ชายายืนหนึ่ง

ซื่อฝู

วัดเสาหลางตั้งสง่าอยู่ยอดเขาภูเขาคุนหลุน เป็นวัดที่ชาวต้าเว่ยให้ความเคารพและศรัทธาเป็นอย่างมาก ในยามที่ก้อนเมฆล่องลอยผ่านต่ำทำให้คล้ายอยู่บนสรวงสวรรค์ทำให้จิตใจสงบเหมือนได้เร้นกายออกจากความวุ่นวาย

ในศาลาเขตหวงห้าม

เฉิงอ๋องกำลังเผากระดาษเงินให้ดวงวิญญาณดวงหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเงียบเหงาแววตาไร้ชีวิตชีวา

“ซูซู บิดามารดาของเจ้าล้วนสุขภาพแข็งแรงดีเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ขนมกุ๋ย ก็ยังไม่ใช่รสชาติที่เจ้าทำ วันนี้ข้าได้มอบเงินจำนวนหนึ่งสร้างศาลาปฏิบัติธรรมเพิ่มขึ้น หวังว่าเจ้าที่ภพหน้าจะมีได้มีความสุข สิ่งที่รับปากเจ้าไว้ข้าล้วนทำจนหมดสิ้น ข้ายังตั้งใจจะใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าต้องการ เจ้าคงไม่กล่าวโทษข้ากระมัง ซูซูเจ้าได้ยินเสียงข้าบ้างหรือไม่”

เสียงที่แหบแห้งแผ่วเบา บอกถึงความเจ็บปวดที่กำลังเสียดแทงเข้ากระดูก ชายหนุ่มเอ่ยพลางเผากระดาษเงินที่ละแผ่น

ท่าทางเช่นนั้นของเขาทำให้องค์รักษ์ข้างกายรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก

โชคดีที่เฉิงอ๋องไม่ได้ปล่อยให้ตนเองเฉาตาย ออกมาพบป่ะผู้คนบ้าง เช่นนี้อาจจะทำให้จิตใจเบิกบานขึ้น

ชายหนุ่มยืนเหม่อมองไปยังป่าเขียวขจีเบื้องหน้าสักพักก็หันกายกลับมา

“กลับจวน”

เมื่อก้าวเข้ามายังห้องหนังสือ สองคิ้วเรียวดุจกระบี่ก็ขมวดขึ้น

“ฝีมือวาดภาพเท่านี้ เจ้ากล้าเอาแขวนในห้องหนังสือเราเชียวหรือ”

องค์รักษ์จงถังทราบว่าผู้เป็นนายชอบสะสมภาพวาดล้ำค่า หลายครั้งที่เขาเสาะหาแล้วนำมาแขวนในห้องหนังสือให้เฉิงอ๋อง ทว่าภาพที่แขวนที่ตรงหน้าตอนนี้เป็นภาพวาดที่มีให้เห็นอยู่ทั่วไป

“ผู้น้อย จะรีบนำออกไปเดี่ยวนี้ขอรับ”

ในขณะที่กำลังจะปลดออก เฉิงอ๋องก็ยกมือห้าม

“ในเมื่อซื้อมาแล้ว ก็แขวนเถอะ”

จงถังก็ปฏิบัติตาม สีหน้าไม่เปลี่ยน

เฉิงอ๋องก้าวเท้าเข้าไปดูภาพวาดนั้นใกล้ ๆ ดวงตาที่จ้องมองดูไร้ความรู้สึก แต่ก็เหมือนมีคำพูดนับพันนับหมื่นซ่อนอยู่

“เป็นของผู้ใด”

“แม่นางน้อยจางซูอินขอรับ นางเป็นบัณฑิตน้อยในสำนักศึกษา ความรู้ความสามารถอยู่ในระดับดี”

เฉิงอ๋องไม่เอ่ยถามต่อ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ ซูซู ของเขา

ชายหนุ่มยืนมองภาพวาด

ใบหน้าสวยสะคราญผุดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

แม้กระทั่งชื่อก็ยังเหมือน ภาพวาดนี้ลายเส้นก็คล้าย แต่ความละเอียดคมชัดยังต่างกันมาก เมื่อเทียบอายุ ตอนซูซู อายุเท่านี้ฝีมือวาดภาพคงประมาณนี้กระมัง

บุรุษดึงสติกลับมา แล้วเอ่ยขึ้น

“ฝนหมึก”

จากนั้นก็นั่งคัดอักษรอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งดึก

ซูอินตื่นขึ้นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง จัดเตรียมอุปกรณ์ไปสำนักศึกษา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ” หลังกล่าวลาหญิงสาวก็รีบก้าวเท้าออกไปด้วยจิตใจที่กำลังเต้นระรัว ใช้เวลาไม่นานนางก็หยุดมายืนอยู่ตรงหน้าประตู ใบหน้าเล็กยิ้มกว้างอย่างงดงามจ้องมองป้ายชื่อ สำนักศึกษา ขนาดใหญ่ อักษรที่เขียนนั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและศรัทธา

หัวใจของซูอินพองฟู การกลับมาเยือนสำนักศึกษาสถานเก่าชวนให้นางสะท้อนอบอุ่นวาบไปทั้งตัว นางรีบก้าวเข้าไปข้างใน

ห้องเรียนแต่ละห้องล้วนให้ความรู้สึกคุ้นเคย

“เข้ามา” เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเมตตาดังขึ้นจากข้างในห้องพัก

ซูอินค่อยเปิดประตูเข้ามาแล้วคุกเข่าคำนับบุรุษกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังนั่งเขียนอักษรอยู่ข้างหน้า

“ศิษย์คารวะ ซื่อฝู เจ้าค่ะ”

เสียงที่เอ่ยสั่นเครือเล็กน้อย ซื่อฝูยังคงเมตตาต่อศิษย์เช่นเคย

“หายดีแล้วหรือ”

“เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว อีกไม่กี่วันจะมีการสอบซิ่วไฉ เจ้ารู้แล้วใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะ ซื่อฝู”

“เช่นนั้นดีแล้ว ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วเจ้ารีบกลับไปเตรียมตัว วันนี้จะมีซื่อฝูใหม่ อย่าเสียมารยาทเด็ดขาด”

“ศิษย์ทราบแล้ว”

ซูอินชำเลืองมองเหอซื่อฝูเล็กน้อย แล้วจึงยกมือคารวะอย่างนอบน้อมก็ถอยออกมา เมื่อเดินเลาะออกมาก็เจอกับเด็กสาวผู้หนึ่งสวมชุดอาภาณ์หรูหราใบหน้าเมื่อหันมาเห็นซูอินก็โปรยยิ้มสดใส

“ซูซู เจ้ากลับมาเรียนแล้ว”

“ถวายพระพรองค์หญิงต้าเหยา” องค์หญิงต้าเหยาเดินคล้องแขนของอีกฝ่ายพร้อมกล่าวกระเช้า

“เจ้าไยป่วยนานเช่นนี้” น้ำเสียงองค์หญิงแง่งอนเล็กน้อย

“หม่อมฉันกลัวว่าจะนำโรคภัยมาแพร่ อยากแน่ใจว่าหายสนิทจึงค่อยกลับมาเรียนเพคะ”

“เอาล่ะ ๆ วันนี้เจ้ารู้ไหมเราจะได้เรียนวาดภาพกับซื่อฝูคนใหม่”

น้ำเสียงและหน้าตาขององค์หญิงมีความแวววับทำให้ซูอินเริ่มสนใจขึ้นมา

“ทราบแล้วพ่ะคะ เหอซื่อฝูบอกหม่อมฉันแล้ว แต่ไม่ทราบว่านามว่าเป็นผู้ใดเจ้าค่ะ”

“เจ้าดูสิ” องค์หญิงต้าเหยาหรี่ส่งสายให้ซูอินมองผู้คนภายในห้องเรียนวาดภาพ

ซูอินเองก็พึ่งจะสังเกต วันนี้เหล่าสตรีล้วนแต่งกายประณีต ทรงผมเครื่องประดับล้วนวิจิตรตระการตา ให้บรรยากาศงานเลี้ยงบุบฝายิ่งนัก

หากเป็นในยามปกติสตรีเหล่านี้ต้องเข้ามาพูดจากระทบกันสักประโยคสองประโยค เช่นนั้นซื่อฝูคนใหม่ ย่อมเป็นบุรุษที่เป็นหนึ่งในใต้หล้าแน่นอน

ยังไม่ทันได้ถามให้กระจ่าง เสียงกระซิบกระซาบบอกกันแผ่วเบาก็ดังขึ้น

“มาแล้ว มาแล้ว” เหล่าแม่นางน้อยรีบไปนั่งประจำที่แล้วนั่งลงหลังเหยียดตรงตามแบบฉบับสตรีสูงศักดิ์ทั่วไป

เสียงฝีเท้าไม่หนักไม่เบา เดินเข้ามาประตูหลังห้อง ซูอินนั่งอยู่ตรงหน้าจึงไม่ยังไม่เห็นใบหน้าของซื่อฝูคนใหม่

ที่ด้านหน้าห้องเรียนก็ปรากฏ บุรุษรูปร่างสูงโปร่งสวมชุดสีฟ้าให้ความรู้สึกอบอุ่น ใบหน้าหมดจดหล่อเหลางดงาม ดวงตากระจางใสสูงส่ง

เด็กสาวต่างใบหน้าแดงระเรือปรากฏความเขินอายระคนยินดี

ต่างกล่าวพร้อมเพียงกัน

“ถวายพระพร เฉิงอ๋อง”

