่ไม่ยอมไปไหนเพราะไม่มีที่ไป น้ำหอมนั่งอยู่ที่เตียงกระทั่งอคินอาบน้ำเสร็จร่างสูงที่เปลือยท่อนบนเดินเข้าไปค้นหาเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า สีหน้าดูหงุดหงิดหากให้เดาก็เดาได้เลยว่าเขาต้องกำลังหาเสื้อตัวเก่งอยู่แน่ และคงกำลังหาไม่เจอ

“อยู่นี่ เพิ่งเก็บเมื่อเช้านี้เอง” น้ำหอมเดินแทรกเข้าหยิบออกมาให้เขาโดยที่ไม่ต้องหาเลยสักนิด อคิราห์จ้องมองคนตรงหน้าแวบหนึ่งก่อนจะรับเสื้อออกมาแขวนไว้รอใส่

“ขอบใจนะ ตอนที่น้ำหอมยังอยู่เค้าจะเตรียมเสื้อผ้าให้กูตลอด ไม่รู้ว่ารู้ได้ยังไงว่าจะใส่ชุดไหน แต่ไม่เคยเลือกไม่ถูกใจเลย”

“ความใส่ใจไง” น้ำหอมตอบเสียงเรียบ

“คงงั้นมั้ง แต่ก็แปลกนะน้ำหอมเค้าใส่เสื้อผ้าซ้ำๆ แต่กูไม่เคยเดาได้เลยว่าวันไหนเค้าจะใส่ชุดอะไร”

“เพราะไม่เคยใส่ใจไง” ขนาดว่าเธอยืนอยู่ตรงหน้า ในร่างของตัวเอง แต่งตัวแบบเดิม เขายังไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่เขาเฝ้าพูดว่ารัก แต่ไม่เคยแสดงความรักให้ได้เห็นเลย

“พอจะมาใส่ใจมันก็ไม่ทันแล้ว” อคิราห์พูดขึ้น

“ไม่หรอก จนถึงตอนนี้คำว่ารักของมึง มันก็เป็นแค่ลมปาก ที่จับต้องไม่เคยได้ การต้องทนอยู่กับมึง ทรมานซะยิ่งกว่าตอนใกล้จะขาดใจตายในน้ำอีก”

“ถนัดนักนะเรื่องสรรหาคำพูดมาทิ่มแทงกูเนี่ย”

“กูไม่จำเป็นต้องสรรหาเลย พูดออกมาแบบที่รู้สึกทั้งนั้น”

“มันเป็นความรู้สึกของมึง หรือของหอมล่ะ”

“รีบไปเถอะ กูจะไปทำขนมต่อแล้ว”

“เดี๋ยวสิ”

“อะไร”

“คืนนี้กูไม่กลับนะ ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”

“อืม ปกติมึงก็ไม่เคยขออยู่แล้วนี่” อคิราห์รู้สึกว่ามันแปลกๆ ต้นหอมไม่น่าจะยอมเขาง่ายๆ แบบนี้ แววตาที่ดูเศร้าโสกเหมือนคนที่ร้องไห้ตลอดเวลา เหมือนกับคนที่แบกความสิ้นหวังของโลกทั้งใบนี้ไว้ แต่อย่างที่ต้นหอมเคยบอกกับเขานั่นแหละ นานวันเข้าความเป็นน้ำหอมก็ยิ่งครอบงำ อีกไม่นานต้นหอมจอมกวนอาจจะหายไปไม่กลับมาอีกเลยก็ได้

“กูขี้เกียจมาทะเลาะกับมึง กูไปแล้วนะ”

“อืม” อคิราห์เปลี่ยนไปจริงๆ อย่างที่ต้นหอมบอก แต่มันจะได้นานสักเท่าไหร่กัน ตั้งแต่เช้าจนบ่ายน้ำหอมวุ่นวายอยู่แต่กับการจัดระเบียบทุกอย่างในบ้าน เธอไม่อยู่แค่ไม่กี่วันบ้านดูรกเกะกะข้าวของอยู่ไม่เป็นที่เป็นทางเลย

“อะฮึ่ม!!” เสียงกระแอมของผู้มาเยือนทำให้คนที่กำลังนั่งพับผ้าละมือจากกองผ้าแล้วหันไปให้ความสนใจ

“อคินอยู่ไหม” สาวใหญ่รูปร่างที่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นคนมีฐานะ แต่ฐานะที่เธอมีนั้นล้วนเป็นเงินจากลูกชายที่ชื่ออคิราห์ทั้งสิ้น เจ้จวงเจ้าของตลาดสดที่ลูกชายจัดหาให้ แน่นอนว่าเธอไม่พอใจน้ำหอมนักแม้น้ำหอมจะไม่ได้ร้ายอะไรแต่ก็รู้กันดีว่าเธอนั้นไม่มีอะไรเลย เจ้จวงกลัวว่าเธอจะมาเกาะลูกชายกินบ่อยๆ ครั้งที่เจ้จวงจะแวะเข้ามาดูถูกเหยียดหยามหรือแม้แต่เข้ามาทำร้ายบางครั้งอคิราห์ก็ไม่รู้เพราะน้ำหอมไม่ปริปากบอก แต่บางครั้งก็ทำกันต่อหน้าต่อตาอคินทำได้เพียงแต่เข้าไปห้ามไม่กล้าต่อว่าอะไรแม่มากนักและก็ไม่เคยคิดจะต่อว่าปกป้องเมียเลย

