ตอนที่ 7
1212 คำ
แคลงใจ? ตาบ้านี่แคลงใจอะไรหล่อนกันนะ ไม่ได้แล้ว หล่อนต้องรีบ ไม่อย่างนั้นคืนนี้อาจจะพลาด แล้วชะตาของหล่อนก็จะต้องขาดตลอดกาล
“ลึกลงลึกลับอะไรกันคุณ ฉันก็แค่อีตัวธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นแหละ” หล่อนเสหลบสายตา
“เอาเป็นว่าคุณอาบน้ำไปนะ เดี๋ยวฉันไปนอนรอบนเตียง”
“ไม่เอา” เขาส่ายหน้าเดินเข้ามาหา “ต้องอาบด้วยกัน”
“แต่ฉัน...ฉันอยากมีเซ็กซ์บนเตียง”
“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะมีเซ็กซ์ในห้องน้ำสักหน่อย ก็แค่นัวเนียกันใต้ฝักบัว จากนั้นค่อยไปบรรเลงของจริงกันบนเตียง”
คำพูดของเขาทำให้หล่อนช็อกค้าง หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา และเขาก็ยิ้มใส่ดวงตาของหล่อน ร่างกายของหล่อนอุ่นวาบขึ้นมาในทันที ยอดอกชูชันอยู่ใต้ผ้าขนหนูจนน่าละอาย
“คุณ...อุ๊ย...ว้ายยย...”
หล่อนร้องตกใจเมื่อเขายื่นมือมากระชากผ้าขนหนูติดมือออกไป ตอนนี้หล่อนเหลือแต่ตัวเปล่าเปลือย
หล่อนช็อก พยายามปกปิดตัวเองด้วยการหันหลังให้เขา แต่กระนั้นก็ยังได้ยินเสียงหายใจแรงๆ จากเขาได้อย่างชัดเจน
“คุณ...ไม่ควรทำกับฉันแบบนี้นะ”
ลีโอนาโดชะงักงัน จ้องมองบั้นท้ายอวบงอนงามของสตรีที่ยืนหันหลังให้ตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง เขาไม่เคยเห็นบั้นท้ายของผู้หญิงคนไหนสวยเท่านี้มาก่อน มันงอนงามจนสามารถร่วมเพศได้โดยไม่ต้องกดให้หล่อนก้มลงเลยสักนิดเดียว
บ้าชิบ เจ้าหนูของเขาแข็งชันและต้องการจะออกมาจากกางเกงโดยเร็วที่สุด มือใหญ่ปลดเข็มขัด รูดซิป และสลัดกางเกงขายาวออกไปอย่างรีบร้อน บ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วตามติดไปอีกตัวในเวลาไล่เลี่ยกัน
“ฉันควรทำมากกว่านี้ต่างหาก”
เขาเดินเข้ามาหยุดด้านหลังแล้ว หล่อนรับรู้ได้ถึงไอร้อนจากเรือนกายทรงพลัง
“อ๊ะ...อื้อ...อย่าเพิ่งสิคะ”
“ทำไมต้องรอด้วย ในเมื่อฉัน...อยากเอาเธอจะแย่อยู่แล้ว”
ตอนนี้หล่อนรู้แล้วล่ะว่าเขาเปลือยเปล่าไม่ต่างจากตัวเองเลยสักนิด แถมไอ้บางอย่างที่แข็งราวกับท่อนเหล็กยังดุนดันอยู่ที่บั้นท้ายด้วยกิริยาคุกคาม
หล่อนสั่นเทาไปทั้งตัว ตอนนี้ตัวเองเปราะบางจนไม่อาจควบคุมแม้แต่ลมหายใจเอาไว้ได้ หล่อนสั่นระริกมากขึ้นเมื่อมือใหญ่ตวัดโอบมาสวมกอด หล่อนรีบกอดอกแน่นทันที เพื่อไม่ให้แขนกำยำสัมผัสกับทรวงอกใหญ่ของตัวเอง
“เรา...ต้องอาบน้ำก่อน” หล่อนต่อรองตะกุกตะกัก
เขาหัวเราะเบาๆ กระซิบชิดใบหูของหล่อน “ฉันรอไม่ไหวแล้ว ไม่เห็นหรือว่าฉันแข็งไปหมดแล้ว อิสซาเบล” และเขาก็ถูไถท่อนเหล็กร้อนจัดซึ่งเป็นอาวุธคู่ใจกับร่างกายของหล่อน
“อ๊ะ...อย่า...”
“คำว่าอย่าของเธอ กระตุ้นความใคร่ของฉันให้ตื่นตัวเหลือเกิน อิสซาเบล ตอนนี้ฉันทนรอไม่ได้แล้วแม้แต่วินาทีเดียว”
“ว้ายยยย...”
หล่อนร้องอุทาน ตัวลอยขึ้นสูงเมื่อถูกเขาช้อนร่างขึ้น แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ
“แต่...ตัวฉันเหม็น คุณจะหมดอารมณ์เสียเปล่าๆ”
หล่อนรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างทันทีเมื่อเขาวางร่างของหล่อนลงบนเตียง มองเขาที่หน้าตาแดงก่ำ แดงไปจนถึงใบหูเลยทีเดียว
ลีโอนาโดที่ยืนแก้ผ้าเป็นชีเปลือยอยู่หัวเราะร่วน มองผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่มทำตัวเป็นมัมมี่อย่างขบขัน
“บางทีการแสดงละครมากเกินไปมันก็น่าเบื่อนะ อิสซาเบล”
“เอ่อ...”
