"อ้าวไนท์...มายืนอะไรตรงนี้ว่ะ ทำไมไม่เข้าไปรอข้างใน"
"อ้าว! เงียบ...แล้วมองอะไร ไป...เข้าข้างในได้แล้ว แม่จะส่งแกมาแต่เช้าทำไมก็ไม่รู้ เฮียง่วงจะตายอยู่แล้วเนี่ย" ไนท์ได้ยินทุกคำที่อีกคนพูด แต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน ได้แต่มองตามรถคันหรูที่วิ่งออกไปจบลับตา ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องรู้สึกยังไง โกรธ เสียใจ สับสน มันปนเปกันมั่วไปหมด
"แล้วนี่กูยืนคุยกับดินฟ้าอากาศอยู่รึไง หรือมึงไม่ได้เอาปากมาด้วยห๊ะ!" ไบรท์ที่พูดคนเดียวอยู่นานเริ่มมีอารมณ์ เมื่อพูดไปเท่าไหร่อีกคนก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ
"เฮ้อ...ไนท์ได้ยินน่าเฮีย" ไนท์ถอนหายใจเซ็งๆ
"ได้ยินแล้วทำไมไม่พูด ปล่อยกูพูดคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน คนเค้าคงคิดว่ากูเป็นบ้าไปแล้วมั่ง" ยืนบ่นอยู่คนเดียวขนาดนี้ ก็คงบ้าจริงๆนั่นแหละ
"กูรู้นะ...ว่ามึงกำลังด่ากูอยู่ในใจ ใช่มั้ย!"
"ไร้สาระ คุณป้าไม่ได้บอกให้มาเช้าขนาดนี้หรอก ไนท์แค่นอนไม่หลับก็เลยขับรถเล่น
