ตอนที่ 2 เงื่อนไข 1
1900 คำ
ตอนที่ 2 เงื่อนไข 1
เผียะ!
ใบหน้าของฉันหันไปอีกข้างจากแรงตบของป้ามุกดาแบบเต็มๆ ไม่มีหมกเม็ดเก็บแรงอะไรทั้งนั้น
“อีเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมบังอาจมาว่าให้ชั้นต่อหน้าคุณชาติชายหรอ”
“พายเจ็บไหมลูก?”
“ไม่คะแม่ พายไม่เจ็บเลย”
“พอเสียทีพี่มุดดาอย่าทำอะไรพายเลยพายมันก็ยอมทำให้พี่แล้วนิ พี่ยังต้องการอะไรอีก ทั้งๆ ที่ความล้มเหลวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันก็เป็นความผิดของพี่กับสามีใหม่สองคนเท่านั้นพวกเราไม่ได้มีส่วนทำให้พี่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้”
“แกอย่ามาปากดีบังอาจสั่งสอนชั้นนังพิน!”
ฉันรีบคว้าแม่มาอยู่ข้างหลังเพื่อที่กลัวป้ามุกดาทำร้ายเหมือนกับตัวเองอีกไม่มีอีกแล้วที่ฉันจะยอมให้ใครมาทำร้ายแม่
“ที่แม่พูดมันก็ถูกนะคะมันอยู่การบริหารจัดการในธุรกิจมากกว่าคะ คนของคุณป้าไม่มีความสามารถพอที่จะทำได้ก็เลยทำให้คุณป้าล้มละลายแบบนี้ไงคะ”
ฉันพูดพร้อมกับแลสายตาไปทางนายชาติชายที่นั่งอยู่
“คุณมุกดาดูอีเด็กเมื่อวานซืนคนนี้พูดสิแบบนี้ มันดูถูกผมชัดๆ ใครว่าผมบริหารไม่เป็นแค่ขาดเงินทุนเท่านั้นเองคุณก็รู้”
“อย่ามาว่าให้สามีของชั้นนังพาย! คุณชาติชายเขาเป็นคนที่เก่งที่เป็นแบบนี้เพราะไอ้คาสิโนบ้าคู่แข่งต่างหากที่ทำให้เป็นแบบนี้นังโง่!”
“งั้นก็เพราะแบบนี้ใช่ไหมคะที่ทำให้คุณป้าล้มละลายแบบไม่เหลือ คุณชาติชายสามีคุณป้าคงเก่งกาจเรื่องการบริหารน่าดูเลยนะคะเงินของคุณป้าเกือบร้อยล้านที่ลงทุนไปแล้วผลตอบรับก็เจ๊งไม่เป็นท่าแล้วยังบอกว่าไม่มีทุนทำอีก ของแบบนี่มันอยู่ที่ความสามารถความมีไหวพริบและความเฉลียวฉลาดมากกว่าค่ะ คุณป้าดูอย่างเช่นคู่แข่งของคุณป้าไงคะขนาดคุณป้าเองก็ส่งคนไปทั้งป่วนทั้งไปสืบและไปสร้างความเสียหายต่างๆ นาๆ เขายังไม่เห็นเป็นอะไรเลยไม่สะทกสะท้านและที่สำคัญเขายังฉลาดพอที่จับคนของคุณป้าได้อีก”
“เหอะ! ถุย! มันจะเก่งสักแค่ไหนกันวะเดี๋ยวก็เจ้งเหมือนๆ กันนั่นแหละ”
“หรอคะคุณชาติชาย แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขายังดำเนินกิจการได้กำไรวันละหลายพันล้านบาทที่ลูกค้าต่างก็กระเป๋าหนักๆ ทั้งนั้นที่เข้ามาใช้บริการอย่างไม่ขาดสายแบบนี้คงไม่เจ้งง่ายๆ ใช่ไหมคะ”
“ว่าอะไรนะนังพายได้กำไรวันละหลายพันล้านบาทต่อวันเนี้ยนะ!”
