หย่า 3
1591 คำ
คลินิกของมณีมันตราที่ร่วมหุ้นเปิดกับเพื่อนสนิท มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาใช้บริการอย่างไม่ขาดสาย มีทั้งขาจรและลูกค้าประจำ และประจ๊ำประจำอย่างเช่นคนที่เจ้าหล่อนกำลังเสริมสวยให้ตอนนี้
“ไหนเงยหน้าสิ”
“แก ขอสวยๆ เลยนะ ฉันมีนัดเดตกับโอปาวันพุธหน้า”
“เดี๋ยวฉันจะจัดให้โอปาแกไม่อยากกลับประเทศเลย”
“แก แต่ขอถูกๆ นะ”
“ย่ะ ครั้งไหนบ้างที่แกไม่ต่อราคาฉันเนี่ย”
“เอาน่า วันนี้ฉันอุตส่าห์ซื้อกาแฟโบราณที่มันช่างเข้ากับหน้าโบราณๆ ของแกมาฝากเลยนะ”
“โอ๊ย! อิบ้า หน้าฉันออกจะอินเทรนด์”
“แล้วนี่แกไปฉีดตัวไหนมา ทำไมผิวกับหน้าของแกมันดูเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลแบบนี้วะ”
มือของแพทย์หญิงมณีมันตราชะงักเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำถามของเพื่อน
“ไม่ได้ฉีด สงสัยช่วงนี้ฉันออกกำลังกายแล้วก็ดูแลสุขภาพตัวเองดีมั้ง”
เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่เหตุผลนั้น แต่ยังมีเหตุผลบางอย่างที่ยังไม่สามารถบอกใครได้ในตอนนี้
“เออเนาะ สงสัยต้องมาสมัครสมาชิกฟิตเนสข้างคลินิกแกแล้ว เมื่อกี้ฉันแอบส่องมีแต่ผู้งานดีๆ กล้ามล่ำๆ ทั้งนั้นเลยแก”
“แกจะทำอะไรก็ทำเถอะ แต่ตอนนี้นอนลงให้ฉันทำหน้าให้แกก่อนได้มะ วันนี้ช่วงบ่ายฉันมีประชุมนะยะ”
“จ้า แม่หมอคิวทอง”
..ห้างแกรนด์ไดมอนด์..
“ฉันมาขอพบคุณพิธาน”
“เออ..ท่านประธาน”
เมื่อเห็นเลขาฯ สาวอ้ำๆ อึ้งๆ แถมยังไม่กล้าสบตาภรรยาที่ยังถือว่าถูกต้องตามกฎหมายอย่างเธอ มณีมันตรารู้ทันทีว่าภายในห้องของผู้บริหารไม่ได้มีแค่สามีของเธออยู่คนเดียวแน่นอน
มณีมันตรามองเลขาฯ ที่ก้มหน้างุดๆ อีกครั้งเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพาสองขาก้าวฉับไปที่ประตูหน้าห้องของผู้บริหาร ก่อนจะผลักประตูให้เปิดออก เป็นอย่างที่คิด เขาไม่ได้อยู่คนเดียว หากแต่มีชะนีหน้าสวยกำลังนั่งคลอเคลียอยู่ข้างๆ
ดวงตากลมโตทอดมองไปที่ทั้งคู่ เรียวปากอิ่มเหยียดยิ้มออกมา ก่อนที่มันจะคว่ำเพราะรู้สึกรังเกียจพิธาน และสมเพชผู้หญิงข้างๆ ชายหนุ่ม ซึ่งยามนี้ หล่อนไม่ได้มีทีท่าว่าจะเกรงใจหรือรู้สึกผิดแม้แต่นิด ที่กำลังแสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสามีของคนอื่น.. เธอไม่โกรธ แต่เกลียด และ.. ขยะแขยงสิ้นดี เวลานี้เธอไม่ได้อาลัยอาวรณ์ผู้ชายคนนี้สักนิด
“สวัสดีค่ะ สามีและ..ชู้”
พิธานเงยหน้ามองภรรยาสาว แม้ใบหน้าของชายหนุ่มจะนิ่งเฉยจนเกือบเฉยชา ทว่าข้างในกลับรู้สึกดีใจจนล้นปรี่ ที่วันนี้คนที่เขาคิดถึง มาหาถึงที่
“มาหาฉันถึงที่นี่มีอะไร”
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว”
