STUPID 1
1524 คำ
CTN Café
“ชะนีน้อยยยจ้ะ”
“ชะนี!!!”
“กรี๊ด!! เจ๊ เนยตกใจหมดเลย” ฉันถอดเฮดโฟนออกก่อนที่จะทำปากยื่นใส่พี่ฉันทนา เจ้าของร้าน
“ยังมีหน้ามาว่าฉันอีกนะ เรียกตั้งนานก็ไม่ได้ยิน” ก็ใส่หูฟังอยู่ใครจะได้ยินเล่า
“แล้วมีอะไรหรือเปล่าคะ” ปกติตอนใกล้ปิดร้านแล้วเจ๊ฉันจะไม่ค่อยมากวนตอนฉันนั่งทำบัญชีร้านเพราะเดี๋ยวมันพลาดขึ้นมาแล้วไม่คุ้ม
“เมื่อกี้แม่หล่อนมาแหนะ” แม่จ๋า >< ฉันรีบวิ่งออกไปด้านนอกทันที แต่ก็ไม่เจออะไรนะ
“ไหนอ่ะ ไม่เห็นมีเลย”
“กลับไปแล้ว” เจ๊จะมาลอยหน้า ลอยตา พูดแบบนี้กับน้องเนยไม่ได้นะ หลอกให้คนอื่นเขาวิ่งจนเหนื่อยแล้วตัวเองก็มานั่งอมยิ้มคนเดียวเนี่ย
“เอ้า!! ทำไมเจ้เป็นคนแบบนี้เนี่ย” ฉันทำปากยู่ใส่ก่อนที่จะกางสมุดบัญชีร้านอีกรอบ เอาให้ขาดทุนสัก สิบเปอร์เซ็นดีมั้ยเนี่ยย หึ่ย!!!
“แม่หล่อนบอกว่าวันนี้ไปที่บ้านป้ามิน อะไรสักอย่างเนี่ยแหละ”
“ไปทำไมอ่ะ”
“ฉันจะรู้ด้วยมั้ยล่ะ เร็วๆ จ้าชะนี วันนี้ฉันนัดผู้ไว้” อยากให้เร็วๆ ก็มาช่วยกันคิดสิคะ คุณชัชชาติ ฮ่าๆ นี่คือสิ่งที่คิดในใจของฉันเอง พูดออกไปไม่ได้เดี๋ยวโดนตี (เจ๊ฉันทนาเป็นสาวสองที่ค่อนข้างบึกบึนชื่อเก่าคือชัชชาติ แม๊นแมน ฮ่าๆ)
“แกด่าฉันอยู่แน่ๆ ฉันรู้สึกได้” เฮือก! ทำไมเซ้นต์ดีจังฟระ
“บ้า เจ๊อ่ะคิดม๊ากกกกก เนี่ยอีกนิดเดียวก็เสร็จละ” เจ๊ฉันเขวี้ยงทิชชู่มาโดนหัวฉันก่อนที่จะเดินออกไปตรวจร้านว่าพนักงานเก็บเรียบร้อยหรือเปล่า ...แต่เจ็บหัวจัง แกนทิชชู่โขกดังป๊อกเลยอ่ะ
บ้านป้ามิน
ติ๊งต่องงงง
“มาหาป้ามินค่ะ หนูเนยเองจำได้ป่าว” ฉันยิ้มแฉ่งให้กับป้าแม่บ้านก่อนที่จะเดินเข้าไปรอที่ห้องรับรองแขก บ้านป้ามินอย่างใหญ่อ่ะ ขนาดว่าที่บ้านฉันใหญ่แล้วนะ ที่นี่ใหญ่กว่าเท่าตัวอ่ะ มีชายชุดดำยืนประจำแต่ละจุดรอบบ้านเลย
“บัตเตอร์หลานรัก..” ป้ามินเดินมากอดฉันแบบเต็มรักเลย แน่นไปแล้วค่า หายใจไม่ออกแล้ว
“สวัสดีค่าป้ามิน หิวจัง มีอะไรให้บัตเตอร์กินบ้างมั้ยคะ” ป๊อก! แม่ใช้ไม้อะไรสักอย่างเคาะหัวฉันทีนึง ก็หนูหิวอ่ะ แม่ไม่เข้าจัยบัตเตอรรรรร์
“แม่อ่ะ เนยเจ็บนะ ...ทำไมให้มาบ้านป้ามินอ่ะ มีอะไรหรือเปล่า” แม่กับป้ามินหันมองหน้ากันเหมือนจะปรึกษาว่าควรจะพูดดีหรือเปล่า
“เนยป้ามีเรื่องให้หนูช่วยหน่อยลูก” แม่หยิบแก้วน้ำชามาจิบแล้วก็หันหน้าไปทางอื่น แบบไม่อยากรับรู้เรื่องที่ป้ามินจะพูดอ่ะ
“เรื่องอะไรหรอคะ”
“ก็...........”
