เงื่อนไขรักจอมมาร

บทที่ 4

วันที่รอคอยมาถึงเร็วกว่าที่คิด แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงซะวันนี้ก็ต้องมาถึงแต่ปาจรีย์ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี และเหมือนอีกคนจะรับรู้ถึงความรู้สึกนี้ของเธอเป็นอย่างดี เขาถึงได้ไม่เข้ามาหาเรื่องแกล้งกันเหมือนที่ชอบทำ ราวกับต้องการให้เธอได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง

หญิงสาวใช้ชีวิตไปอย่างเลื่อนลอยตลอดทั้งวัน จนกระทั่งถึงเวลาสามทุ่มคนที่เธอรออยู่ก็กลับมา ทุกอย่างสำหรับเขาเป็นไปอย่างปกติเช่นทุกวันคือทานข้าวเย็นกับเธอที่ห้องรับแขก ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ

จะต่างกว่าทุกวันก็แค่วันนี้เขาไม่ได้สวมชุดนอนออกมา จะมีก็แต่ชุดคลุมอาบน้ำเท่านั้นที่เขาเลือกที่จะสวมมันเอาไว้หลวมๆ ราวกับจะบอกให้รู้ว่าภายใต้เสื้อคลุมสีเทาตัวนั้น ไม่มีสิ่งอื่นใดเลยนอกจากร่างกายที่สมบูรณ์ของบุรุษ ผู้ซึ่งทำให้เธอใจสั่นทุกครั้งที่เผลอเข้าไปใกล้

“ผมไม่อยากบังคับ ถ้าคุณยังไม่พร้อม…”

“ป่านพร้อมค่ะ!” หญิงสาวตะโกนตอบสุดเสียง ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน สุดท้ายมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาดีกับเธอทุกอย่าง แล้วเธอยังเตะถ่วงเวลาไปเพื่ออะไรอีก มันไม่มีความจำเป็นอีกแล้วในเมื่อเธอเต็มใจที่จะเป็นของเขา เป็นของเขาคนเดียวและตลอดไป

“แน่ใจนะ” ดนัยภัทรถึงกลับยิ้มออกเมื่อคนตรงหน้าพยักหน้ารับ นั่นทำให้เขาค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ ก่อนจะคว้าร่างหอมกรุ่นเข้ามาจูบเบาๆ ในเมื่อเขาให้หล่อนได้เลือกแล้ว แต่หล่อนเลือกที่จะไปต่อก็ต้องเป็นไปตามนั้น

จากนี้ไปปาจรีย์จะไม่มีสิทธิ์ห้าม เพราะว่าเขาจะไม่หยุด!

“ไปที่เตียงกัน” จบคำร่างบอบบางก็ถูกช้อนขึ้นแนบอก ก่อนที่เขาจะค่อยๆ วางเธอลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนเมื่อมาถึง แต่ไม่ช้าความอ่อนโยนก็หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น เปลี่ยนเป็นความเร้าร้อนรุนแรงแทนที่เมื่อทุกสิ่งเตลิดมาไกลจนยากที่ถอยหลังกลับ

“สวย”

ยามเมื่ออารมณ์อยู่เหนือทุกสิ่งเขาจะพูดทุกอย่างที่รู้สึกออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง มันยิ่งจะทำให้เธอรู้สึกอับอายเหลือเกินที่ต้องมาเปิดเปลือยร่างกายให้ใครได้ชื่นชม จนเผลอหนีบขาเข้าหาตัวอย่างไม่ตั้งใจ

“อ้าขา ผมอยากสำรวจถ้ำ…”

แต่มีหรืออีกคนจะยอมง่ายๆ เขากระซิบสั่งก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวต่ำลง ส่วนจุดหมายปลายทางนั้นทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

“อื้อ” กระทั่งเมื่อปลายลิ้นร้ายกาจสัมผัสเข้ากับส่วนที่ไม่ควรสัมผัส เธอก็ถึงกับดิ้นพล่านด้วยความทรมาน ร่างกายถดถอยหนีอัตโนมัติแต่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาเฝ้าตามติด ก่อนจะรัวลิ้นเร็วขึ้นจนเธอรู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไป เผลอปล่อยเสียงกรีดร้องออกมาอย่างหักห้ามไม่อยู่