มณีมันตราพูดพลางปรายตาไปยังบุคคลที่สาม ที่ยังนั่งคลอเคลียกับสามีของเธออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เชอรี่เขาไม่ใช่คนอื่นคนไกลของฉัน”
พิธานพูดเพื่อหวังให้อีกฝ่ายเจ็บเหมือนที่เคยเป็น แต่เปล่าเลย แววตาของมณีมันตรามองมาที่เขาอย่างสมเพช ไม่ได้มีร่องรอยแห่งความเสียใจเหมือนแต่ก่อน แทนที่เจ้าหล่อนจะเจ็บแต่กลับเป็นเขาเอง หัวใจของชายหนุ่มปวดหนึบ เพราะเมื่อหล่อนไม่เจ็บไม่สน แสดงว่าหมดรักในตัวเขาแล้ว
“เชอรี่ไหนฉันไม่รู้จัก ถ้าไม่ออกไปดีๆ ฉันจะไลฟ์สดคุยให้คนทั้งประเทศได้ดูว่า ดาราสาวแอ๊บแตกที่กำลังแอ๊วผัวชาวบ้านอยู่มันหน้าตาเป็นยังไง ถ้าเธออยากจะมีชื่อติด
เทรนด์ทวิตเตอร์หรืออยากจะโดนด่าเล่นๆ อืม..สักสองสามวัน หรือเป็นอาทิตย์ หรืออาจจะเป็นเดือนก็ได้นะ เพราะฉันมีรูปที่เธอนอนกับผัวของฉันหลายรูปเลยละ”
“อร๊ายย! นังบ้า”
“จะไปดีๆ ไหม?”
เชอรี่คว้ากระเป๋าแล้วหันมามองหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนายหญิงแห่งแกรนด์ไดมอนด์ ก่อนจะเดินสะบัดตูดออกไปอย่างอารมณ์เสีย
มณีมันตรามองตามหญิงสาวที่เดินสะบัดตูดออกจากห้อง แล้วส่ายหัวอย่างแสนระอา สองแขนของเจ้าหล่อนยกขึ้นกอดอก สายตามาดมั่นมองไปยังสามี ยามนี้เธอไม่ได้กลัวเขาเลยแม้แต่นิด มณีมันตราคนเก่าคนเดิมก่อนที่ชีวิตจะเจอผู้ชายห่วยๆ ได้กลับมาแล้ว
“เอาละ ฉันเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ”
“เดี๋ยวสิ มาหาผัวทั้งทีไม่คิดจะทำหน้าที่เมียหน่อยเหรอ”
มณีมันตรามองสิ่งที่สื่อออกมาทางสายตา ที่บ่งบอกว่าอะไรคือ ‘หน้าที่ของภรรยา’ มุมปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงยกขึ้นเล็กน้อย
“หึ! ลองเข้ามาสิ”
เครื่องชอร์ตไฟฟ้าขนาดเหมาะมือถูกยื่นเข้าไปหาชายหนุ่ม พิธานชะงักก่อนจะหันไปมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างพยายามค้นหาอะไรบางอย่าง มณีมันตราเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน คนเก่าทั้งแสนหวานว่าง่าย ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ แล้วทำไม..
“เธอจะฆ่าผัวตัวเองได้ลงคอเหรอที่รัก”
“แค่อดีต”
“จะแค่อดีตได้ยังไง ในทางกฎหมายเรายังเป็นสามีภรรยากันอยู่นะ”
“ในเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็ดีแล้ว ฉันเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ฉันจะไม่ฟ้องหย่าคุณ แต่ฉันจะมาขอตกลงกับคุณดีๆ ในเมื่อเราสองคนไม่ได้รักกัน แล้วจะอยู่ด้วยกันไปทำไม หย่าให้ฉันเถอะนะ”
ราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางกระหม่อม สมองของพิธานอื้ออึงไปหมด ชายหนุ่มพึ่งรู้ตัวว่าคำว่า ‘หย่า’ มันมีอิทธิพลกับเขามากแค่ไหน
“ไม่-มี-ทาง!!”