*************************************************************************
M CONDO
ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย ไม่น่ารับคำขอร้องจากป้ามินเลย ไอ้เนยเอ้ย
เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวานที่ไปบ้านป้ามินอ่ะ ป้ามินขอร้องแกมบังคับให้ฉันมาดูแลลูกชายเขาหน่อย เพราะลูกชายเขาเพิ่งจะเจอเรื่องที่สะเทือนใจมาคือโดนแฟนที่คบมา 5 ปีนอกใจแบบร้ายแรงมากอ่ะ แล้วตอนนี้คือเฮิร์ทหนักมาก ป้ามินเลยเป็นห่วงกลัวจะฆ่าตัวตาย
ปฏิเสธก็ไม่ได้ด้วย เดี๋ยวไม่ได้กินเค้ก ฮือออ..ทำไมฉันเห็นแก่กินขนาดนี้เนี่ย
“ขอโทษนะคะ ห้อง M3001 อยู่ชั้นไหนหรอคะ”
“ชั้น25 ค่ะ แต่ว่าเป็นห้องสูท ไม่ทราบว่ามีบัตรผ่านหรือนัดไว้หรือเปล่าคะ” อา สายตาเหยียดๆแบบนี้คืออะไรว้า เดี๋ยวแม่สอยร่วงเลย ฉันชู้นามบัตรป้ามินให้หล่อนดูก่อนที่จะขอบัตรสแกนเข้าที่พักเพื่อที่จะขึ้นไปห้องของลูกชายป้ามิน
สงสัยล่ะสิว่าทำไมแค่นามบัตรใบเดียวถึงผ่านได้ทุกอย่าง ....ปิ๊งป่อง!!! คอนโดนี้ป้ามินเป็นเจ้าของจ้า แม่พนักงานเห็นนามบัตรก็เลยสงบเสงี่ยมตัวลงนิดนึง
หึ นึกว่าจะแน่!
ปิ๊งป่องงง ปิ๊งป่องงง
เงียบบบ ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตในห้องเลย
ปิ๊งป่องๆๆๆๆๆๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
“เออๆ รู้แล้ว” นึกว่าตายห่_ ไปแล้ว รวมเวลาที่ฉันเคาะกับยืนอยู่หน้าห้องเนี่ย เกือบ 10 นาทีได้อ่ะ
ติ๊ดด
“เธอคือ...” โอ้โห โคตรหล่ออ่ะ ตัวสูงอย่างกับนายแบบ ผิวขาวๆ ตาเหมือนป้ามินเลยอ่ะ อธิบายไม่ถูกแต่รู้ได้แค่ว่า หล่ออ่ะค่ะ ทู้กคนนน
“จะจ้องหน้าฉันอีกนานมั้ย” เสียงดุๆ ของพี่บีมเรียกให้ฉันตื่นจากความคิด
หล่อแต่ดุเหมือนหมานี่ก็ไม่ไหวนะ -_-
“ป้ามินให้เนยมาดูแลพี่บีมค่ะ” สุภาพที่สุดสำหรับฉันแล้วตอนนี้ เหอะๆ พูดคะ ขา ด้วยไม่กี่คนหรอกฉันน่ะ กับเจ๊ฉันทนา ยังไม่เคยคะ ขา เลย
“...กลับไป” ปัง! ปิดประตูใส่หน้าฉัน....ด้ายยยยค่ะ พี่บีม น้อยเนยจัดห้ายยยยยย
ฉันหยิบมือถือโทรหาป้ามินทันทีเลยเหมือนป้ามินจะรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นก็เลยเตี๊ยมกับฉันมาเรียบร้อยแล้ว
(ว่าไงบัตเตอร์หลานรัก)
“เป็นอย่างที่ป้ามินพูดเลยค่ะ เขาปิดประตูใส่หน้าหนูดังปั้งเลยแหละ”
(หนอยแน่ะ ไอ้ลูกบ้านี่ ...เนยรอแปปนะลูกเดี๋ยวป้าให้พนักงานเอาคีย์การ์ดให้)
“ได้ค่า” รอประมาน 5 นาทีคีย์การ์ดก็มาจ้า ให้ทายว่าใครเอามาให้
ก็คุณพนักงานต้อนรับไงคะ แหม หน้านี่บอกบุญมากเลยนะ
“อ่ะกุญแจ” ปื๊ด! เหมือนได้ยินเสียงเส้นด้ายความอดทนฉันขาดไปอีกเส้นอ่ะ ทำไมแม่นี่ถึงได้นิสัยดี!!!!แบบนี้เนี่ย นางเดินมาแล้วโยนกุญแจใส่ฉันเฉยเลย แก่กว่าก็ไม่สนนะคะ สันดานแบบนี้เดี๋ยวปั๊ดตบล้างน้ำเลย (แกเป็นนางเอกนะยะ ใจเย็นๆ-ไรท์)