มีเพียงซูอินที่ใบหน้าพลันซีดขาว เสียงที่เอ่ยขึ้นก็สั่นเครือหากสังเกตจะพบว่าร่างกายนางส่ายโคลงเล็กน้อย นางไม่คิดว่าจะมาเจอเฉิงอ๋องที่สำนักศึกษา แม่ทัพปีศาจจะมาปรากฏกายเป็นซื่อฝูได้อย่างไร

สีหน้าและท่าทางของซูอินล้วนอยู่ในสายตาของเฉิงอ๋อง ทว่าก็มองผ่านนิ่งขึ้งเก็บซ่อนความรู้สึกคล้ายไม่ใส่ใจ แววตามังกรปรายตามองเหล่าบัณฑิตน้อยฉายแววเคร่งครัด ยกพัดจีบขึ้น เป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนวางมือลงแล้วพูดขึ้น

“ต่อไปเรียกข้าว่า เฉิงซื่อฝู”

“ศิษย์ทราบแล้ว”

แม้เหล่าสตรีจะตื่นเต้นกับซื่อฝูคนใหม่ ทว่าทุกคนก็ถือว่าตนเองเป็นบัณฑิตจึงไม่มีความวุ่นวายใด ๆ ในห้องเรียน

“ต้าเหยา ฝีมือวาดภาพของเจ้าเป็นเช่นนี้หรือ” เฉิงอ๋องเดินเข้ามายืนข้างกายองค์หญิงต้าเหยาแล้วเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ทว่าก็เรียกสายตาให้เหล่าคุณหนูชำเลืองมองมาด้วยความรู้สึกสะใจ

“ซื่อฝู ศิษย์พยายามแล้ว”

“ใช้ได้ แต่ต้องฝึกฝนอีกให้มาก” ต้าเหยาคาดว่าจะโดนตำหนิ จึงยกปากยิ้มอย่างดี

เฉิงอ๋องไม่หยุดสนทนากับองค์หญิงต้าเหยา เขายังเดินไปดูฝีมือและให้คำแนะนำกับบัณฑิตน้อยผู้อื่น เมื่อครั้งเดินมาถึงซูอินก็กล่าวเพียงสั้น ๆ

“ลายเส้นและการเลือกสีใช้ได้ ยังขาดความเฉียบคมและน้ำหนักของการลงสี”

ซูอินก็รับฟังก้มหน้าไม่สบตา คล้ายหญิงสาวที่กำลังเขินอาย มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้นางต้องพยายามรักษาสีหน้ามากเพียงใด

ท่าทางขยันและตั้งใจฟังคำสั่งของศิษย์ในห้องเรียนทำให้เหอซื่อฝูที่ยืนมองอยู่ข้างนอกห้อง ส่ายศีรษะแล้วยิ้มอย่างพอใจ

หลังจากเลิกเรียน ซูอินลอบถอนหายใจ ร่างกายหมดเรี่ยวแรงแทบจะทรุดนั่งลงกับพื้น นางจึงรีบเร่งจะกลับบ้านทว่าก็ได้ยินเสียงเรียก

“ซูอิน ซูอิน รอก่อน”

การเอ่ยเรียกไม่สำรวมเช่นนี้ย่อมเป็นองค์หญิงต้าเหยา เสียงนั้นไม่เพียงแต่เรียกให้ซูอินหยุดยังทำให้เหล่าคุณหนูหันมามอง

“องค์หญิงต้าเหยา กริยาเช่นนี้อยู่ในวังไม่ทราบว่าไม่มีมามาอบรมสั่งสอนท่านหรืออย่างไร”

ซูอินเองก็หยุดฝีเท้าแล้วหันมองกลับไปมองอย่างจนใจ ถ้อยคำของ คุณหนูสามเสิ่นจือจากจวนเสนาบดีเสิ่นแม้จะตรงใจนาง ทว่าก็ไม่อาจจะกล่าวออกมาได้ อย่างไรองค์หญิงต้าเหยาก็เป็นเชื้อพระวงศ์แม้จะเกิดจากพระสนมที่มาจากชนชั้นสามัญก็ไม่อาจจะกล่าวดูหมิ่นได้

เมื่อชาติที่แล้ว นางและพระสนมมารดาขององค์หญิงต้าเหยามีไมตรีต่อกันไม่น้อยเพราะต่างมาจากสามัญชนด้วยกัน องค์หญิงต้าเหยาทั้งในสำนักศึกษาและในวังย่อมไร้มิตรสหาย เมื่อคิดเช่นนั้นแววตาของซูอินก็ยิ่งอ่อนโยน

องค์หญิงต้าเหยาเองก็ไม่ตอบโต้ นางรู้ว่าด้วยอำนาจของพระมารดาไม่สามารถต่อกรกับจวนเสนาบดีได้ จึงได้พยายามไม่ใส่ใจแล้วหันมาพูดคุยกับซูอินแทน

“ข้ามีเรื่องจะปรึกษา”