“เข้ามา”
เสียงกระด้างฟังแล้วระคายหูเป็นอย่างมากดังขึ้นหลังจากที่เลขาฯ คนสวยหน้าห้องเคาะประตูเบาๆ หนึ่งครั้ง
“เธอเข้าไปได้ ท่านประธานอนุญาตแล้ว”
ริซ่าพูดกับพิมนราอย่างไม่เป็นมิตรเท่าที่ควร เพราะรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ร้อยวันพันปีลีโอนาโดไม่เคยลงไปสุงสิงกับปัญหาของพนักงานระดับล่าง แต่ครั้งนี้มันแปลกออกไป
“ขอบคุณค่ะ”
พิมนรามองคนที่เดินสะบัดหน้าจากไปอย่างงงๆ “อะไรของเธอเนี่ย มาสะบัดหน้าใส่ทำไมกัน”
หล่อนส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะดันบานประตูเข้าไปภายในห้องตรงหน้า ไอเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศชั้นดีกระแทกเข้าใส่ผิวสาวจนหนาวเหน็บเลยทีเดียว
หล่อนเห็นเจ้าของห้องกำลังคุยตอบโต้อยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งถ้าจำไม่ผิดก็คงเป็นหนึ่งในสี่ที่ติดตามเขาไปในห้องอาหารเมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อนหน้านี้นั่นแหละ
“ผมจัดการคนพวกนั้นเรียบร้อยแล้วครับ”
“ดีมาก แล้วอย่าลืมจ่ายค่ายารักษารอยฟกช้ำให้พวกมันด้วยล่ะ”
น้ำ
