บทที่ 8
1734 คำ
มาที่หลินไป่หลันที่อยู่ในเขา เธอวิ่งดูทุ่งสีเขียวของอีกฝั่งก็เป็นดังที่เธอร้องขอก็คือมันฝรั่งนั้นเองเธอยืนหัวเราะคนเดียวในป่าถ้ามีคนเห็นคงคิดว่าเธอเป็นบ้าแน่ๆ
เดินสำรวจจนพอใจแล้วเธอขุดกลับได้ด้วยสัก20ชั่งให้พวกเขาทำอาหารกินกัน
จากนั้นไปหลันก็เกินขึ้นไปทางน้ำตกไปหาสำรวจดูดีกว่าว่าจะมีเหมือนในนิยายไหมเห็ดหลินจือเอยโสมเอยรอเจ้ก่อนนะกำลังตามหาพวกเจ้าอยู่ เดินเล่นไปไป่หลันก็คิดอะไรในหัวไปเรื่อย คิดถึงที่ทะลุมิติมาสงสัยเธอจะทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายเพราะอะไร เพราะเป็นนางร้ายไงล๊า! เท่าที่เธอคิดนะคุณหนูโจอะไรนั้นคงเป็นนางเอก เหอะมิหน้าละถึงเจออ๋องวายร้ายปากหมาเป็นตัวร้ายที่จับได้บทพระเอกแน่ๆ คิดถึงทีไรก็ให้แค้นใจทุกทีทำไมเรากลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นไปได้นะ เห้อปลงๆต่างคนต่างอยู่ดีละ
พอเดินตามเสียงน้ำมาเรื่อยๆ ก็เจอกับกวางป่าอีก3ตัวเอามันทั้งหมดนี้แหละยังต้องหาเสบียงอีกเยอะสำหรับทาสที่จะมาส่งในอีก3วัน ไป่หลันยิงทันทีไม่พลาดสักลูก เสร็จแล้วก็โยนกวางเข้ามิติเดินขึ้นน้ำตกต่อไป ข้างบนสวยมากป่าก็อุดมสมบูรณ์ดีไป่หลันแวะล้างหน้าล้างตา เจอกุ้งข้างบนกุ้งก็เยอะเหมือนกันแหล่งอาหารชั้นดีของเราชัดๆ
ไป่หลันพับขากางเกงขึ้นสูงและเดินลงน้ำไปจับกุ้งใส่ตระกร้าให้เต็มก่อนโยนเข้าไว้ในมิติ อาบน้ำก็หน้าจะดีเดินวนในน้ำเล่นอย่างสบายอารมณ์เธอก็เยียบเข้ากับหอยกาบตัวใหญ่ไป่หลันก้มลงหยิบขึ้นมาดูขอให้เป็นหอยมุกทีเถอะเธอจึงล้วงเอามีดออกมาผ่าดูเลยดีกว่าเรา
"เฮ้ยหอยมุกจริงด้วยสีแดงอย่างสวยไม่มีที่ติเลยคงเกิดมานานแล้วมั้งอนี้เงินๆจ้ารอไป่หลันก่อนนะ" ไป่หลันพูดเองเออเองอย่างสบายอารมณ์
เธอเดินวนเวียนตามแอ่งน้ำขึ้นไปบนน้ำตกเรื่อยๆเธอได้หอยมุกมา50ตัวเลยทีเดียวนี้ยังไม่ได้ลงไปหาทุกชั้นนะนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องขึ้นมาอยู่แล้วเดี๋ยวค่อยๆหาข้างล่างไล่ขึ้นมาเรื่อยๆวันนี้ได้3ชั้นละวันนี้พอแค่นี้ก่อน กลับบ้านเดินตามลำธารลงไปลัดเลาะหาเห็ดไปด้วยดีกว่า
จากนั้นหลินไป่หลันก็เดินลงเขาลัดเลาะเลียบลำธารมาเรื่อยๆเจอเห็ดเจอผักป่าเธอเก็บทุกอย่างที่กินได้ และแล้วสวรรค์ก็ให้ไป่หลันจริงๆต้นไม้ตายล้มพาดไปอีกฝั่งของลำธารเธอปีนขึ้นไปบนขอนไม้ใหญ่แม่เจ้าเห็ดหลินจือมีจริงๆด้วยโอ้พระเจ้า
แหล่งเงินทุนของเราอยู่ที่ผืนป่านี้เองฮ่าๆขอบคุณนะเจ้าคะท่านเทพทั้งหลายที่ให้เงินช่วยเหลือคนยากไร้ ไป่หลันเก็บเห็ดหลินจือได้30ดอกมีแต่ดอกใหญ่ๆทั้งนั้นดอกเล็กที่ติดในขอนเธอจึงยกเข้าทั้งขอนเลยไม้เลย
จากนั้นหลินไป่หลันจึงรีบเดินลงเขาไปเผากุ้งกินดีกว่าโฮะๆรวยแล้วเราไป่หลันพูดกับตัวเอง
