เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง

บทที่ 7

จากนั้นหลินไป่หลันก็ขึ้นเขาไปคนเดียวเธอเอาปืนเก็บเสียงออกมาไว้ใช้เมื่อจวนตัวหรือถ้าบังเอิญเจอสัตว์ป่าดุร้ายป้องกันไว้ก่อน ธนูไป่หลันก็สะพายหลังไปด้วยเธอใช้มีดพร้าเล่มพอเหมาะมือถือและทำสัญลักษ์เอาไว้ป้องกันการหลงป่า

ไป่หลันเดินขึ้นเขาที่มีเนินบ้างเป็นทุ่งโล่งบ้างเพื่อหาหัวมันเทศและมันฝรั่งจนเจอผักป่าเยอะแยะไปหมด ยิ่งลึกเท่าไรเห็ดก็เยอะมากบางอย่างไป่หลันก็เก็บโยนเข้ามิติเห็นโคนไป่หลันไม่พลาดที่จะเก็บใส่มิติไว้ นี้มันสวนครัวในป่าชัดๆเลยนี้นารอดตายแล้วละคนงานของเธอไม่ต้องหาซื้อเดี๋ยวจะพาขึ้นมาเก็บเอาไว้ไปกิน

โอ้ะนี้มันดอกเก็กฮวยอย่างเยอะเดี๋ยวพาสาวๆมาเก็บไปทำชา ฟักทองแตงโมมีทุกอย่างเลยเก็บเอาไปสักหน่อยเหลือนั้นให้พวกหนุ่มๆมาขนละกัน ไป่หลันเดินไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนในที่สุดก็เจอสักทีหัวมันเทศเป็นทุ่งเลยสบายละไม่ต้องหาพันธุ์ขุดเอาไปให้พวกเขาเผากินสัก10ชั่งก่อน

ไป่หลันหันหน้ามุ่งสู่น้ำตกต่อไปเดินมาเจอทุ่งคนละฝากฝั่งอีกฝั่งสีทองอีกฝั่งสีเขียวไป่หลันวิ่งไปดูฝั่งสีทองก่อนทันทีหวังว่าจะเป็นอย่างที่คิดนะ

โอ้ะพระเจ้าทุ่งข้าวสีทองเหลืองอร่ามเต็มทุ่งไม่ตำกว่า30หมู่ขอบคุนสวรรค์สำหรับเมล็ดพันธุ์ข้าวนะเจ้าค่ะสาธุๆ ไป่หลันยกมือท่วมหัวถ้าสรรค์ต้องการให้เธอมาเกิดใหม่เพื่อช่วยเหลือผู้คนที่ยากไร้เธอก็จะทำหน้าที่อย่างดีที่สุด

เสียอย่างเดียวดันให้สามีเป็นอ๋องงี่เง่าหวังว่าเราจะหย่าได้สำเร็จนะขอให้ฮ็องเต้ประทับใบหย่าให้เราด้วยเถอะสาธุๆเจ้าค่ะ แล้วเราก็จะหาผู้ใหม่เอาที่ดีๆให้ดูโฮะๆๆ

อ๋องโม้เทียนหลงจามติดๆกันในห้องหนังสือ หนังตากระตุกถี่ๆใครนินทาเรานะ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนพ่อบ้านกงกงเดินเข้ามาบอก

"คนสนิทมาจากท้ายจวนพะยะค่ะ" พ่อบ้านกงกงกระซิบ

"เข้ามาได้" เดินเข้ามาในห้องเอ่ยรายงานเรื่องของพระชายา

"ท่านอ๋อง วันนี้พระชายาพาพวกทาสชายหญิงหนุ่มสาวขึ้นเขาด้วยตัวเองพระพะยะค่ะทรงลงไปในน้ำสอนวิธีดักปลาในแม่น้ำหลังจวนเองพะยะค่ะ ที่ฝั่งเชิงเขาพะยะค่ะและพาพวกทาสผู้หญิงไปขุดหน่อไม้และหาเก็บผักป่าพะยะค่ะและยังบอกทาสผู้หญิงให้เก็บหญ้าเป็นยอดที่ขึ้นเต็มฝั่งแม่น้ำให้กลับมาทำอาหาร แต่ในสิ่งที่คาดไม่ถึงคือพระชายาหลินไป่หลันยิงหมูป่าด้วยธนู3ดอกที่ปล่อยออกพร้อมกันยิงหมูป่าตายทันทีทั้ง3ตัวพะยะค่ะ แต่ที่ตกใจมากกว่านั้นพระชายามีมิติเพราะหมูป่า กระหม่อมเห็นกับตาว่าพระชายาวิ่งไปเก็บหมูป่ามันหายไปต่อหน้าต่อตากระหม่อมยังตกใจไม่หายเลยพะยะค่ะ"

"อะไรนะเจ้าว่าพระชายามีมิติอย่างงั้นหรือมีใครเห็นบ้างนอกจากเจ้าแล้ว"

"มีสาวใช้ที่ชื่อลู่ซิงที่ตามเข้าไปในป่ากันสองคนพะย่ะค่ะ"

"เจ้าห้ามพูดให้ใครฟังได้ยินเด็ดขาดเรื่องพระชายามีมิติและคุ้มกันพระชายาให้ดี"

"พะยะค่ะท่านอ๋อง" ซีซวนรับคำสั่งก่อนจะเดินออกจ่กห้องไป

เจ้าเป็นใครกันแน่พระชายาเราต้องรู้ให้ได้คนเราจะเปลี่ยนแปลงได้เร็วขนาดนั้นเลยหรือ คิดถึงตอนเข้าหออ๋องโม้เทียนยังคนึงคิดเห็นแต่หน้าพระชายาทุกคืนสายตาที่จ้องเขาไม่ยอมหลบและเถียงกับเขาไม่มีกลัวเลยสักนิด