ประกายตาวาวโรจน์ด้วยโทสะไม่ได้ทำให้มณีมันตรากลัวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอแอบเห็นว่าดวงตาคมของชายหนุ่มกำลังแสดงความกลัวและความหวั่นไหว ซึ่งน้อยครั้งนักที่คนอย่างพิธานจะไม่สามารถซุกซ่อนมันไว้ภายใต้แววตาและใบหน้าเฉยชาได้
เธอถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เจ้าหล่อนรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางยอมง่ายๆ แน่นอน เจ้าของเรียวปากอิ่มจึงตัดสินใจพูดบางอย่างที่คิดว่าสมควรพูดมากที่สุดในสถานการณ์เช่นนี้
“ฉันจะไปเรียนต่อที่อเมริกากับมาร์ค ถ้าคุณไม่ยอมหย่า ภาพถ่ายและคลิปเสียงที่ฉันมีอยู่ในมือทั้งหมดจะถูกเผยแพร่ลงในโซเชียล คุณคงรู้นะว่ามันจะสะเทือนเก้าอี้ผู้บริหารของคุณและหุ้นของแกรนด์ไดมอนด์ขนาดไหน”
พิธานทั้งโกรธทั้งเจ็บใจที่หญิงสาวกล้าขู่เขา แล้วยังมีหน้ามาบอกได้แบบหน้าตาเฉยว่าจะบินไปเรียนต่อกับคนที่ปากบอกว่าเป็นแค่เพื่อนสนิท ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตเป็นสามีภรรยา ชายหนุ่มออกปากห้ามไม่ให้มณีมันตราคบหากับมาสุ
ไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตาม เขามั่นใจว่าไม่ใช่เพราะหึงหวง แต่เป็นเพราะไม่อยากให้ใครมาหยามศักดิ์ศรีอย่างเช่นที่พ่อของเขาโดนมณีจันทร์แม่ของหญิงสาวทำ จนต้องตรอมใจตาย
“เธอไม่กล้าหรอก”
“ที่ผ่านมาคุณรู้จักฉันดีแค่ไหนกัน ถึงคิดว่าฉันไม่กล้า”
“เธอรักฉันไง เธอรู้ดีว่าถ้าทำแบบนั้นจะส่งผลเสียต่อธุรกิจและตัวฉันเอง”
“ใช่ค่ะ แต่ก่อนฉันรักคุณ รักแบบที่ยอมหน้ามืดตามัว หลงคิดว่า ถ้าฉันทำดีและทำหน้าที่ของภรรยาให้เต็มที่และดีที่สุด คุณจะเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้น และเลิกโทษว่าแม่ของฉันทำพ่อคุณตายสักที แต่ก็ไม่! อย่าลืมสิคะ ใจคนเราเปลี่ยนได้ทุกวัน รักได้ก็เลิกได้เหมือนกัน”
หัวใจที่คิดว่าตายด้านจนไร้ซึ่งความรู้สึก พิธานพึ่งรู้ตอนนี้นี่เองว่ามันไม่ใช่ เขายังมีความรู้สึก เจ็บ.. จุก.. และเสียใจ.. เหมือนกับคนอื่น
“เธอมันก็เหมือนแม่ของเธอ พอได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ ก็หนีตามชู้รักไปเสวยสุขบนกองสมบัติของฉัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉันขอแค่ทะเบียนหย่าเท่านั้น ส่วนข้าวของเงินทองของคุณฉันจะไม่เอาแม้แต่บาทเดียว”
“จองหอง!”
“ฉันให้เวลาคุณสามวัน คุณต้องมีคำตอบเรื่องหย่าให้ฉัน ถ้าไม่! ก็เตรียมตัวรับมือกับคณะกรรมการผู้ถือหุ้นและกระแสที่จะตีกลับตัวคุณและห้างของคุณได้เลย”
“มณีมันตรา! มันจะเกินไปแล้วนะ”
“ไม่เกินไปหรอกค่ะ น้อยไปเสียด้วยซ้ำ”
หญิงสาวหยิบนามบัตรของทนายฝ่ายเธอวางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่ได้หันมามองชายหนุ่มอีกเลย
“โธ่เว้ย!”
กองเอกสารและข้าวของบนโต๊ะถูกพิธานกวาดลงบนพื้นเพื่อระบายอารมณ์โกรธที่มันกำลังปะทุอยู่ในใจ
“คุณพุดติดต่อทนายสุชาติให้ผมด่วน”
- ผู้เขียน
