“องค์ชาย” ชิงไฉที่รู้นิสัยของเฟยหมิงเป็นอย่างดียิ่งตระหนกเป็นห่วงน้องสาวของตน
“ข้า...ข้า...” ชิงเซียนยิ่งตะกุกตะกักอึกอักยากเอ่ยคำ
“ข้าถามว่าเจ้าคุยสิ่งใดกับนาง” เฟยหมิงคำรามเสียงเครียดพลางย่างสามขุมเข้าหาชิงเซียนพร้อมกระชับดาบในมือจนเบียดถูกเนื้อนวลนาง
ชิงไฉเห็นอย่างนั้นยิ่งเงยหน้าขึ้นมองนายของตนพร้อมห้ามปรามด้วยเสียงทุ้มต่ำสั่นเครือ “องค์ชาย ได้โปรด”
ชิงเซียนที่รับรู้อารมณ์เดือดดาลของเฟยหมิงอย่างนั้นถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆ กับพี่ชาย ดวงตาคู่สวยของนางเริ่มรื้นขึ้นด้วยม่านน้ำใสเอ่อล้นออกมา
“หม่อมฉัน หม่อมฉัน เพียงแค่ แค่...” นางยังคงเอ่ยคำอย่างยากเย็น
เฟยหมิงไม่เสียเวลากับสตรีน่ารำคาญอีกต่อไป เขาทิ้งดาบลงตรงหน้าของสองพี่น้องเสียงดังเคล้งจนเสียดแทงแก้วหูก่อนจะหมุนตัวแล้วก้าวเท้าหนักๆ จากไป
ชิงไฉได้แต่คุกเข่าหลับตาลงอย่างเงียบงัน
ในขณะที่ชิงเซียนเอาแต่ร่ำไห้เนื้อตัวสั่นเทา ส
