สามเดือนต่อมา...
“เป็นยังไงบ้างพิม ได้งานไหม” นิวัฒน์ที่นั่งรออยู่ที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์เอ่ยถามทันที เมื่อเห็นร่างในชุดกระโปรงของพิม นราเดินออกมาจากออฟฟิศเบื้องหน้า
หญิงสาวถอนหายใจแรงๆ พลางมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างหมดหวัง
“เขาบอกจะติดต่อกลับมาน่ะ พอพูดคำนี้เราก็รู้แล้วว่าคงไม่ได้งาน”
“เอาน่า...ไม่ได้ที่นี่ก็มีที่อื่น อย่าท้อนะ”
นิวัฒน์ที่อุตส่าห์หยุดงานมาเมื่อพาพิมนรามาสัมภาษณ์งานตบบ่าให้กำลังใจ
“แต่นี่เราสัมภาษณ์งานมาจะเป็นร้อยที่แล้วนะในเวลาแค่สามเดือน แล้วก็ยังไม่มีที่ไหนรับเราเข้าเป็นพนักงานบัญชีเลย นี่เราโง่มาก ท่าทางไม่น่าเชื่อถือเลยหรือไงนะ”
พิมนราบ่นอย่างอัดอั้นตันใจ ในอกเต็มไปด้วยความท้อแท้ แต่ก็ท้อถอยไม่ได้ เพราะแม่กับน้องยังต้องใช้เงิน
“หรือว่าพิมจะลองสมัครงานตำแหน่งอื่นดูก่อนดี เผื่อจะได้งานเร็วกว่ามุ่งสมัครแต่งานบัญชีน่ะ”
“คนอย่างเรา ถ้าไม่ทำบัญชีแล้วจะไปทำอะไรได้ล่ะว
