ตอนที่4 ขอโทษ
705 คำ
"จะไม่เป็นบ้านให้เด็กขี้โกหกอีกแล้ว"ถ้าไฟไม่อยากเป็นบ้านให้เธอ คนตัวเล็กก็คงไม่สามารถพูดหรือทัดทานอะไรได้นอกจากก้มหน้าก้มตารับบทลงโทษ นอกจากไฟที่เป็นบ้านให้เธอคอยพักพิงหัวใจ ก็จะมีเจไดและลีวายเพียงเท่านั้น เพราะครีมใสไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน หลังจากที่สูญเสียครอบครัวไปก็มีเพียงแค่ไฟที่เป็นทุกอย่างในชีวิต ถ้าขาดเขาไปเธอเองก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง
"ไอ้ไฟมันไม่เกินไปหน่อยเหรอวะ"ทั้งลีวายและเจไดแย้งขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากของเพื่อน ที่จริงครีมใสไม่ได้ร้องขอหรอก พวกเขาตั้งใจซื้อมาให้เอง ไม่ได้ดื่มบ่อยสักหน่อยนานๆครั้งก็ว่าได้
"พวกมึงเงียบ ในเมื่อสัญญาอะไรไว้แล้วก็ต้องทำให้ได้ ถ้าทำไม่ได้แล้วจะมาสัญญาทำห่าอะไร"เสียงเข้มสะบัดขึ้น โคตรขัดกับใบหน้าหล่อเหลา ลีวายกับเจไดถึงกับรูดซิปปากปิดเงียบ
ครีมใสนั่งก้มหน้าเนื้อตัวสั่นระริก ถ้าจะหวังให้คนที่กำลังดุโอบกอดปลอบโยนเธอคงต้องฝันเอา ในเมื่อเธอทำผิดแล้วยังคิดโกหกฝันไปเถอะ ไฟไม่มีทางอ่อนโยนด้วยหรอก มีแต่จะเงียบใสและเฉยชาให้เธอได้ปวดใจแค่นั้น
ภายในห้องอบอวลไปด้วยความอึดอัดและความเงียบ ดวงตาคมดุนั่งดูฟุบอลแต่ใจแกร่งยวบลงเมื่อเห็นครีมใสนั่งร้องไห้เงียบๆ เธอกลั้นเสียงสะอื้นจนหน้าดำหน้าแดง ปากแดงๆก็ยังทิ้งคราบน้ำแดงแฟนต้าให้ไฟได้เอ็นดู
"ไปอาบน้ำแล้วเข้านอน ไม่ต้องมานั่งร้องไห้หนวกหู จะดูฟุตบอล"น้ำเสียง ห้าว ห้วน ของไฟทำให้ครีมใสปล่อยเสียงสะอื้นออกมา คนตัวเล็กลุกออกจากตักเดินตรงไปยังห้องนอน เสียงประตูที่ปิดลงทำเอาไฟต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
"มึงจะพูดอะไรก็ได้ไอ้ไฟแต่ต้องไม่ใช่คำนี้"ลีวายส่งผ่านความไม่พอใจใส่เพื่อนทั้งทางแววตาและคำพูด ท่าทางที่ดูน่ากลัวของลีวายมันใช้ไม่ได้ผลกับไฟที่มีความน่าเกรงขามมากกว่า เพราะเขาไม่รู้สึกถึงความน่ากลัวของอีกคนสักนิด
"กูพูดแล้วมีหมาตัวไหนฟังกันไหม ก็รู้อยู่ว่าครีมกินเข้าไปแล้วปวดท้องยังซื้อมาให้กินอยู่ได้ ตามใจกันไม่เข้าเรื่อง"ไฟมองเพื่อนตัวดีอย่างคาดโทษ ใบหน้าหล่อๆของเจไดและลีวายถึงกับสลด เถียงไม่ออกสักคำทุกอย่างที่ไฟพูดมาถูกทุกอย่าง ขืนดันเถียงข้างๆคูๆมีหวังโดนเท้าหนักๆของเพื่อนรักเป็นแน่นอน
ครีมใสรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่มีครีมบำรุงลงทั้งใบหน้าและลำตัวเพราะคนตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้ ถึงแม้จะใช้น้ำเย็นๆดับความเสียใจน้ำตาก็ไม่หยุดไหลสักที ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเตียงนอนโดยมีน้ำตาเม็ดใสไหลเป็นเพื่อนในยามค่ำคืน
ประตูบานหนาถูกผลักเข้ามาพร้อมกับกลิ่นครีมอาบน้ำโชยฟุ้ง ที่นอนนุ่มยวบลงต่างคนต่างหันหลังไม่นอนกอดกันเหมือนทุกค่ำคืนที่ผ่านมา ครีมใสกัดผ้าห่มข่มเสียงไม่ให้เกิดแรงสะอื้น เธอน้อยใจเสียใจร้องไห้ตั้งแต่เข้ามาในห้องจนถึงตอนนี้ ไฟที่นอนหันหลังทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังร้องไห้ แต่เขาไม่กอดหรอกอยากดัดนิสัยเด็กดื้อ จะได้จำแล้วไม่ทำอีก
แรงขยับจากด้านหลังที่มาพร้อมกับเรียวแขนเล็ก ส่งสอดใต้แขนใหญ่พาดลงที่เอวสอบ ครีมใส่ขยับตัวเข้าไปใกล้ซบหน้าลงที่หลังหนาด้วยความรู้สึกผิด ในเมื่อทำผิดก็ต้องขอโทษ
"นะน้องครีมขอโทษ พี่ไฟอย่าทิ้งน้องครีมไปไหนเลย ฮึก เป็นบ้านให้น้องครีมเหมือนเดิมนะคะ"
- ผู้เขียน
