“ฉันไม่ได้เถียงแค่กำลังอธิบาย แล้วฉันก็…”
“นั่นแหละ เถียง” น้ำเสียงดุของเขา ทำให้นัทมนรู้สึกคอฝืด แทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอ
“ตกลงค่ะ ฉันผิด วันหลังฉันจะไม่พาแกออกมาขี่อูฐ ถ้าไม่ได้ขออนุญาตคุณก่อน พอใจไหมคะ”
“ดีมาก แล้วอย่าให้เห็นว่าพากันมาเล่นซนที่นี่ โดยไม่มีผมอีก”
นัทมนขมวดคิ้ว เธอไม่ค่อยพอใจกับคำสั่งที่เหมือนถูกจำกัดสิทธิเสรีภาพเท่าไร “คุณคามิน ฉันไม่ใช่เด็กนะคะ ฉันโตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าฉันไม่ดีพอ แล้วคุณจ้างฉันมาทำไม”
“ก็เพราะว่า...” เขานิ่งไปพักหนึ่ง ราวกับจะถามตัวเองเหมือนกัน “ก็เพราะผมมีเงิน พอจะจ้างคุณไง” คำตอบกวนโมโหของเขายิ่งทำให้นัทมนขัดเคืองใจ
เธอจึงเลือกที่จะเดินหนีไป แต่เพราะเมื่อครู่ที่ร่วงจากหลังอูฐมาอย่างกะทันหันเลยทำให้เข่าที่ยังเจ็บอยู่เกิดอ่อนยวบลงพาให้ร่างบอบบางเซไป
หัวหน้าคนงานที่อยู่ใกล้พอดีเลยยื่นมือเข้าไปช่วยประคอง
“ขอบคุณมากนะคะ” นัทมนหันไปยิ้มบอก
