บุตรสาวข้า คือนางเอกในนิยายเรื่องนี้

ตอนที่ 10 พบเจอฝาแฝด

ตำหนักเฉียนชิง ห้องทรงงาน

“กราบทูลฝ่าบาท พระสนมเจาอี๋ขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” เสียงผู่กงกงดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้อง

“ให้นางเข้ามา” ชายหนุ่มขานรับก่อนวางมือจากเอกสารบนโต๊ะ เขาคิดอยู่แล้วว่านางจะต้องมา หากคิดลงเรือลำเดียวกันอีกฝ่ายควรรู้ว่าจะตอบรับการกระทำของเขาเช่นไร

ร่างบอบบางในชุดสีดำปักลายหงส์สีทองทำเอามังกรหนุ่มถึงกับแทบหยุดหายใจ แพรพรรณสีเข้มขับเน้นผิวกระจ่างใสให้เจิดจรัสจนแสบตา ใบหน้างดงามแต่งแต้มเครื่องประทินผิวมาแบบพอดีไม่มากไปไม่น้อยไป กลิ่นหอมบุบผาโชยอ่อนไม่ฉุนจนแสบจมูก ทุกสิ่งอย่างล้วนน่ามองทำเอาใจแกร่งสั่นไหว

หย่าจือลอบยิ้มกับท่าทางของคนตรงหน้า เท่าที่รู้มานางสนมทุกผู้มักเลือกสีชุดอ่อนหวานหวังให้ดูอ่อนโยนบอบบางเพื่อได้รับความเอ็นดู รึไม่ก็ใส่สีม่วงสีครามโทนเข้มขึ้นมาเล็กน้อยเสริมอำนาจมองแล้วสุขุมเยือกเย็น แต่สำหรับนาง....หึ ต้องสีดำเท่านั้น! หากคิดจะสะกดสายตาบุรุษมากภรรยาเช่นฝ่าบาทแล้วล่ะก็ ความเย้ายวนดุดันและไม่ยินยอมนั่นแหละจึงจะเหมาะสม

“ถวายบังคม-”

“ไม่ต้องมากพิธี”

สวีหมิงฉวนตกใจไม่น้อยที่คนงามยังไม่ทันพูดจบตนก็โพล่งออกไปเสียก่อนเพราะพึ่งได้สติตอนนางทำความเคารพจนเผลอพูดขัด โชคยังดีที่มีตัวช่วย

“สวีมู่หยางถวายบังคมพระสนมเจาอี๋พ่ะย่ะค่ะ”

“สวีมู่เหยาถวายบังคมพระสนมเจาอี๋เพคะ”

ฝาแฝดตัวน้อยลุกขึ้นคารวะอย่างพร้อมเพรียงเกิดเป็นภาพน่ารักน่าชังจนใจของโฉมสะคราญเหลวเป็นขี้ผึ้งถูกไฟลน ชีวิตก่อนนางมีบุตรไม่ได้จึงเอ็นดูเด็กเล็กเป็นพิเศษ ยิ่งเป็นฝาแฝดนางยิ่งชอบมาก ยามเห็นพวกเขาแต่งตัวเข้าคู่กันเป็นอะไรที่อิ่มเอมใจจริงๆ

“พวกเจ้านั่งลงเถิด ทรงเสวยมื้อเย็นรึยังเพคะ” เสียงหวานกล่าวกับเจ้าตัวเล็กก่อนถามชายหนุ่ม

“ข้าลืมไปเสียสนิท พวกเจ้าหิวรึไม่” เวลาทำงานเขาจะจดจ่อมากเกินไปจนบางครั้งผู่กงกงต้องตักเตือน

“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ” สองพี่น้องเข้าใจดี และเพราะพวกตนมารบกวนจึงไม่กล้างอแงกับเรื่องแค่นี้

“หม่อมฉันคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้จึงทำสำรับมาถวายทั้งฝ่าบาทและพระนัดดาทั้งสอง รบกวนผู่กงกงช่วยตรวจสอบแล้วจัดโต๊ะให้ด้วย” หมิงฉวนฮ่องเต้เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่ก็ต้องเบี่ยงไปมองกลิ่นหอมที่โชยออกมาชวนให้ท้องหิว

“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเจ้าทำอาหารเป็นด้วย” สตรีหลายนางมักใช้คนอื่นทำแล้วสวมรอยรับความชอบ ซึ่งเป็นลูกเล่นที่มองออกได้ง่าย

