รุ่งอรุณเช้านี้ของเสิ่นอินไม่เหมือนเดิม นางชำเลืองดูจำนวนบ่าวไพรที่คอยปรนนิบัตินางเพิ่มจำนวนขึ้นด้วยสายตาเรียบเฉย เมื่อวานที่เฉิงอ๋องมาส่งนางที่จวนทำให้นางได้เห็นสีหน้าของผู้คนที่หลากหลาย ยังมีเสนบดีเสิ่นเถียนต้อนรับเฉิงอ๋องอย่างกระตือรือร้นยิ่งกว่าตอนองค์รัชทายาทเสด็จเสียอีก สีหน้าของบิดานางแฝงไปด้วยความปิติยินดีอีกด้วย จนทำให้แม้กระทั่งนางเองก็เกือบลืมถึงเหตุที่ทำให้เฉิงอ๋องมาส่งนางเกิดจากตนเองประสบเคราะห์กรรมมา
ภายในของเสิ่นอินไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอาจจะเป็นเพราะนางเองก็ไร้ความผูกพันธ์และยังแฝงความเจ็บแค้นกับคนในจวน นางนั่งทานอาหารด้วยความรู้สึกหลากหลายก่อนจะพยักหน้าบอกบ่าวไพร่ว่านางอิ่มแล้ว
ในขณะที่ชิงชิงเก็บสำรับออกไป อิงอิงบ่าวคนใหม่เข้ามาดูแลอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แล้วนางก็พูดขึ้น
“คุณหนู บ่าวและองค์รักษ์ซ่งได้รับคำสั่งจากเฉิงอ๋องให้มาดูแลท่าน”
เสิ่นอินไม่ใช่คนในราชสำนักหรือบุตรสา