เสียงของป้ามุกดาถามฉันขึ้นมาด้วนความตกใจจนตอนนี้ตาโตเป็นไข่ห่านแล้วเมื่อพูดถึงกำไรต่อวันที่คาสิโนนั่นได้
“อย่าไปเชื่อมันมุกดา นังนี่มันโกหกเราทั้งนั่นใครมันจะมีปัญญาทำได้แบบนั้นบ้างหละนอกจากมีคนหนุนหลังให้ไม่งั้นมันก็อายุมากแล้วเท่านั้นก็เลยทำให้มีเส้นสายเยอะลูกหลานจึงชักชวนเพื่อนฝูงให้มาเล่น”
“ก็จริงอยู่นะคะคุณชาติชาย แกอย่ามาโกหกชั้นนังพายฉันไม่เชื่อแก!”
ฉันละเบื่อกับสามีภรรยาคู่นี้จริงๆ ถึงจะเป็นป้าของตัวเองแต่ถ้อยคำที่พูดที่ดูถูกอีกทั้งยังมีการกระทำที่ทำไว้กับแม่อีกทุกอย่างมันทำให้ฉันหมดศรัทธาหมดทั้งความเคารพนับถือและจะไม่นับเป็นป้าอีก
“ก็ตามใจก็แล้วกันคะไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ”
“ทำตามที่แกตกลงไว้ด้วยไม่งั้นแม่แกคงเหลือแต่ชื่อถึงแกจะเอาแม่หนีไปไหนชั้นก็จะให้ลูกน้องไปสืบและตามเก็บให้ได้ชั้นใจบุญแค่ไหนที่ไม่ขังแม่แกนังพาย!”
“คะ อีกสองวันพายจะเริ่มเข้าไปสอดแนมไม่ต้องห่วงไม่หนีแน่นอนค่ะ พายมีอีกอย่างที่จะบอกคือว่าเจ้าของคาสิโนคู่แข่งของคุณป้าและสามีเห็นคนอื่นพูดกันว่าอายุแค่ยี่สิบสามปีไม่แกหรอกค่ะยังหนุ่มกว่าสามีคุณป้าที่บอกว่าบริหารงานเก่งด้วยอ้อแล้วอีกอย่างที่คุณป้าไม่ขังแม่เพราะว่าไม่มีเงินที่จะซื้อข้าวให้ทานมากกว่าไม่ใช่เพราะคุณป้าใจบุญ พายจะใช้การโทรเพื่อส่งข่าวขอตัวค่ะ”
“อายุยี่สิบสาม!”
ฉันพาแม่ออกมาจากบ้านหลังนั้นทันทีแต่ไม่วายที่จะได้ยินการตะโกนของสามีภรรยาคู่นี้ที่พูดพร้อมกันเรื่องอายุของชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของ TEL MISCREANT CASINO
เมื่อมาถึงบ้านก็ให้แม่นั่งพักที่เก้าอี้หน้าระเบียงบ้านเพื่อรับลมทะเล บ้านของเราเป็นบ้านแบบชั้นเดียวสีขาวทั่วทั้งหลังข้างหน้าเป็นระเบียงเยื้องออกมาและมีเก้าอี้กับโต๊ะนั่งชุดหนึ่งเพื่อให้นั่งพักผ่อนมีเปลือกหอยที่แม่ทำเป็นโมบายส่งเสียงกระทบกับดังกรุ๊งกริ๊งๆ ส่วนหน้าระเบียงจะเต็มไปด้วยพันธุ์ดอกไม้ต่างๆ ที่แม่ปลูกเองส่วนอีกฝากเผยให้เห็นน้ำทะเลสีฟ้าครามดูแล้วรู้สึกสดชื่น
แก้วน้ำวางลงตรงด้านหน้าของแม่ฉันเป็นคนนำมาให้ท่านดื่มเอง
“แม่เป็นอะไรหรือป่าวคะ?”