“หม่อมฉันมิจำเป็นต้องป่าวประกาศนี่เพคะว่าทำสิ่งใดเป็นบ้าง พอใจจะทำก็ทำ ไม่พอใจจะทำก็ไม่ทำ” ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มเยาะ นั่นหมายความว่าที่ผ่านมานางไม่ได้เต็มใจทำให้ เขาจึงไม่มีวาสนาได้กินอย่างไรเล่า ช่างเป็นการยั่วยุคนตัวโตให้โมโหเสียจริง

“หึ ข้าผิดเอง” กลับกลายเป็นว่าบุรุษสูงศักดิ์ยอมรับอย่างง่ายดาย นางไม่ได้กล่าวสิ่งใดผิด เขาคิดเข้าข้างตนเองว่าทุกคนต้องหวังประจบเอาใจทั้งที่บางทีอาจมีคนไม่สนใจเขาอยู่ด้วยก็เป็นได้

“คิกๆ ทรงล้อหม่อมฉันเล่นแล้ว พระองค์จะทำผิดได้เช่นไรกันเล่าเพคะ เป็นหม่อมฉันที่พูดจาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” นางกำลังหยอกล้อกับเขาอย่างสนิทสนม งิ้วฉากนี้คงทำให้พวกที่จับตาดูอยู่เคลื่อนไหวเร็วมากขึ้น

“ช่างเจรจานัก” ฝ่ามือหนาเอื้อมไปสัมผัสแก้มนวลทำเอากายบางชะงักค้างด้วยไม่คิดว่าเขาจะแสดงสมบทบาทขนาดนี้

“ฝ่าบาท เด็กๆ มองอยู่เพคะ” มือบางรีบจับเรียวนิ้วซนที่เกลี่ยแก้มตนไปมาเอาไว้ ให้ตายเถอะนางชักจะเขินขึ้นมาจริงๆ แล้ว

“พวกเราไม่เห็นอะไรเลยพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ” มือน้อยๆ ปิดตาแน่นแต่ยังมีแอบเปิดช่องว่างไว้แอบดู ท่าทางน่ารักจนถังหย่าจือยื่นมือไปบีบแก้มซาลาเปาคนละหนึ่งข้างด้วยความมันเขี้ยว

“น่ารักกันเกินไปแล้ว” คนงามเผยรอยยิ้มสดใส มันดูจริงใจไม่เสแสร้งทำให้พระนัดดาทั้งสองรู้สึกชอบภรรยาของเสด็จอาผู้นี้มาก

“อันนี้เป็นไก่ตุ๋นโสมที่หม่อมฉันทำมาถวายเพคะ แต่เพราะเป็นอาหารประเภทบำรุงร่างกายจึงไม่เหมาะกับเด็กๆ นัก ดังนั้นหม่อมฉันจึงให้ในครัวทำอาหารง่ายๆ มาเพิ่มอีกสองสามอย่าง” เพราะเพิ่งรู้ว่าฝาแฝดอยู่ที่นี่ด้วยจึงเขียนสูตรทำอาหารประเภทผัดและนึ่งให้ทางห้องเครื่องลงมือระหว่างรอนางแต่งตัว

“หอมมาก” เพียงตักน้ำซุปขึ้นมากลิ่นสมุนไพรก็อบอวลชวนให้อยากกินจนทุกคนในห้องต่างลอบกลืนน้ำลายลงคอ

“หม่อมฉันก็อยากลองกินเหมือนกันเพคะ” สวีมู่เหยาเอ่ยเสียงอ่อยอย่างตรงไปตรงมาเพราะยังเด็ก

“เหยาเหยา อย่าดื้อสิ” ผู้เป็นพี่ชายไม่อยากให้น้องดูเป็นคนเอาแต่ใจจึงพยายามดุ

“ไม่เป็นไรนะเด็กๆ ถ้าชิมเพียงเล็กน้อยย่อมไม่กระทบต่อร่างกาย เพียงแต่กินได้แค่ 1 ถ้วยเล็กเท่านั้น ได้รึไม่” พระสนมเจาอี๋บรรจงฉีกปีกบนของไก่ตุ๋นด้วยตะเกียบแล้ววางใส่ถ้วยใบเล็กทั้งสองใบ

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ” รอยยิ้มกว้างทำให้ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินพลอยยิ้มตามไปด้วย นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นสีหน้าเช่นนี้ของพวกเขา

“ส่วนชามนี้เป็นของพระองค์เพคะ” น่องชิ้นใหญ่สองน่องถูกฉีกออกมาอย่างดีแช่อยู่ในน้ำซุปร้อนๆ

