เสิ่นอินเดินนำองค์ชายเก้าเล็กน้อย เมื่อไปถึงห้องเรียนนางก็จัดให้อีกฝ่ายนั่งข้างตนเองโดยไม่ได้เอ่ยถามอะไร เมื่อจัดแจงทุกอย่างเสร็จนางก็หยิบตำราขึ้นมาอ่านรอเวลาเรียนท่าทางเรียบง่ายนั้น กลับเป็นองค์ชายเก้าเองที่รู้สึกอึดอัด
“เจ้าไม่สงสัย อยากถามอะไรเกี่ยวกับตัวข้าเลยหรือ”
เสิ่นอินปรายตามองกลับมา แววตาเรียบเฉยนั่นกลับทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกใจเต้นระรัว
“มีสิ่งใดที่ข้าจำเป็นต้องทราบหรือไม่”
นางเอ่ยถามเสียงเย็นชาดั่งเช่นแววตา
“ไม่...ไม่มี” องค์ชายเก้ารู้สึกว่าคำพูดในครั้งนี้ของตนเองไร้ความมั่นใจจริงไม่ใช่เสแสร้งอย่างเช่นเคย
“เช่นนั้น ก็ถูกต้องแล้ว” เอ่ยเสร็จเสิ่นอินก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ
เดิมนางก็ไม่ใช่สตรีโง่เขลา นางเพียงเติบโตมาจากครอบครัวสามัญไร้ความสลับซับซ้อนมาสำนักศึกษาก็มีเพื่อนอย่างองค์หญิงต้าเหยา ส่วนคนอื่นเพราะนางไม่มีประโยชน์จึงไม่มีใครตีสีหน้าเข้าหา ซื่อฝูเองก็มีเมตตาให้นางอย
