ตอนที่ 6
1370 คำ
เพราะที่บ้านไม่เคยมีอ่างน้ำวนที่ใหญ่โตมโหฬารแบบนี้ ทำให้พิมนราถึงกับยืนเอามือกุมศีรษะ เพราะไม่รู้ว่าจะใช้มันยังไง หล่อนก้มมองสภาพตัวเองที่ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบกายอย่างเศร้าหมอง
มันน่าอดสูนักกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนต้องการเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะหล่อนกำลังชะตาขาด ชีวิตกำลังจะดับสูญ หล่อนจึงต้องเดินหน้าต่อสู้เพื่อยื้อลมหายใจ
‘มีผัว’
นี่คือคำพูดของคุณยายหมอดู แถมแค่นี้ยังไม่พอ เพราะยังมีสิ่งที่ทำให้หล่อนต้องกุมขมับต่อไปอีก
‘ต้องสองรอบขึ้นไปนะไม่งั้นจะแก้ดวงไม่ได้’
นี่มันเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอะไรกันนะ แค่ต้องนอนกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตากันมาก่อนยังไม่พอ แถมยังต้องเบิ้ลอีกต่างหาก แล้วถ้าเรื่องนี้แดงออกไป หล่อนจะเอาหน้างามๆ ไปซุกไว้ตรงไหนของโลกเนี่ย
หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้า น้ำตารื้น
หรือว่าหล่อนควรจะปฏิเสธ และรีบกลับบ้านดีนะ
‘หนูชะตาขาด’
แต่จะทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อ...หล่อนชะตาขาดต้องแก้ดวงด้วยการมีผัว
“บ้าจริง ทำไมจะต้องมีเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย”
“ยังไม่ได้อาบน้ำเลยหรือ”
เสียงห้าวที่เต็มไปด้วยความขบขันดังขึ้น และนั่นก็ทำให้หล่อนเบิกตากว้างและตื่นจากภวังค์ทันควัน
“นี่คุณ...เข้ามาได้ยังไงเนี่ย!”
เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ก็เดินเข้ามาน่ะสิ หรือว่าเธอคิดว่าฉันหายตัวได้”
“แต่...ฉันล็อกประตูแล้วนะ”
หล่อนโวยวายและยกมือขึ้นกอดอกอวบใหญ่ของตัวเองเอาไว้แน่น หน้าตาแดงก่ำด้วยความตกใจระคนโมโห
“ล็อกแล้วไงล่ะ”
“อ้าว...ล็อกแล้วคุณก็ต้องเข้ามาไม่ได้สิ แต่นี่...” หล่อนจ้องหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเป็นเจ้าของห้อง”
“…...”
เขาอมยิ้ม มองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะวกสายตาขึ้นมาจับจ้องที่หน้าอกของหล่อน
“นมใหญ่ดีนะ ฉันชอบ”
“ไอ้คนบ้า!”
“อ้าว ฉันชมนะไม่ได้ด่า ทำไมจะต้องมาทำหน้าขึงขังใส่ฉันด้วย”
ลีโอนาโดเริ่มสงสัย
“หรือว่าฉันพาคนผิดมาห้องกันเนี่ย”
เอาแล้วสิ งานเข้าแล้ว พิมนราคิดอย่างตื่นตระหนก
“ไม่...ไม่ผิดหรอก ฉันก็แค่...แสดงละครไง” แล้วหล่อนก็แสร้งทำเป็นหัวเราะ ทั้งที่ภายในอกกำลังร้องไห้จ้า
เขามองหล่อนนิ่งนาน ก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ “อย่าแสดงให้เนียนนักสิ ฉันเริ่มจะงงแล้ว” เขาว่าอีก ก่อนจะยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนจนถึงเม็ดล่าง หน้าอกกำยำที่มีไรขนหยิกคอดสีเดียวกับเส้นผมของเขาเผยโฉมออกมายั่วน้ำลาย เอ๊ย สายตาของหล่อน
ตายแล้ว...นี่หล่อนกำลังจะได้เห็นผู้ชายแก้ผ้าใช่ไหม
แก้มของหล่อนแดงระเรื่อในบัดดล และสายตาก็จับจ้องมองคนที่กำลังจะสลัดเสื้อออกจากตัวไม่วางตา
เขาปรายตามองหล่อน ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“นี่ถามจริงๆ เถอะ ไม่ได้กินผู้ชายมากี่เดือนแล้วเนี่ย จ้องซะตาถลนแทบหลุดออกมาจากเบ้าเชียว”
“จะ...จะบ้าหรือไง ใครจ้องคุณ”
หล่อนได้สติรีบเสมองไปทางอื่น ความอับอายระเบิดขึ้นภายในร่างกายสุดแรง
“ก็เธอนั่นแหละ ดูสิ กลืนน้ำลายใหญ่เลย”
“นี่คุณจะบ้าหรือไง ฉันไม่ได้...”