ยามอิ่วไปหลันก็เดินลงมาเกือบถึงป่าไผ่เธอได้ยินเสียงพี่ลู่ซิงกับพี่ลู่ฟสงคุยกัน เอ้าเธอจำได้ว่าแอบขึ้นมาแล้วนะ!พี่สาวทั้งสองเห็นอย่สงนั้นหรือ
"ป่านนี้ทำไมคุณหนูยังไม่ลงมาอีกละลู่ซิง"
"นั้นนะสิข้าร้อนใจจนจะบ้าอยู่แล้วละลู่ฟาง คุณหนูนะคุณหนูแอบขึ้นเขาไปคนเดียวได้อย่างไรกัน" ลู่ซิงนั้งบ่นคุณหนูไป่หลันอย่างเป็นห่วงถ้าตามขึ้นไปก็กลัวจะคลาดกันเลยได้แต่นั้งรอกับคนอื่นๆที่เธอเรียกมาด้วยเผื่อช่วยคุณหนูถือของที่ตนทางรอคุณหนูลงมา
"หว๋าโดนบ่นแน่ๆเลย" ไป่หลันพึมพำตัวเอง จึงรีบเอาตระกร้าออกจากมิติหัวมันเทศมันฝรั่งและเห็ดโคนผักป่าจนเต็มตระกร้า กวางอีก3ตัวเธอจึงส่งเสียงเรียกพี่สาวทั้งสองคน
"พี่ลู่ฟางพี่ลู่ซิงได้ยินเสียงข้าไหมเจ้าคะ"
"นั้นเสียงของคุนหนูเรียกแล้วลู่ฟางไปเร็ว"
"พวกเจ้าตามมาเร็วคุนหนูเรียกแล้ว ได้ยินแล้วเจ้าค่ะคุนหนู"
"มาแล้วๆเจ้าค่ะคุณหนูพี่สาวมาแล้วเจ้าค่ะ"
เธอส่งเสียงบอกทิศทางทุกคนรีบเดินตามเสียงจนเจอคุนหนูนั่งรออยู่บนหินก้อนใหญ่ที่มองเห็นง่าย
"เหนื่อยไหมเจ้าคะคุณหนู" ลู่ฟางถาม
"เหนื่อยนิดหน่อย " ไป่หลันตอบ
"พวกเจ้ารีบยกกวางไปเลยนะช่วยกันหามไปคนละข้าง"
เด็กหนุ่มทั้งหกมองกวางด้วยความตกใจ
"นายหญิงล่ากวางได้หรือขอรับ"
"ไม่ต้องตกใจยังไงพวกเจ้าก็มีเนื้อให้กินทุกวันแน่นอน"ไป่หลันหัวเราะเบาๆที่เห็นเด็กหนุ่มอึ้ง จากนั้นก็รีบพากันลงเขากับไปท้ายจวนทันที
แม่นมชือถงยืนเดินวนไปวนมาจนแม่บ้านตาลาย
"แม่นมนั่งก่อนนะเจ้าค่ะเดี๋ยวจะเป็นลมก่อนเจ้าคะ"
"พวกพ่อบ้านก็ขึ้นไปตามนายหญิงแล้วแม่นมใจเย็นๆนะเจ้าคะ" รอเกือบสองเคอก็เห็นคนกลุ่มใหญ่เดินออกมาจากเชิงเขามาทุกคนหายใจอย่างโล่งอก
พ่อบ้านที่เป็นคนคุ้มกันหกคนเดินขึ้นไปจะไปสมทบนายหญิงเพราะกลัวจะมืดค่ำและกลัวนายหญิงได้รับอันตราย ก็เจอนายหญิงตรงทางออกจากป่าไผ่พอดี จึงช่วยกันหามกวางตัวใหญ่ลงมาช่วยกัน ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างโง่งม นายหญิงคนเดียวล่ากวางตัวใหญ่3ตัวและแบกลงเขามาที่ป่าไผ่คนเดียวช่างเป็นคนที่แข็งแกร่งเสียจริงชายแท้อย่างพวกข้าเล่าละอายใจยิ่งนัก ทุกคนไม่กล้าถามสักคนที่นายหญิงเอากวางลงมาได้อย่างไรถึงสามตัวได้แต่มองหน้ากันเหมือนน้ำท่วมปากและรีบออกจากป่าอย่างรวดเร็ว
พ่อบ้านเป็นคนแบกตระกล้าเดินตามหลังทุกคนเขามองนายหญิงด้วยความเทิดทูน พอข้ามฝั่งมาถึงหน้าจวนแม่นมถงรีบเดินมากอดคุณหนูของนางสำรวจตามตัวดูว่ามีตรงไหนบาดเจ็บบ้าง
ไป่หลันบอกแม่นม "ข้าสบายดีเจ้าค่ะไม่มีที่ใดบุบสลายเลยจริงๆนะแม่นม"
"ทำไมจึงลงมาค่ำละเจ้าคะ นมเป็นห่วงไม่เอาใครเป็นเพื่อนสักคนทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะเจ้าคะ"