“พี่อคินออกไปสักพักใหญ่แล้วค่ะ”

“อ๋อ เหรอ ได้ข่าวว่าไปกระโดดน้ำมาเล่นใหญ่นักนะมึง นึกว่าจะรั้งอคินมันไว้ได้ล่ะสิ เหอะผู้หญิงแบบมึงเค้าก็เก็บไว้เป็นของตายเท่านั้นแหละโว้ย”

“คุณนายมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ก็ไม่มีอะไร แค่จะเอาน้ำมนต์มาพรมไล่เสนียดจัญไร เพราะเห็นว่าลูกชายพาผีเข้าบ้าน หึอีผิวขอน้ำมนต์หน่อยสิ” “ได้เลยค่ะคุณนายผิวจัดให้ค่ะ” สาววัยกลางคนยกถังน้ำสีเหลือเทใส่ร่างของน้ำหอมจนเปียกไปทั้งตัว

“ว้ายยย!!!” เสียงคนใช้ในบ้านร้องกันลั่นเมื่อออกมาดูเสียงโครมครามในห้องนั่งเล่น

“อีผิวใครเค้าพรมน้ำมนต์กันแบบนี้ล่ะฮ่าๆๆ”

“แหม ก็ผิวกลัวว่าเสนียดจัญไรมันจะไม่ออกไปน่ะสิคะ” น้ำหอมนั่งนิ่งมือข้างหนึ่งยกขึ้นปาดน้ำบนหน้า ตากลมโตหันไปมองดูเสื้อผ้าที่เปียกน้ำจนหมด วันนี้ทั้งวันเธอทุ่มเททำงานนี้มาอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่ทั้งหมดก็พังยับด้วยความริษยาของคนหนึ่งในเหตุผลที่อยากตายก็คงต้องรวมแม่ผัวมหาภัยนี่ด้วย

“มาแค่นี้ใช่มั้ยคะ งั้นหอมขอตัว”

“เดี๋ยว” ทันทีที่ร่างเล็กลุกขึ้นเจ้จวงก็รีบเรียกเอาไว้ก่อน

“ถ้ามึงอยากตายจริงๆ ทำไมไม่ไปตายๆ ให้มันจบไปซะล่ะห้ะ!!! แกคงแกล้งตายเรียกร้องความสนใจสินะ”

“หอมก็ไม่ได้อยากรอดนี่คะ แต่มันเลือกไม่ได้”

“หึ คนอย่างมึงนรกเค้ายังไม่รับ ไม่แปลกใจเลยทำไมที่บ้านมึงถึงได้ปล่อยให้ร่านตามผู้ชายมาเกาะเค้ากินอยู่แบบนี้”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หอมขอตัวนะคะ” น้ำหอมชินชากับกิริยาและการกระทำพวกนี้เสียแล้ว ครั้งหนึ่งยังเคยโดนผลักตกลงมาจากชั้นสองขาหักเดินไม่ได้อยู่เป็นเดือนๆ แต่อคิราก็รู้เพียงว่า ออกไปกวาดหยากไหย้จนพลาดตกลงมา

“อีกเรื่องที่มึงต้องรู้” เจ้จวงก้าวไปยืนสบตาโศกเศร้าไร้เดียงสาอย่างอาฆาต

“กูกำลังจะหาเมียดีดีสักคนให้กับอคิน ยังไงซะมึงกับอคินก็อยู่กันกันเฉยๆ อยู่แล้วใช่มั้ย ฉันอยากมีหลานอคินอยู่กับมึงมาตั้งนานไม่มีวี่แววว่าจะมีหลานให้กูได้เลย”

“ตามสะดวกเถอะค่ะ หอมไม่มีสิทธิอะไรอยู่แล้ว ส่วนเรื่องลูกคุณนายไม่รู้เหรอคะว่าพี่อคินเค้า ไม่อยากมีลูก”

“เหอะไม่อยากมีแค่กับมึงน่ะสิ มารอดูกันไหมล่ะว่าถ้ากูอยากได้หลาน อคินมันจะทำให้กูได้มั้ย” กลับเข้าร่างมาแค่วันเดียวก็คิดถึงใต้น้ำจนอยากจะกลับไปแล้ว ถ้าต้องอยู่ถาวรจริงๆ คราวนี้คงต้องไปกระโดดไกลๆ จมไกลๆ เอาให้ใครตามหาไม่เจอแบบนั้นเลยดีกว่า เหนื่อยที่ต้องมาทนอยู่กับคนพวกนี้ ฉันอยากตาย ฉันไม่ได้อยากกลับมา เสียงรำพันกับตัวเองในใจดังก้องในหัวของผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ชีวิตแสนยุ่งเหยิง มันหนักเกินกว่าจะทนหายใจต่อไปร่วมกับคนพวกนี้