ที่ฉันถามก็เพราะว่าข้าวของในบ้านถูกรื้อค้นกระจัดกระจายโต๊ะเก้าอี้หักพังหลายชุดแต่ยังดีที่จักรเย็บผ้าของแม่ยังอยู่ผ้าที่แม่เย็บขาดอยู่ทั่วทุกมุมบ้าน
“พายลูกจะทำตามที่ป้ามุกดาสั่งจริงๆ หรอลูก รู้กันอยู่ว่ามันอันตรายมากแค่ไหน เขาคนนั้นเป็นยังไงนิสัยใจคออีกทั้งยังมีลูกน้องมากมายถ้าลูกถูกจับได้ขึ้นมาล่ะ?”
แม่พูดขึ้นพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ น้ำตาไหลลงมาอาบทั้งสองแก้มเราสองคนจ้องหน้าและกอดกันเบาๆ
“โถ่แม่ ถ้าหนูไม่ทำป้ามุกดาก็มาทำกับแม่อีกนะสิหนูไม่ยอมให้แม่เป็นอะไรหรอกนะ”
ฉันตอบกลับแม่บ้างก็มันไม่มีทางเลือกให้กับฉันเลยนิมีแต่นี้ทางเดียวเท่านั่นและเป็นทางออกสำหรับปัญหานี้
“คุยอะไรกันหรอจ๊ะ สองแม่ลูกคู่นี้ว่าแต่ทำไมหนูพายกลับมาเร็วจังเลิกงานแล้วหรอ?”
เสียงบุคลที่สามดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันหน้าไปมองว่าเป็นเสียงของใคร เป็นเสียงของน้าอรนี่เอง
น้าอรเป็นเพื่อนกับแม่น้าเขาเป็นคนดีชอบช่วยเหลือฉันกับแม่บ่อยๆ ส่วนบ้านน้าเขาอยู่ไกลจากบ้านฉันสักเจ็ดแปดหลังเนี้ยแหละ เวลาฉันทำงานน้าอรก็ช่วยแม่ไปอยู่ด้วยบ่อยๆ เอ๊ะ! อยู่ด้วยงั้นหรอคิดออกแล้วงั้นให้แม่ไปอยู่กับน้าอรดีกว่าจะได้วางใจและปลอดภัยอีกด้วย
“สวัสดีคะน้าอร เชิญนั่งคะ”
ฉันรีบไหว้น้าอรด้วยความเคารพและก็เคลื่อนเก้าอี้ให้น้าอรนั่งด้วยส่วนตัวเองก็ลุกขึ้นไปเอาน้ำมาให้อีกแก้วหนึ่งเพราะถือว่าเป็นการต้อนรับอย่างหนึ่งของเจ้าบ้านที่มีแขกมาหาถึงเรือนชาน
“น้าเอาแกงสายบัวและก็น้ำพริกกะปิมาฝากจ๊ะ”
“ขอบใจมากนะอร” แม่รับปิ่นโตจากน้าอรมาวางไว้อีกฝากหนึ่งของโต๊ะ
“ขอบคุณมากนะคะน้าอร วันนี้พายเลิกงานเร็วหน่อยนะคะเลยมาดูแลแม่”
“เป็นเด็กดีนะเราขยันขันแข็งทำงานหนักเอาเบาสู้จริงๆ”
“เอ่อ...น้าอรคะ คือว่าพายฝากแม่ไปอยู่กับน้าอรสักพักได้ไหมคะคือพายต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดสักพักกับเพื่อน พายอยากให้แม่มีเพื่อนคุยอยู่ด้วยแม่จะได้ไม่เหงาและปลอดภัยด้วยคะ”
ฉันเลือกที่จะโกหกน้าอร ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจป้าเขาหรอกนะแต่เพราะไม่อยากให้ป้าเขารู้เหตุผลเรื่องนี้ต่างหากไม่อยากให้มาไม่สบายใจด้วยจึงเลือกที่จะโกหกและหวังว่าแม่คงจะเข้าใจ
“จริงหรอแม่พิน”
“เอ่อ...จริงจ๊ะอร พายต้องไปทำงานสักพักหนึ่งเพื่อจะได้หาเงินเป็นก้อนมาเรียนต่อให้จบสักทีจะได้มีอนาคตที่สดใสมากว่านี้”
“งั้นก็ตามใจแล้วกัน มาอยู่กับฉันก็ได้ฉันก็อยู่คนเดียวไม่ได้รังเกลียดอะไรแม่พินหรอกดีเสียอีกจะได้มีเสียงหัวเราะมีเพื่อนคุยว่าแต่จะมาเมื่อไหร่ละ?”