“โทษนะ? มีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า” นางหันมาแล้วทำหน้าตาใสซื่อใส่ โว้ย! เกลียดคนประเภทนี้เว้ย
“ไม่นี่จ๊ะ พี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว น้องล่ะ มีอะไรหรือเปล่า?” อ้ะๆ หน้าตากวนตีนได้อีก ฉันยิ้มหวานให้แล้วก็เดินไปใกล้ๆ ก่อนที่จ้องไปที่ตาอีป้านี่
“โทษที พอดีเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องแล้วก็ไม่ได้หาญาติเพิ่มด้วย” ปากนางกระตุกเลยแหละก่อนที่จะส่งสายตาเกลียดฉันมาซะเต็มรักเลย
“อ้อ แล้วก็อีกอย่างนะ เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันจะดีกว่า เตือนด้วยความหวังดี”
“ทำไมหรอ จะทำอะไรพี่เหรอคะ?” ฉันเตือนไปแล้วนะ แต่ว่าเขาไม่ฟังเอง เห้ออ ช่วยไม่ได้
“คิดว่าฉันควรทำอะไรดีล่ะ?”
“เป็นเด็กก็หัดเคารพคนที่อายุมากกว่าหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ว่าพ่อแม่ไม่สั่ง สะ ...โอ้ย!!!” โอเค หมดละความอดทนฉันต่อยเข้าไปที่หน้าของอีป้านี่อย่างหนัก จนเลือดนางไหลออกจากจมูกแบบล้นทะลักเลย
“จำใส่หัวไว้นะ ครั้งหน้าถ้าฉันได้ยินเธอด่าถึงป๊าม๊าฉันอีกหรือเอาไปพูดว่าร้ายอะไรให้เสื่อมเสียมาถึงพวกท่านทั้งสอง ฉันจะให้คนของป๊าตัดลิ้นแกออกแล้วจับแก้ผ้าแขวนประจานหน้าคอนโดนี่” ฉันพูดแล้วยิ้มเย็นๆส่งไปให้
“ขะ เข้าใจ ละ แล้ว” อีป้าโอเปอเรเตอร์รีบวิ่งออกไปเลยแหละ ปกติฉันใจเย็นมากๆเลยนะ แต่พอได้ยินคนลามปามป๊ากับม๊าทีไร สติหลุดทุกทีเลยเห้อ
“กลับมาที่นายต่อละนะ ไอ้พี่บีม” เปลี่ยนสรรพนามแม่งเลย เข้าถึงยากเหลือเกินนะ
ติ๊ดดด
ฉันใช้คีย์การ์ดสแกนแล้วถือวิสาสะเปิดประปูเข้าไปเองเลย ไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องมาอัญเชิญ
“ขวดเหล้าเกลื่อนเลย ดื่มหนักอะไรขนาดนั้นเนี่ย”
“เข้ามาได้ยังไง” เสียงเย็นๆ ที่ด้านหลังทำเอาเสียวสันหลังวาบเลย
“ป้ามินให้คีย์การ์ดมา”
“เอาคืนมาแล้วก็ไสหัวออกไป” พี่บีมพยายามแย่งคีย์การ์ดคืนแต่ว่าฉันหลบได้ทันแล้วก็เอามันยัดใส่กระเป๋ากางเกงก่อนที่จะเกิดการแย่งชิงขึ้นอีกรอบ
“พูดไม่เพราะเลย ถ้าพูดไม่เพราะมาจะพูดแบบนั้นกลับไปนะ”
“ต้องการอะไร” ร่างสูงทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างแรงก่อนจะขยี้ตาด้วยความง่วง
“ก็ไม่ได้ต้องการอะไรนะคะ แค่มาดูแลเฉยๆ”
“ก็บอกว่าไม่ต้อง เดี๋ยวฉันคุยกับแม่เอง เธอกลับไปเถอะ” พี่บีมเดินเข้าไปในห้องนอนแบบแล้วก็ทิ้งตัวลงไปอย่างแรงก่อนที่จะหลับไป
หลับเร็วจังแหะ อืมม...รับปากป้ามินมาแล้วด้วยสิ เอายังไงดีน้า...
- ผู้เขียน