เขาขยับมาหยุดใกล้มากๆ จนอาวุธคู่กายของเขาแทบจะชนกับร่างของหล่อนอยู่แล้ว หล่อนรีบหันหน้าหนี แต่เขาจับปลายคางของหล่อนเอาไว้ บังคับให้หันมาจ้องมองท่อนชายอย่างเผด็จการ
“มองดูมันสิ”
“คนบ้า ทำไมจะต้องบังคับให้มองด้วยล่ะ” หล่อนหลับตาปี๋
“ก็เธอจะได้รู้ไง ว่าคำพูดของฉันในรถไม่ได้โอ้อวดเกินจริง”
ในที่สุดหล่อนก็จำใจต้องลืมตาขึ้น และก็จ้องมองมัน
“โอ้ แม่เจ้า!”
หล่อนอุทานตกใจ มองท่อนชายที่กำลังตื่นตัวสลับกับท่อนแขนของตัวเอง
นี่มันใหญ่กว่าท่อนแขนของหล่อนจริงๆ ด้วย แล้วแบบนี้...คืนนี้หล่อนจะมีชีวิตรอดไหม
หล่อนรีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่อะไรก็ใหญ่โตไปหมดอย่างหวาดหวั่น
“เคย...เคยมีผู้หญิงของคุณได้รับ...เอ่อ...ฉันหมายถึง ได้รับบาดเจ็บบ้างไหมคะ”
“บาดเจ็บ?”
“ใช่ค่ะ ก็แบบว่า...หลังจากทำอะไรกันเสร็จแล้วต้องส่งโรงพยาบาลเพื่อไปเย็บอะไรแบบนี้น่ะค่ะ”
เขาหัวเราะก๊ากเลยทีเดียว ใบหน้าหล่อจัดแหงนเงยไปด้านหลัง และเปล่งเสียงขบขันออกมาอย่างไม่สนใจใครอีกเลย หล่อนนั่งนิ่งงงกับเสียงหัวเราะของเขา
“ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ”
“ไม่ผิดหรอก...”
ลีโอนาโดพยายามที่จะหยุดหัวเราะ
“แต่มันเกินจริงไปน่ะ”
แล้วเขาก็ยื่นมือมาจับบ่าทั้งสองข้างของหล่อนเอาไว้ “ผู้หญิงกับผู้ชายถูกสร้างมาเพื่อให้ความสุขแก่กันและกัน ดังนั้นไม่มีทางที่เธอจะฉีกขาดไปได้หรอก อิสซาเบล”
“แต่ว่าฉัน...”
“นอกจากเธอจะเป็นสาวบริสุทธิ์เท่านั้นแหละ ถึงจะได้รับบาดเจ็บน่ะ”
หญิงสาวเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ หล่อนพยายามขบคิด หรือว่าหล่อนควรจะบอกเขาไปว่าตัวเองยังไม่เค้ยไม่เคย
“คุณ...ฉันมีเรื่องจะบอก”
“ว่ามาสิ”
คนที่ยืนรูดท่อนชายไปมาอยู่ตรงหน้าเอียงคอตอบ “แต่เร็วหน่อยนะ ฉันกำลังจะเริ่มเอาเธอแล้ว”
ไอ้หื่น!
หล่อนด่าผู้ชายตรงหน้าในใจ
“ฉันยังไม่เคยเรื่องอย่างว่า”
แทนที่เขาจะเชื่อกลับหัวเราะร่วน “ตกลงว่าเธอจะแสดงละครต่อจนถึงตอนจบของเซ็กซ์เลยสินะ”
“ฉันไม่ได้แสดงละครนะ นี่มันคือเรื่องจริง”
“ถ้าฉันบอกว่าเชื่อ แล้วฉันจะได้เอาเธอทันทีใช่ไหม”
ดูสิ ดูอีตาบ้านี่มันพูดสิ หล่อนพูดเรื่องจริงก็มาทำเป็นเรื่องล้อเล่นไปได้
“นี่ฉันพูดจริงๆ นะ”
“โอเค เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง และไม่เคยทำอาชีพโสเภณีมาก่อน พอใจแล้วนะ”
เขาทำหน้าเบื่อหน่าย
หล่อนพยักหน้ารับ ภาวนาให้เขาเข้าใจหล่อนอย่างแท้จริง
“ใช่ค่ะ”
“อืม ฉันรับทราบ”
“งั้นคุณต้อง...ถนอมฉันหน่อยได้ไหมคะ”
หล่อนวิงวอน หน้าตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“คือฉัน...ไม่อยากไปให้หมอเย็บน่ะค่ะ ฉันกลัวเข็ม และก็กลัวเจ็บด้วย”
“เอาเป็นว่าฉันจะทะนุถนอมเธอให้มากกว่าผู้หญิงคนอื่นก็แล้วกัน พอใจแล้วนะ”
“เอ่อ ค่ะ”
“งั้นก็มาเริ่มกันเลย ฉันแข็งรอมานานแล้ว”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
พิมนรารีบหันไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยไปสี่ทุ่มกว่าแล้ว หล่อนจึงรู้ว่ายื้อเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว
“เริ่ม...เริ่มเลยค่ะ”
- ผู้เขียน