“โอเคๆ ฉันพอจะรู้ว่ามันคือละคร เอาเป็นว่ามองได้ แต่อย่าจ้องแบบจะกลืนกินนัก ฉันเริ่มรู้สึกสยองน่ะ”
เขาหัวเราะอีกครั้ง และสลัดเสื้อออกจากตัว เรือนกายกำยำที่มีผิวหนังสีแทนสวยชัดเด่นเต็มสองตา ช่วงบ่าของเขากว้างอย่างที่แอบจินตนาการเอาไว้จริงๆ ต้นแขนก็มีมัดกล้าม บอกให้รู้ว่าตาบ้านี่เป็นผู้ชายบ้าพลังมากแค่ไหน ผู้ชายรูปร่างแบบนี้คงจะสามารถปล้ำกับปลาฉลามตัวโตๆ ได้เป็นชั่วโมงๆ โดยไม่เหน็ดเหนื่อย และก็คงมีพลังงานมากมายยามที่สนุกอยู่บนเตียง
โอ้...แล้วหล่อนไม่ใช่ปลาฉลาม แต่เป็นแค่ปลาทองตัวเล็กๆ แสนน่าสงสาร แบบนี้จะรับมือกับผู้ชายตาบ้านี่ไหวได้ยังไงกัน โอ๊ย คิดแล้วก็ปวดไปทั้งตับไต
“ฉัน...ฉันว่าคุณควรจะออกไปก่อน ฉันขอเวลาห้านาที”
คนที่กำลังจะถอดเข็มขัดชะงัก ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่...ฉันคิดว่าเราควรจะอาบน้ำด้วยกัน”
“ฮะ...ว่ายังไงนะ”
หล่อนเบิกตากว้าง กลีบปากอิ่มเต็มที่ดูคล้ายกับจะหนาเกินไปเผยอแย้ม
“ฉันไม่เอาด้วยนะ ฉันจะอาบคนเดียว”
หล่อนผลักไสเขาให้ถอยหลังไปที่ประตู แต่ลีโอนาโดถอยแค่เพียงก้าวเดียวเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นเขาก็เลือกที่จะรวบเอวคอดเอาไว้ และดึงรั้งร่างอวบอัดเข้ามากอดแน่น
“นี่ปล่อยฉันนะ”
หล่อนดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งทำให้เนื้อตัวนุ่มนิ่มถูไถกับความกำยำของผู้ชายตัวโตมากยิ่งขึ้น แต่หล่อนไม่รู้ตัว!
“ก้นก็ใหญ่เต็มมือดีนะ อิสซาเบล”
เขาว่าพร้อมกับขยำก้นงอนเกินไปของหล่อนเต็มแรง หล่อนหวีดร้องตกใจ
“ว้ายยย นี่คุณทำอะไรน่ะ”
“จับก้นเธอไง”
“แต่คุณไม่มีสิทธิ์นะ”
ลีโอนาโดหรี่ตาแคบมองคนที่หน้าแดงก่ำเพราะความโกรธอย่างขบขัน
“ไอ้ความโกรธในดวงตาของเธอ...มันก็คือการแสดงใช่ไหม อิสซาเบล”
หล่อนยืนช็อกนิ่งงัน ก่อนจะรู้สึกอ่อนยวบยาบไปทั้งจิตวิญญาณ หล่อนต้องนอนกับผู้ชายคนนี้
“ชะ ใช่...”
ลีโอนาโดเอียงคอเล็กน้อย พิศมองหญิงสาวในอ้อมแขน ก่อนจะผลักหล่อนออกห่าง และจ้องมองเต็มๆ ตา
“อย่าขยับ...ยืนให้ฉันมอง”
เขาสั่งเสียงแหบพร่า แปร่งไปจากทุกประโยคที่เคยออกจากปากของเขา
พิมนรายืนนิ่งไม่กล้าขยับ ยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าผ้าขนหนูจะร่วงหลุด
“ขาของเธอสวยนะ”
เขาเอ่ยชม สายตาอ้อยอิ่งอยู่ที่เรียวขาของหล่อน
“คู่นอนของฉันคนหนึ่งมีเรียวขาแบบนี้ และหล่อนก็เป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยยามอยู่บนตัวของฉัน”
“คุณ...คุณพูดอะไร”
“เวลามีเซ็กซ์ ฉันชอบใช้หลายท่า และท่าโปรดที่ฉันต้องให้คู่นอนทำก็คือขี่ม้า...”
“ขี่ม้า?”
นัยน์ตาของลีโอนาโดเป็นประกาย รู้สึกพึงพอใจกับสิ่งที่เห็นเหลือเกิน วินาทีแรกที่เขาเห็นหล่อนไม่ได้ต้องตาสักเท่าไหร่ แต่พอได้มองนานๆ พิศมองอย่างละเอียดลออ ผู้หญิงคนนี้กลับตรึงใจอย่างแปลกประหลาด หล่อนมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่ถูกใจเขาเป็นที่สุด
นางเอก นางงาม หรือผู้หญิงที่เคยขึ้นเตียงด้วยจางหายไปจากสมองทันที ยามนี้ภาพในหัวมีแค่ภาพของเขากับหล่อนเพียงเท่านั้น ให้ตายเถอะ เขาอยากจะกระชากผ้าผืนนี้ออก ดันร่างของหล่อนให้ชิดผนัง จากนั้นก็จ้วงโจนเข้าใส่ซอกหลืบแสนหวานของหล่อน ฝังลึกอยู่ในนั้นให้คลายกระหายอยาก
“ใช่ ขี่ม้า...”
“คุณจะให้ฉันไปขี่ม้าที่ไหน”
“นี่ก็แสดงละครอีกใช่ไหม”
เขาถามกลับมาและหล่อนก็ยังไม่เข้าใจคำว่าขี่ม้าของเขาอยู่ดี แต่ก็จำต้องหาทางรอด
“ชะ...ใช่...ฉันแสดงละคร”
หล่อนเสหลบสายตาคมกริบที่มองมาอย่างหื่นกระหายของผู้ชายตรงหน้า ความตึงเครียดแล่นพล่านไปทุกอณู
“เธอแปลกไปจากคู่นอนคนอื่นของฉันนะอิสซาเบล เธอดูซื่อๆ ในบางเวลา แต่บางครั้งก็ลึกลับจนฉันรู้สึกแคลงใจ”
- ผู้เขียน