“ขอบใจเจ้ามาก” นางไม่ได้มีท่าทางยั่วยวนหรือเอาอกเอาใจเขาเป็นพิเศษ กลับกันแล้วดูเหมือนดวงตาคู่นั้นจะมองหลานตัวน้อยของเขามากกว่าตัวเขาเองซะอีก ซึ่งน่าแปลกใจนักกับสตรีที่เคยร่วมเตียงกันแล้วควรต้องการความรักจากผู้เป็นสามีมิใช่หรือ

ขณะที่คิดเช่นนั้นมือหนาก็คีบเนื้อตรงน่องไก่ขึ้นมา มันเปื่อยยุ่ยเสียจนต่อให้ไม่ออกแรงก็หลุดติดมืออย่างง่ายดาย เมื่อใส่เข้าปากความหอมของสมุนไพรและรสชาติกลมกล่อมของน้ำซุปกระจายทั่วโพรงปาก เคี้ยวเพียงไม่กี่ครั้งก็กลืนลงคอได้ราวกับมันละลายหายไป ไม่คิดเลยว่าพระสนมของเขาจะทำอาหารอร่อยถึงเพียงนี้

“ถูกปากรึไม่เพคะ” แม้จะมั่นใจในฝีมืออยู่บ้างแต่ก็ยังประหม่าเล็กน้อย

“อร่อยมาก” เขาเอ่ยปากชมพร้อมตักน้ำซุปมาซดอีกครั้ง

“อร่อยจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ” เจ้าตัวกลมบอกกล่าวด้วยดวงตากระจ่างใส แก้มน้อยๆ เคี้ยวเนื้อไก่เต็มปากเต็มคำ

“น่าเสียดายที่ได้กินแค่นี้” เด็กหญิงพึมพำเบาๆ พลางมองไก่ทั้งตัวในโถใบใหญ่อย่างเสียดาย

“เอาไว้พรุ่งนี้ทำให้ใหม่ดีหรือไม่” ถ้าเป็นไก่ตุ๋นธรรมดาก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

“พระสนมจะทรงทำให้พวกกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ” เพราะรับสั่งจากฮ่องเต้ที่ไม่ให้สนมเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในตำหนักเฉียนชิง พวกเขาจึงไม่ค่อยได้รับการเอาใจใส่จากผู้ใดนอกจากเสด็จอา

“ใช่แล้ว หรือถ้าทั้งสองคนอยากกินอะไรก็บอกข้าได้” มือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับรอยเปื้อนรอบปากของหลานสาวฮ่องเต้

“หม่อมฉันบอกได้จริงๆ หรือเพคะ” ฝาแฝดมีความกังวลเรื่องรอบตัวเสมอ หากเอาแต่ใจเกินไปจนถูกทิ้งจะทำเช่นไร

“ได้สิ” ดวงตากลมสองคู่ทอประกายวาววับ จะดีเพียงใดถ้าได้รับการดูแลเหมือนเด็กทั่วไปที่มีมารดาประคบประหงมไม่ห่าง

“เจ้ากำลังเอาของกินมาล่อลวงพวกเขา” มังกรหนุ่มหยอกล้ออย่างขบขัน หลานทั้งสองก็ช่างใจง่ายเสียจริง

“มิใช่เสียหน่อยเพคะ หม่อมฉันล่อลวงพระองค์ต่างหาก” สายตากรุ้มกริ่มที่มองมาราวกับบุรุษเจ้าชู้ทำเอาหมิงฉวนฮ่องเต้ถึงกับพูดไม่ออก นี่เขากลายเป็นสตรีบอบบางให้นางเกี้ยวพาอย่างนั้นหรือนี่…

มื้ออาหารวันนี้จบลงด้วยความสนุกสนาน ของหวานเป็นที่ชื่นชอบมากโดยเฉพาะพระนัดดาทั้งสองพระองค์ซึ่งพวกเขาไม่ค่อยได้กินขนมแบบนี้บ่อยนัก เสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังไปทั่วห้องทรงงานชวนให้บรรดาข้ารับใช้ต่างเบิกบานไปด้วย ข่าวลือเรื่องทิศทางลมในวังหลังกำลังเปลี่ยนทิศแพร่สะพัดจนบางคนเริ่มอยู่ไม่สุข แต่กระนั้นกับคนบางคน…การเฝ้ารอจังหวะที่เหมาะสมก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน

...............................................................................................