นัทมนทำหน้าครุ่นคิดคล้ายจะเปลี่ยนใจ แต่จาคอปไม่ยอม
“เอาแบบนี้สิครับ พี่นัทก็ขึ้นไปนั่งกับผมสิครับ นะครับ นะ...” เด็กน้อยไม่พูดเปล่ายังกระตุกมือ ส่งสายตาเว้าวอนมาเป็นระยะ จนคนที่รักเด็กเป็นทุนเดิมต้องขมวดคิ้วมุ่น
‘งานเข้าแล้วฉัน’
“พี่นัทพาผมมา ก็ต้องพาผมนั่งสิครับ พี่เลี้ยงอะไรใจร้าย ทิ้งเด็กให้นั่งหลังอูฐคนเดียว”
นัทมนยิ้มแห้งๆ ‘จริงของเด็ก’ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ เพราะถึงยังไงเธอก็พามาถึงคอกอูฐแล้ว จะเปลี่ยนใจกลับไปก็เสียดาย อีกอย่างก็ไม่เห็นมีอะไรที่เป็นอันตรายด้วย แค่นั่งอูฐเดินเล่นแถวนี้ เด็กที่ไหนเห็นสัตว์แปลกๆ ก็ต้องอยากขี่ทุกคน จำได้ครั้งหนึ่งเธอต้องขี่ม้าเดินเตาะแตะ เล่นเป็นเพื่อนไข่มุกเป็นชั่วโมง แล้วยังเกือบถูกม้าพยศใส่ เพราะยัยไข่มุกจอมแสบคันมืออะไรไม่รู้ ดันไปกระตุกสายบังเ**ยนกะทันหัน
“ตกลงจ้ะ พี่จะไปนั่งด้วย” นัทมนรับปากหนุ่มน้อย แล้วหันมาบอกคนดูแลคอกอูฐ
“ฉันจะนั่งคู่กับคุ
