ตอนที่ 11 ความกลัว
“เอ้า! อยากหนีนักก็เชิญว่ายไปเลย ว่ายไป แต่ก่อนจะไปถึงฝั่งโน้น เธอก็ได้ไปเที่ยวเมืองบาดาลก่อนเป็นอันดับแรกแล้วพาย!”
ผมพูดขึ้นหลังจากที่โยนร่างเล็กที่ตัวเองอุ้มลงไปในทะเลที่น้ำอยู่ในระดับเอวของตัวเอง น้ำแตกออกเป็นวงกว้างก่อนที่พายจะโผล่หัวขึ้นมาก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างตะเกียจตะกายในน้ำแต่ยังผมยังไม่ให้เธอตายง่ายๆ หรอกมันง่ายเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ
การมองดูพายอย่างใจเย็นท่าทางพายจะกลัวน้ำจริงๆ ก่อนที่จะโยนลงน้ำมือของเธอกอดคอผมไว้แน่นและตอนนี้เธอก็ดำผุดำว่ายอยู่ข้างหน้าของผม
เมื่อนายเทลโยนฉันลงไปในทะเลถึงมันจะเป็นเพียงแค่น้ำลึกครึ่งเอวของเขาแต่สำหรับฉันนั้นน้ำมันลึกเกือบอยู่ในระดับอกเชียวนะถึงฉันจะอยู่ใกล้และเกิดในแผ่นดินที่อยู่ติดกับทะเลแต่ฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น! ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทำไมฉันถึงกลัวน้ำแบบนี้ ยิ่งตอนที่ตัวเองจมลงไปในน้ำมันยิ่งมีความรู้สึกใจไม่ดีหวาดหวั่นสิ