“อ๊ะ! คุณเสือ…” การกระทำของเขากำลังเปลี่ยนโลกทั้งใบของเธอ ไม่รู้มาก่อนเลยว่าการร่วมรักจะมีอะไรที่มากกว่าที่เคยรู้ ไม่รู้เลยจนกระทั่งตอนนี้ ตอนที่เขากำลังหลอกล่อให้เธอจมดิ่งไปกับแรงปรารถนาที่มีเขาเป็นผู้ควบคุม มันยาวนานจนกระทั่งร่างกายของเธอกระตุก ก่อนที่บางสิ่งจะพัดผ่านไปพร้อมๆ กับความสุขสมอย่างถึงที่สุด

สิ่งที่เพิ่งผ่านพ้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนเธอคนเดิมไปตายไปแล้วเมื่อครู่ ก่อนจะเกิดใหม่ขึ้นมาอีกครั้งในนาทีต่อมา…

“คุณหวานมาก ผมชอบ” เขาจำเป็นต้องพูดทุกอย่างที่รู้สึกออกมาแบบนี้ไหมนะ ไม่รู้เลยจริงๆ หรือจงใจแกล้งเธอกันแน่ หญิงสาวคิด ก่อนจะเผลอค้อนคนที่บัดนี้ได้ขยับขึ้นมาคร่อมเธอไว้อย่างลืมตัว

“เจ็บค่ะ”

“แค่นิ้วครับคนดี อดทนเพื่อผมนะ”

ถึงเขาจะขอมาแบบนั้นแต่มันก็ยากเย็นเหลือเกินที่เธอจะทำให้ได้ เพราะแค่นิ้วของเขาก็ทำเธอเจ็บจนไม่อยากคิดเลยว่าหากเป็นอย่างอื่นที่เคยเห็นด้วยตา เคยสัมผัสมากับมือจะเป็นยังไง จะเจ็บสักแค่ไหน

“อื้อ คุณเสือ…” ปลายนิ้วร้อนๆ ยังคงทำหน้าที่ขยับเข้าออกเป็นจังหวะ นานหลายนาทีทีเดียวก่อนที่ความคับแน่นจะค่อยๆ คลายตัวลงเมื่อมีน้ำหล่อลื่นเข้ามาช่วย เขาจึงตัดสินใจเพิ่มอีกนิ้ว หนนี้คนน่าสงสารร้องดังขึ้น ไม่แน่ชัดเหมือนกันว่าเสียวหรือเจ็บแน่ รู้แต่ว่าเธอร้องไม่หยุด

“อ๊ะๆ คุณขา…”

“เจ็บเหรอ” หญิงสาวส่ายหน้าจนผมเผ้าสะบัด ภาพนั้นตรึงใจคนมองจนทนไม่ไหวต้องก้มลงไปจูบหนักๆ ที่เรียวปากสวยอีกครั้งก่อนจะเลื่อนไปกัดเบาๆ ที่หูนิ่มน่ารักพร้อมกับคำตอบที่เขาย่อมรู้ดีแก่กว่าใครๆ

“ถ้าไม่เจ็บ…ก็แสดงว่าเสียว” หนนี้ปาจรีย์เลือกที่จะไม่ตอบ ราวกับจะรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น

ไม่ช้าก็รู้สึกได้ถึงความแข็งกร้าวที่ค่อยๆ ถูกแทรกเข้ามาในร่างกาย มันใหญ่กว่านิ้วทั้งสองที่เพิ่งสร้างความสุขให้เธอรวมกันเสียอีก

ขนาดที่ต่างกันทำให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างติดขัดตลอดทุกขั้นตอน ยังไม่นับความเจ็บร้าวที่ได้สัมผัส แทนคำพูดถูกกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพนั้นช่างน่าสงสารเหลือเกินในความรู้สึกคนมองจนต้องก้มลงจูบซับให้เบาๆ ราวกับจะปลอบคนขวัญเสียให้คลายความเจ็บ

“ผมรู้ คนดี…แล้วมันจะผ่านไป” ดนัยภัทรพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะทำให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่นั่นก็ยากเย็นสำหรับเขาเหลือเกิน

“เจ็บค่ะ!” ยิ่งเขาแทรกลึกลงมามากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเจ็บเจียนตายมากขึ้นเท่านั้น มันเจ็บเสียจนอยากให้เขาหยุดแค่นี้ แต่จิตใต้สำนึกกลับสั่งให้ทุกอย่างเป็นไปตามข้อตกลง ข้อตกลงที่เธอเป็นคนเลือกเอง

หลับตาลงเสียป่าน แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี