วิวาห์ดิสม์

ละเมอ

นอนของซีเก็ตส์

ห้อง

ซีเก็ตส์ยืนอยู่หน้าระเบียงห้องนอนของตัวเอง เธอสวมใสชุดนอนที่เป็นกางเกงขายาว เสื้อแขนสั้นผ้าฝ้าย สายตาของซีเก็ตส์กวาดมองสำรวจไปรอบๆ บริเวณบ้านในบรรยากาศที่มืดมิดมองไม่เห็นอะไรเลย แต่จู่ๆสายตาของเธอดันเหลือบเห็นเห็นเงาดำๆที่กำลังเดินย่องมาทางบ้านของเธอ ซีเก็ตส์ยืนหลบทันทีเพื่อมองดูว่าไอ้เงาดำๆคือใคร

" ขโมยหรือเปล่า" ซีเก็ตส์พูดออกมาพึมพำคนเดียว สายตาของเธอยังจับจ้องที่ไอ้เงาดำๆ นิ้วเรียวเล็กกดปิดสวิตช์ไฟทันที เพื่อให้โจรที่ย่องเบาได้คิดว่าเธอนอนไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ร่างเล็กของซีเก็ตส์ยืนแอบใกล้ๆระเบียง

" หึ รู้จักซีเก็ตส์น้อยไปแล้ว " ซีเก็ตส์พูดคนเดียวเบาๆ พลางขบกรามแน่นๆ

" อึ้บๆๆ อ๊ะ ซิบ " เสียงของโจรที่พยายามร้องออกมาเบาๆ เเต่ซีเก็ตส์ได้ยินชัดเจนมากๆ ซีเก็ตส์ก้มลงไปมองด้านล่างที่เป็นไอ้เงาดำๆ เธอยกมือเล็กขึ้นปิดปากของตัวเองด้วยความตกใจ เพราะไอ้เงาดำๆมันได้พยายามปีนขึ้นมาที่ระเบียงห้องนอนของเธอ ซีเก็ตส์ขบกรามแน่นๆ พลางยืนนิ่งๆในความมืด

" หึ!" ซีเก็ตส์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆทางจมูกเล็ก ด้วยความหงุดหงิดกับโจรที่กล้าจะมาปล้นคนอย่างเธอ ' แล้วมันเข้ามาในบริเวณบ้านได้ยังไงว่ะ' ซีเก็ตส์เกิดคำถามขึ้นในใจ เพราะอาณาเขตที่นี่ถ้าไม่เก่งจริงจะไม่มีใครเข้ามาได้เลย หรือว่ามันตั้งใจเข้ามาที่ห้อวของเธอคนเดียวน่ะ

พรืดๆๆ เสียงมือใหญ่ของโจรเกาะที่ขอบระเบียงห้องนอนของเธอ ซีเก็ตส์ยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก

" หึหึ" เสียงหัวเราะในลำคอของซีเก็ตส์บ่งบอกว่าเธอเหนือกว่าโจรคนนี้มากแค่ไหน เธอเปิดไฟที่ระเบียงสว่างไสว เพื่อดูหน้าโจร ดวงตากลมโตเบิกกว่าง พลางวขบกรามแน่นๆ

หมับ! มือเล็กของซีเก็ตส์จับมือใหญ่ที่แกะขอบระเบียงทันที คริสเตียนเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจ เพราะตัวเองพลาดอีกแล้ว

" แก ไอ้ โจร" ซีเก็ตส์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น เน้นทีละคำด้วยความแค้นใจ พร้อมกับก้มลงไปมองหน้ามหาโจรแล้วรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปาก

" ซิบ ! ยัยงวงช้าง" คริสเตียนใจหายวาย พลางเรียกฉายาของซีเก็ตส์ด้วยความตกใจ แต่เขาต้องอ้าปากค้างเพราะรอยยิ้มร้ายของซีเก็ตส์ผุดขึ้นที่มุมปาก

" ไอ้หมาปากดี!" ซีเก็ตส์เรียกชื่อของผู้ชายที่ชอบต่อว่าเธอ เธอรวบรวมกำลังที่มีอยู่มั้งหมด พร้อมใช้มือเล็กพยายามแกะมือใหญ่ให้ออกจากขอบระเบียงทันที

" ไม่นะยัยงวงช้าง โอ๊ยยย! " คริสเตียนร้องห้ามชื่อผู้หญิงที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเสียงเหี้ยมๆๆแต่ช้าไป เพราะมือเล็กของซีเก็ตส์ได้แกะมือใหญ่ออกจากขอบระเบียงเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปากพร้อมมือเล็กยกขึ้นมาโบกลาคนตัวโตที่ร่างใหญ่ร่วงหล่นลงไป คริสเตียนร้องเสียงดังลั่น

ตุบ!!!! ร่างสูงใหญ่ของคริสเตียนกระทบลงบนพื้นดินดังสนั่นเหมือนอะไรแข็งๆสักอย่าง ซีเก็ตส์ก้มลงไปมองร่างสูงที่กระทบบนพื้นดิน พลางปากคว่ำ มือเล็กปิดปากของตัวเองตากลมโตเบิกกว้าง

" ไม่ตายมั้ง หึหึ" ซีเก็ตส์พูดออกมาพึมพำพลางหัวเราะในลำคอชอบใจ แต่ซีเก็ตส์รีบตั้งสติ พร้อมกับรีบแสดงละครจอยักษ์ทันที

" กรี้ดดดดดดดดดด แด๊ดค่ะ มัมค่ะ พี่เตอร์ ช่วยด้วยค่ะ !!! กรี้ด!!!" ซีเก็ตส์ร้องออกมาลั่นระเบียงห้องนอน พร้อมวิ่งไปที่ประตูห้องนอนทันที มือเล็กยื่นไปเปิดประตูออก

" แด๊ดค่ะ! มัมค่ะ! พี่เตอร์ !ช่วยซีด้วย! มีไอ้มหาโจรค่ะ ไอ้มหาโจร !" ซีเก็ตส์ร้องลั่นบ้านดังออกไปด้านนอกบ้านไปถึงบ้านของอาเค อาเว ลุงอัส ทั้งสามบ้านเปิดไฟสว่างไสว เพราะเสียงของหลานสาวดังมากๆ แด๊ดแกร มัมกลาส เก็ตส์เตอร์ วิ่งออกมาจากห้องนอนทันที

" เกิดอะไรขึ้นยัยซี ลูก!" มัมกลาสถามลูกสาว ในมือมีปืนสั้นออกมาด้วย แด๊ดแกรก็เช่นกัน ส่วนเก็ตส์เตอร์มาด้วยมือเปล่าๆ ทุกคนมองรอบๆบ้านด้วยความสงสัย

ตุบ! ร่างเล็กของซีเก็ตส์วิ่งเข้าไปกอดแด๊ดแกรแน่นๆ พร้อมกับร่างกายสั่นเทา มัมกลาสมองลูกสาวด้วยความสงสัย เก็ตส์เตอร์ก็เช่นกัน แด๊ดแกรกอดลูกสาวแน่นๆ

" โจรค่ะแด๊ดโจร ฮื่อๆๆๆๆๆ" ซีเก็ตส์บอกกับแด๊ดแกรร่างกายสั่นเทา พร้อมกับปล่อยโฮ แด๊ดแกรมองหน้ามัมกลาสและลูกชายคนรอง

" โจร !" ทั้งสามคนพูดพร้อมๆการเพราะไม่อยากเชื่อว่าจะมีโจรได้

" เกิดอะไรขึ้นว่ะไอ้แกร !" เสียงของแด๊ดอัสดังมาจากด้านล่าง มัมกลาส เก็ตส์เตอร์ เดินไปใกล้ๆบันไดพลางก้มลงไปดู ลุงอัส อาเค อาเว พร้อมลูกน้องอาวุธครบมือยืนอยู่ด้านล่าง พลางมองหาศัตรู

" มีโจรเข้ามาในบ้านของเราครับลุงอัส " เก็ตส์เตอร์ตอบลุงมาตินอัสออกไปจามที่น้องสาวบอก

"โจร! แล้วมันอยู่ไหนล่ะ บอกลุงกับอามาสิ?" ลุงมาตินอัสถามหลานชายด้วยความสงสัย เพราะพวกท่านจะไปล่าตัวมันมา แล้วเอามันมาลงโทษๆฐานที่มันก้าวเข้ามาในอาณาเขตของพวกท่าน

" มันอยู่ไหนลูก ซี" แด๊ดแกรก้มลงไปถามลูกสาวน้ำเสียงอ่อนโยน เพื่อให้ลูกสาวได้รู้สึกดี ซีเก็ตส์เงยหน้าขึ้นมาพลางมือเล็กเช็คน้ำตาออกจากแก้ม

" มันกระโดดลงไปจากระเบียงค่ะ เพราะมันเจอหนูก่อนมันตกใจค่ะแด๊ด" ซีเก็ตส์บอกให้แด๊ดแกรได้ยิน ลุงอัส อาเค อาเว และลูกน้องต่างรีบแยกย้ายกันออกไปจากบ้านเพื่อตามหาโจรทันที

10 นาทีผ่านไป

" แกปีนขึ้นไปหาหนูเก็ตส์ทำไมตาคริส? แด๊ดเวถามลูกชายตัวดีทันที แด๊ดอัส แด๊ดเค มัมรา มัมฟาง มัมมัส มัมกลาส แด๊ดแกร เก็ตส์เตอร์ ซีเก็ตส์ มาคัส นอลล์รูลที่นั่งกอดซีลันดาเอาไว้ในอ้อมกอดเพราะคนตัวเล็กง่วงแต่ก็ยังอยากมาดูหน้ามหาโจร เถื่อน วิจัย ทุกสายตามองไปที่คริสเตียนคนเดียว คริสเตียนขบกรามแน่นๆ พลางมองหน้าซีเก็ตส์ด้วยความแค้นใจ

" เปล่านะครับ ผมละเมอครับ " คริสเตียนตอบปฏิเสธแด๊ดเวออกไปเสียงแข็ง ซีเก็ตส์กรอกตามองบน พลางปากคว่ำ ' ละเมอ ไอ้หมาปากดี ไอ้จอมโกหก ' ทุกคนอ้าปากอ้า

" ละเมอ " ทุกคนพูดออกมาพร้อมพร้อมกันเสียงแผ่วเบาด้วยความไม่อยากเชื่อที่คริสเตียนพูดออกมา คริสเตียนพยักหน้ารับ พลางยกมือใหญ่จับที่เอวหนาของตัวเอง อีกข้างจับที่คอพลางนวดเบาๆ

" หึ !" แด๊ดแกรพ่นลมหายใจออกมาจากจมูกโด่งแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดหลานชายและหมั่นไส้กับการแก้ตัว ทุกคนมองหน้าคริสเตียนพลางส่ายหน้ากับการแก้ตัวที่ฟังยังไงมันก็ไม่ขึ้น คริสเตียนยักไหล่ให้พลางดันตัวลุกขึ้น แต่สายตาของเขาเหลือบไปมองหน้าซีเก็ตส์ด้วยความแค้นใจ เพราะเขาไม่คิดว่าจะโชคร้ายปีนขึ้นไปแล้วเจอยัยงวงช้างพอดี ' ทำไมไม่เหมือนคนอื่นว่ะ ' คริสเตียนพลางคิด

" ผมง่วงไปนอนก่อนนะครับ ผมง่วงมากๆเลยครับ " คริสเตียนยกมือใหญ่ขึ้นปิดปากของตัวเองเพื่อหาวให้ทุกคนได้รู้ เสร็จแล้วเขาก็แกล้งพูดออกมาเสียงงัวเงีย และเดินออกไปจากห้องรับแขกบ้านแด๊ดแกรทันที ทุกคนในห้องรับแขกอ้าปากหวอ พูดอะไรไม่ออก เพราะคริสเตียนไม่ได้เปิดโอกาสให้ทุกคนได้พูดอะไรอีกเลย

" ไอ้เวร ลูกชายมึงนี้จริงๆเลยนะเว้ย" แด๊ดแกรหันไปมองหน้าแด๊ดเวพร้อมกับพูดออกมาตำหนิเสียงดัง แด๊ดเวมองหน้าแด๊ดแกรพลางยักไหล่ให้และยกยิ้มที่มุมปาก

" เด็กมันชอบพอกันแต่ปากแข็งก็แบบนี้แหละ มึงดูไม่ออกหรือไงว่ะ" แด๊ดเวพูดออกมาแถๆ พลางดันตัวลุกขึ้นจากโซฟา มือใหญ่สอดไปโอบเอวมัมมัสแน่นๆ แล้วดันตัวลุกขึ้นยืนพร้อมเดินออกจากห้องรับแขกของบ้านแด๊ดแกรออกไปทันที

" ดีจริง แก้ตัวเก่งและแถเก่งทั้งพ่อทั้งลูก " แด๊ดแกรพูดออกมาเสียงขุ่นเคือง ทุกคนในห้องรับแขกหันมามองหน้าแด๊ดแกรและครอบมครัว พลางอ้าปากหวอ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรแก้ตัวออกไปดี

เช้าวันใหม่

" ตาคริสบอกมาสิว่าเมื่อคืนแกจะปีนไปหาหนูเก็ตส์ทำไม " แด๊ดเวถามลูกชายคนเดียว คริสเตียนที่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มอยู่รีบกลืนลงไป และเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแด๊ดเวและมัมมัสที่ทั้งสองคนจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา คริสเตียนถอนหายใจแรงๆ

" แด๊ดดดดดดดครับ ผมละเมอครับ " คริสเตียนเรียกแด๊ดเวลากเสียงยาวเหยียด พร้อมพูดออกมาเสียงเข้ม มัมมัสมองหน้าลูกชายพลางถอนหายใจแรงๆ แด๊ดเวส่ายหน้า เพราะท่านไม่ได้เชื่อคำที่ลูกชายพูดสักนิด แล้วท่านก็เชื่อว่าไม่มีใครเชื่อแน่นอน เด็กอนุบาลยังวดูออกเลยว่าคริสเตียนแถ

" ละเมอ " แด๊ดเวถามย้ำอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ คริสเตียนพยักหน้าให้ แด๊ดเวถอนหายใจแรง

" ครับ ละเมอ " คริสเตียนตอบสั้นๆเพื่อเน้นย้ำคำเดิม มัมมัสถอนหายใจเเรง กับความแถของลูกชายซึ่งมันทำให้ท่านคิดถึงลูกชายอีกคนเหลือเกิน

' กูกัดคอตัวเอง ' คำพูดที่คริสโตเฟอร์พูดที่โต๊ะอาหารผุดขึ้นมาในหัวของท่านทันที แด๊ดเวปลายตามองหน้าเมียสุดที่รักพลางใจหายเพราะมัมมัสทำหน้าเศร้า ท่านเริ่มใจไม่ดี เพราะกลัวเมียสุดที่รักดราม่าแต่เช้า

" น้องมัสเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบาย ปวดหัว เวียนหัว ตัวร้อนหรือเปล่าน้องมัส บอกพี่มาสิ " แด๊ดเวถามเมียสุดที่รักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วงมากๆ มัมมัสมองหน้าสามีพลางยิ้มเจื่อนๆกระพริบตาถี่ๆ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ มือใหญ่ของแด๊ดเวจับที่ข้อมือของเมียสุดที่รัก เพื่อตรวจเช็คชีพจร คริสเตียนมองหน้ามัมแล้วก็ตกใจ

" เปล่าหรอกค่ะ น้องสบายดีค่ะ" มัมมัสตอบสามีเสียงแผ่วเบา แด๊ดเวมองหน้าเมียสุดที่รัก พลางขบกรามแน่นๆ เพราะท่านรู้ว่าเมียสุดที่รักกำลังคิดถึงลูกชายอีกคนแน่นอน

" น้องคิดถึงตาเฟอร์กับน้องรักอีกแล้วใช่ไหม บอกพี่สิ" แด๊ดเวถามเมียสุดที่รักเน้ำเสียงเป็นกังวัลและเป็นห่วงเป็นใย มัมมัสพยักหน้ารับเล็กน้อย แด๊ดเวดึงเมียสุดที่รักเข้ามากอดทันที คริสเตียนมองคนทั้งคู่แล้วการสงสารจับใจ เพราะเขาก็จนปัญญที่จะสืบหาเช่นกัน

" มัมครับ เดี๋ยวถ้าน้องกับอารักสบายใจแล้ว ผมว่าอีกไม่นานก็กลับมาเยี่ยมพวกเราเองแหละครับ อาจพาหลานมาด้วยนะครับ หึหึ" คริสเตียนพูดปลอบใจมัมมัสให้สบายใจ แด๊ดเวยิ้มให้ลูกชาย มัมมัสพยักหน้ารับแต่ก็อดถามกลับไม่ได้

" เมื่อไหร่ละคะ น้องรอมากี่วัน กี่เดือน กี่ปีแล้วคะ แต่ลูกกับน้องสาวก็เงียบ " มัมมัสพูดออกมาเสียงเริ่มสั่นเทา มือเล็กยกขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้ ร่างกายเริ่มสั่นเทา

" มัมค่ะ ซีกลับมาแล้วค่ะ คริๆๆๆๆ" เสียงหวานสดใสดังมาจากทางเข้าห้องอาหาร ทั้งสามคนหันไปมองทันที

" ซีคริส! " ทั้งสามคนเรียกชื่อสมาชิกคนสุดท้ายเสียงแผ่วเบา มัมมัสยิ้มให้ลูกสาวด้วยความคิดถึง ซีคริสเดินเข้ามาหาแด๊ดเวและมัมมัส พลางสวมกอดมัมมัสแน่นๆและหอมแก้มด้วยความคิดถึงทันที

ฟอดๆๆๆ

" แก้มมัมยังหอมเหมือนเดิมนะคะเนี่ย " ซีคริสพูดออกมาพลางหันไปมองหน้าแด๊ดเวและยิ้มหวานให้แด๊ด

ฟอดๆๆ ซีคริสยื่นปากไปหอมแก้มแด๊ดเวเช่นกัน ด้วยความคิดถึง แด๊ดเวยกมือขึ้นลูบผมลูกสาวด้วยความเอ็นดูและคิดถึง

" คริๆๆๆ แก้มแด๊ดก็ห๊อมหอม " ซีคริสหัวเราะคิกคัก พลางพูดเอ่ยแซวแด๊ดเว คริสเตียนมองหน้าน้องสาวแล้วยิ้มเอ็นดู เขาพลางมองหน้าแด๊ดเว ทั้งสองหนุ่มลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะอย่างน้อยการกลับมาของซีคริสก็ทำให้บ้านไม่เงียบ และมัมมัสไม่คืดฟุ้งซ่านอีก

" ไหนล่ะยัยซีแฟนของหนูพามาด้วยไหม?" มัมมัสมองหาคนที่สองในห้องอาหาร เพื่อมองสำรวจดูว่าลูกสาวพาใครมาด้วยหรือเปล่า ซีคริสกรอกตามองบน พลางทำหน้างอง้ำลงใส่มัมมัส

" หึหึ ถ้าจะมี ต้องพามาหาแด๊ดและพี่ก่อนเข้าใจไหมยัยซี" คริสเตียนหัวเราะในลำคอเอ็นดูน้องสาวพลางบอกเน้นย้ำให้น้องสาวได้เข้าใจ ซีคริสปากคว่ำถอนหายใจแรงๆ

" ซีจะอยู่เหมือนวิจัยค่ะ " ซีคริสบอกให้พี่ชายและแด๊ดสบายใจ มัมมัสกลั้นหัวเราะ เพราะทั้งสองพ่อลูกเป็นแบบนี้ประจำ

" ดีลูก ไม่มีใคาที่จะดูแลหนูได้ดีเท่าคนในครอบครัวนะลูก" แด๊ดเวบอกกับซีคริสให้เข้าใจ ท่านรู้สึกสบายที่ได้ยินคำพวกแบบนี้จากปากลูกสาว ซีคริสยิ้มเจื่อนๆ คริสเตียนมองน้องสาวแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ ต้องอ้าแขนออกกส้าวเพื่อรอน้องสาวเข้ามาในอ้อมกอด ซีคริสเดินเข้ามากอดพี่ชายทันที

" เหมือนที่แด๊ดให้พี่คริสแต่งงานกับยัยซีใช่ไหมคะ?" ซีคริสถามแด๊ดเวตรงๆ แด๊ดเวมองหน้าลูกสาวแล้วยิ้มที่มุมปาก

" ใช่!" แด๊ดเวตอบชัดๆ ให้ทั้งลูกชายและลูกสาวได้ยินรวมทั้งมัมมัสด้วย