"เจ้าค่ะ" ไป่หลันรับปากแม่นมถง เธอกอดเอวแม่นมหอมแก้มซ้ายขวาเอาหัวซบอกแม่นมอย่างออดอ้อนทุกคนมองดูนายหญิงด้วยความเอ็นดู
จากนั้นทุกคนก็รีบเข้าจวนปิดประตูให้เรียบร้อยประตูใหญ่ตรงสะพานข้ามไปเชิงเขาพ่อบ้านก็ปิดเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
ไป่หลันถามแม่บ้านว่า "เผาปลากับกุ้งหรือยังจ้ะแม่บ้าน"
"เสร็จหมดแล้วเจ้าค่ะนายหญิงรอแค่เวลากินและรอนายหญิงเจ้าค่ะ"
"หาลงได้เลยทุกคนคงหิวแล้วและสอนวิธีกินให้ทุกคนด้วยนะ"
"สอนแล้วเจ้าค่ะนายหญิง"
จากนั้นไป่หลันก็บอก "ทุกคนกินข้าวก่อนแล้วค่อยช่วยกันชำแหละกวางช่วยกันใส่เกลือก่อนรมควันไว้พวกเครื่องในก็ให้ทำเหมือนหมูทุกอย่างเลยนะ"
"อ้อ!ทุกคนฟังทางนี้ วันนี้ข้าขึ้นไปสำรวจแหล่งอาหารสำหรับทุกคนและก็เจอจริงๆด้วยพรุ่งนี้ข้าจะพาขึ้นไปขุด กลับมาเก็บไว้เป็นเสบียงสำหรับทุกคนและเอามาปลูกด้วยเจ้าค่ะก่อนจะถึงหน้าหนาวก็เก็บเกี่ยวหัวมันเทศได้แล้วอยู่กับข้าพวกท่านจะมีกินไม่อดอยากแน่นอน"
"หลังจากที่พวกเรากินมื้อเช้าเสร็จคนที่มีหน้าที่ดักปลาก็ให้ไปเก็บปลามาให้แม่บ้านทำตากแดดไว้ก่อน ส่วนสาวๆที่ไปขุดหน่อไม้พรุ่งนี้ข้าจะพาไปขุดหัวมันเทศด้วยมันเทศสามารถเก็บไว้นานเป็นเสบียงในหน้าหนาวสำหรับทุกคน และเรายังได้พันธุ์หัวมันเทศมาปลูกและเก็บเกี่ยวก่อนหน้าหนาวแน่นอนและก็จะมีอาหารเพียงพอสำหรับทุกคน และข้าก็ยังเจอมันฝรั่งอีกแปลงใหญ่ที่เราจะขุดลงมาปลูกพร้อมกันกับมันเทศและเก็บเกี่ยวได้เหมือนกัน และยังสามารถทำอาหารได้หลายอย่างด้วยเดี๋ยวข้าจะสอนแม่บ้านทำให้กินกันดูว่าจะอร่อยแค่ไหน และข้ายังเจอพันธุ์ข้าวหอมมะลิอีกกว่า30หมู่พวกเราต้องช่วยกันไปเก็บเกี่ยวมาไว้ก่อนเดี๋ยวนกจะกินหมด พอหมดหนาวเราจะปลูกข้าวต่อเลยพวกเราก็จะได้มีข้าวกินไม่ต้องซื้อเขาอีกดีไหม"
ทุกคนต่างส่งเสียงร้องอย่างดีใจที่พวกเขาไม่ต้องอดอยากอีกต่อไปแล้วตั้งแต่มีนายหญิงช่วยออกมาจากโรงค้าทาส
"เอาละกินข้าวกันได้แล้วและกินให้อิ่มนอนพักให้เพียงพอเพราะว่าพวกเรายังมีงานให้ทำกันทุกวันแน่นอน"
พอพูดจบเธอก็เดินมากินข้าวกับแม่นมและพี่สาวทั้งสองต่อ
"พ่อบ้านบ้านพักพวกเราสร้างไปถึงไหน" แล้วไป่หลันถามพ่อบ้าน
"พรุ่งนี้คงจะเสร็จขอรับนายหญิง" พ่อบ้านตอบ
"ดีมาก" ไป่หลันตอบพ่อบ้าน "พวกเราจะได้ช่วยกันไปเก็บเกี่ยวของบนเขาให้ได้เยอะที่สุดให้เพียงพอสำหรับทุกคน"
"ขอรับนายหญิง"
พ่อบ้านก้มหัวให้นายหญิงด้วยความซาบซึ้งใจและน้ำตาคลอลูกของเขาไม่ต้องทนแออัดในโรงค้าทาสและทุกคนที่มาด้วยกันก็จะมีชีวิตที่ดีเหมือนที่นายหญิงบอกชาตินี้ข้าตายตาหลับแล้วละขอรับเขาคิดในใจถึงพ่อแม่ที่จากไปก่อนแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
- ผู้เขียน