“พรุ่งนี้คะ น้าอร ขอบคุณมากๆ นะคะที่ช่วยเหลือแม่และพายนะคะ”
ฉันไหว้ขอบคุณน้าเขาอีกครั้งหนึ่ง รู้สึกรู้ซึ่งในบุญคุณครั้งนี้จริงๆ น้าอรเป็นคนดีจริงๆ ดีกว่าคนที่ได้ชื่อเป็นป้าแท้ๆของตัวเองเสียอีก
“ไม่เป็นไรจ๊ะ น้ายินดีต้อนรับงั้นวันนี้น้ากลับก่อนนะพอดีต้องไปตลาดซื้อของมาทำขนมขายวันพรุ่งนี้”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
“กลับละนะแม่พิน”
“จ๊ะ ขอบใจอีกครั้งสำหรับอาหารและความช่วยเหลือนะอร”
เมื่อน้าอรกลับไปแล้วฉันกับแม่ก็ช่วยกันทำความสะอาดบ้านอีกครั้งแล้วก็ยังช่วยแม่เตรียมกระเป๋าเพื่อที่จะขนไปอยู่บ้านน้าอรในวันพรุ่งนี้
“แม่ไม่โกรธพายใช่ไหมคะที่โกหกน้าอรไปแบบนั้น”
“ไม่จ๊ะ พายทำถูกแล้ว อย่าบอกเรื่องนี้ให้น้าเขารับรู้เดี๋ยวจะพลอยทุกข์อกทุกข์ใจไปกับเราด้วยพายไปต้องดูแลตัวเองดีๆ นะลูกและจำไว้ว่าแม่จะอยู่เคียงข้างพายเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“คะ แม่ก็อย่าทำงานหนักนะคะ ทานอาหารให้ตรงเวลาทานยาตามที่หมอสั่งด้วยและอีกอย่างเงินพายใส่ลงในกระเป๋าแม่เรียบร้อยแล้วนะคะเราจะต่อสู้ไปด้วยกันคะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม พายรักแม่คะ”
อ้อมกอดของแม่ที่แสนอบอุ่น อ้อมกอดที่คอยปกป้องดูแลฉันตั้งแต่ที่ฉันยังเด็กๆ ฉันรู้สึกดีทุกๆ ครั้งที่โผเข้ากอดแม่ในยามที่เหนื่อยล้ามีความทุกข์ใจมากแค่ไหน เสมือนว่ามันจะปลอดภัยทุกๆ ครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนๆ นี้ คนที่ฉันรักมากรักมากกว่าชีวิตของฉันเสียด้วยซ้ำแล้วฉันจะต้องผ่านสิ่งที่เลวร้ายแบบนี้ไปให้ได้ทั้งนี้จะต้องปลอดภัยเพื่อกลับมาหาคนที่ฉันรักคนนี้และจะต้องสู้เพื่อผู้หญิงคนนี้
พายไม่รู้ว่าการตัดสินใจทำในครั้งนี้เธอจะต้องเผชิญกับอะไรบ้างหนักหนาสาหัสมากแค่ไหนและก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอตัดสินใจผิดมหันในครั้งนี้ การตัดสินใจผิดที่เลือกมาเสือกผิดคนเพราะเขาคนนั้นชั่งใจร้ายมากกว่าคิวพีหลากหลายร้อยเท่า ผู้หญิงที่เขาและกลุ่ม MISCREANTยอมรับคนเดียวนั่นก็คือลีเมย์ภรรยาของคิวพีเท่านั้น
- ผู้เขียน
