ดารากานต์หันมาทางคมกริช หวังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาบ้าง แต่ชายหนุ่มกลับยืนนิ่งเฉย คล้ายหุ่นยนต์ดังเดิม
“คุณกริชคะ คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันอยากไปตามหาความทรงจำของตนเองกับ... กับคุณคนนี้”
ชายหนุ่มแค่พยักหน้า เขาไม่พูดอะไร ใบหน้าดูเยือกเย็นดุจน้ำแข็งราวกับเป็นคนละคน
“ไปกับฉันเถอะแหนม ฉันจะพาแกไปหาพ่อกับแม่ของแก รู้ไหมว่าตอนนี้พวกท่านไม่ค่อยสบาย เพราะเป็นห่วงแกว่าจะอยู่หรือตาย รีบไปเถอะนะ” ฉันทนาเร่งเร้า
ดารากานต์หันมามองหน้าสามีที่เธอรักอีกครั้ง แต่เขาก็ยังยืนนิ่งอยู่แบบนั้น อย่างไร้ความรู้สึก นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันไปนะคะ”
“อื้อ” หนึ่งคำแผ่วพลิ้ว เบาๆ หลุดออกมาพอให้ได้ยิน แล้วร่างสูงก็เป็นฝ่ายเดินจากไป แล้วทิ้งกระเป๋าของเธอไว้ตรงนั้น
ดารากานต์รู้สึกใจหายแปลกๆ เมื่อรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจะหลุดลอยไป อาจไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีก
“ไปเถอะแหนมคนพากันมองเยอะแล้ว ดอมคะ ช่วยไปยกกระเป๋าเดิ