"แล้วเรื่องที่ให้ไปสืบเรื่องวางยาปลุกกำหนัดยังไม่ได้เรื่องหรือ" โม้เทียนหลังพูดขึ้นหลังยากซีซวนออกจากห้องไป

วูบบบ

องครักษ์เงาปรากฏตัวขึ้นคลุกเข่า

"รายงานมาได้เรื่องว่ายังไง"

"เป็นคนของเอ่อคุณหนูโจเหลียนสวี่ที่ต้องการให้พระองค์เข้าใจพระชายาผิดจะได้แต่งเข้าจวนท่านอ๋องให้เป็นที่โปรดปานของพระองค์เพียงคนเดียวพะยะค่ะ"

"เจ้าแน่ใจนะที่สืบมา" อ๋องโม้เทียนถาม

"พะยะค่ะเป็นเรื่องจริงทุกอย่างนางให้สาวใช้ซื้อคนในจวนของท่านอ๋องและวางแผนอย่างแนบเนียนจนพระองค์เข้าใจผิดทรงไล่พระยาชาไปอยู่ท้ายจวนตามที่นางต้องการพะยะค่ะ"

"จับสาวใช้คนนั้นโบย50สิบไม้และขายออกไปอย่าให้มีอีก พ่อบ้านไปนำตัวนางมาเราอยากเค้นความจริงด้วยตัวเอง"

"พะยะค่ะท่านอ๋อง"

พ่อบ้านลากตัวสาวใช้มาที่ลานหน้าตำหนักเรียกทุกคนมาดูเป็นตัวอย่างโทษของการทรยศในจวนของเรา

"พะยะค่ะท่านอ๋อง"

พอทุกคนมาครบหมดพ่อบ้านจึงจับผมสาวใช้เงยหน้าให้ทุกคนดูว่าใครก็ตามที่ทรยศท่านอ๋องต้องเจอโทษหนัก สาวใช้ร้องให้ตัวสั่น

"ตอบข้ามาว่ามีใครบ้างรวมหัวกันกับคนของคุณหนูโจเหลียนสวี่ที่วางยาข้ากับพระชายาในวันแต่งงาน"

"หม่อมฉันผิดไปแล้วเพค่ะท่านอ๋องได้โปรดเมตาด้วย" เสียงร้องให้วิงวอนของสาวใช้เคราะห์ร้ายดังขึ้น

"ข้าให้เวลาคิดและตอบว่าใครที่ร่วมมือกับเจ้าแต่ข้ารู้แล้วละเพียงแต่จะดูว่าเจ้าจะพูดความจริงไหมก็เท่านั้น พ่อบ้านโบยได้" ท่านอ๋องสั่ง

เสียงไม้ฟาดลงหลังของสาวใช้ทุกคนตัวสั่นหวาดกลัวในการลงโทษ โบยได้10ไม้นางก็แทบตายยกมือชี้นิ้วไปที่หัวหน้าสาวใช้ทุกคนตกตลึงหัวหน้าสาวใช้เข่าอ่อนร้องให้ก้มหัวโขกพื้นด้วยความหวาดกลัว

เจ้าช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าโทษของการคิดร้ายเชื้อพระวงค์มีกี่หัวถึงจะพอให้ตัด

ว่ามาเจ้าได้เงินค่าจ้างเท่าได่หรือจึงกล้าวางยาเรา

หัวหน้าแม่บ้านตอบว่า50ตำลึงทองเพค่ะท่านอ๋องพูดไปร้องให้ตัวสั่น

"คุนหนูบอกไม่ต้องกลัวขอให้ทำให้สำเร็จก็พอแต่งให้ท่านอ๋องแล้วก็จะสบายเพราะท่านอ๋องรักเธอมากแต่มีสมรสราชทานมาขัดก่อน"

จึงต้องจำใจแต่งพระชายาหลินไป่หลันเพค่ะหัวหน้าสาวใช้ตอบ

ท่านอ๋องจึงสั่งโบยนาง50ไม้ขายไปเป็นทาสทั้งสองคนเสียงไม้ตีลงบนหลังของสาวใช้ทั้งสองสร้างควาหวาดกลัวให้กับคนรับใช้ในจวนอ๋องกันทุกคน

ท่านอ๋องบอกให้ "ดูเป็นตัวอย่างเสียสำหรับคนที่คิดทรยศในจวนของข้า" จากนั้นก็เดินจากไปที่ห้องหนังสือทันที อ๋องโม้เทียนคิดถึงคำพูดของพระชายาก็ให้โมโหตัวเองที่เอาแต่รังเกียจหลินไป่หลันว่าวางยาพระองค์จึงได้พูดจาทำร้ายและรังแกชายาของตัวเอง แล้วที่องครักษ์เงาบอกสมรสราชทานคือพระประสงค์ของฮ็องเต้เพราะรักหลินไป่หลันเหมือนน้องสาวจึงอยากได้มาเป็นน้องสะใภ้ของพระองค์เอง

อ๋องโม้เทียนหลงคิดหนักว่าจะทำยังไงถึงจะทำความเข้าใจกับพระชายาก่อนจะไปชายแดนในอีกหนึ่งเดือน ส่วนเรื่องของโจเหลียนสวี่เขาให้พ่อบ้านไปจัดการให้เด็ดขาดที่กล้ามาสั่งคนมาวางยาเขาถึงจะเป็นหญิงที่ชอบแต่ยังไม่ถึงขั้นรักกล้าลงมือวางยาเขาแบบนี้คงได้ออกห่างจากนาง

คืนนี้คงต้องไปดูที่ท้ายจวนสักหน่อยอ๋องโม้เทียนคิด

โปรดติดตามตอนต่อไป