ตอนที่ 7.
1515 คำ
“หนูป่าน วันนี้ไปข้างนอกกับแม่นะ แม่มีนัดกับคุณโกมุท” แพรพรรณเอ่ยชวนลูกสาว
“ไม่ไปได้ไหมคะคุณแม่ ป่านอยากอยู่บ้าน” ลินินปฏิเสธ
“อยู่มาหลายวันแล้ว เดี๋ยวก็กลับไปเชียงใหม่ เอาเวลาที่ไหนไปคุยกับคุณโกมุทเขาล่ะ”
คนเป็นแม่อดบ่นไม่ได้ ลินินกลับมาอยู่บ้านสามวันแล้ว เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องพอถามก็บอกว่าปวดหัว ไม่ยอมออกไปไหนกับแม่สักหน แพรพรรณอุตส่าห์ไปคุยกับนายโกมุทไว้แล้ว ว่าจะพาลูกสาวไปหา เพื่อคุยเรื่องการทาบทามหมั้นหมายกับลูกชายของอีกฝ่าย โกมุทร่ำรวยไม่แพ้เจ้าสัวโภคินอดีตเจ้าหนี้ที่เธอเอาหลานสาวอย่างมัสลินไปแต่งงานขัดดอกให้ นังเด็กบ้านั่นดันสร้างเรื่องถูกคนร้ายลักพาตัวไป ทำให้เจ้าสัวริบสินสอดคืนแถมยังเร่งรัดหนี้สินคืน ยังดีที่วางแผนจนได้มรดกของมารดามาทดแทน แต่สมบัติพวกนั้นก็กลายเป็นผงฝุ่นไปแล้ว นางต้องหาทางทำให้ลูกสาวได้แต่งงานกับลูกชายของโกมุทเพื่อกอบกู้สถานะการเงินของครอบครัวให้ได้
“ไปเถอะนะ เห็นแก่แม่เถอะ แม่อยากให้หนูป่านได้แต่งงานกับคนที่คู่ควรกับหนู ลูกชายของคุณโกมุทเป็นตัวเลือกที่ดี คุณโกมุทเองก็พอใจหนูมากทาบทามแม่มาหลายหนแล้ว” แพรพรรณเกลี้ยกล่อมลูกสาว
“แต่ป่านกับเขาไม่ได้รักกันนะคะ แต่งงานกันไปก็คงไม่รอด” ลินินท้วงขึ้น
“แล้วหนูรักใครแล้วเหรอ ถึงอยากแต่งงานกับคนที่รัก เขาเหมาะสมกับหนูหรือเปล่า แล้วเขารักลูกของแม่จริงหรือเปล่า หนูเป็นถึงด็อกเตอร์ ผู้ชายที่เหมาะสมกับหนูหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรอีกนะลูก ลูกชายของคุณโกมุทเขาเหมาะสมกับลูกมาก เชื่อแม่นะลูก”
แพรพรรณไม่อยากหักหาญน้ำใจลูก ด้วยไม่เคยบังคับลูกมาแต่ต้น เอาอกเอาใจตามใจ จนเหมือนเจ้าหญิงของบ้านมาตลอด โชคดีที่ลินินไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง เรียนเก่งจนจบ
ด็อกเตอร์ สร้างความภาคภูมิใจให้พ่อแม่ หากต้องยกลูกสาวให้ผู้ชายสักคน เธอต้องเลือกแล้วว่าเขาเหมาะสมลูกสาวทุกอย่าง ลูกชายของโกมุทคือชายหนุ่มคนนั้น
“แม่คิดว่าดีจริงๆ หรือคะ”
ลินินถามเสียงเบา สับสนกับความรู้สึกบางอย่างในหัวใจตัวเอง หากเธอยอมทำตามความต้องการของมารดา เท่ากับเธอเลือกเดินหนีหัวใจตัวเอง
“ดีสิลูก เชื่อแม่นะ แม่อยากเห็นลูกมีความสุข ได้แต่งงานกับคนที่คู่ควรก่อนที่แม่จะตายไป”
แพรพรรณใช้ไม้ตายมาเกลี้ยกล่อมลูกสาว นางตรวจพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งอาจจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ไม่กี่ปี การรักษายังต้องใช้เงินมาก แค่รายได้ของลินินในแต่เดือนก็แทบไม่พอ หากแต่งงานกับลูกชายของโกมุทก็เท่ากับทำเพื่อแม่
“ค่ะคุณแม่ ป่านจะทำเพื่อคุณแม่ค่ะ”
ลินินปัดความคิดกวนใจทิ้ง เธอจะไม่ยอมให้ไอ้หมาตลาดมันเหยียดหยามเธอได้อีก เธอจะแต่งงานกับลูกชายของนายโกมุทและลาออกจากการเป็นอาจารย์ เขากับเธอจะไม่ต้องพบเจอกันอีกตลอดไป
สองแม่ลูกเดินทางมาพบกับโกมุทที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง อีกฝ่ายนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
แพรพรรณกับนายโกมุทพุดคุยกันเรื่องการหมั้นหมายระหว่างกริชกับลินิน โดยไม่สนใจสักนิดว่าทั้งสองจะรักใคร่กันหรือเปล่า ลินินได้แต่นั่งอึดอัดใจ ไม่อาจจะคัดค้านอะไรได้ เมื่อโกมุทเล่าว่ากริชไปติดพันแม่ม่ายลูกติดคนหนึ่งอยู่ แพรพรรณก็ยุให้โกมุทไปจัดการกับหญิงสาวคนนั้น แล้วอาสาเป็นคนไปช่วยเอง นั่นทำให้โกมุทคิดเดินทางไปหาลูกชายที่ปราณบุรี หลังจากที่ได้ข่าวว่ากริชพาคนรักไปพักผ่อนที่นั่น
โกมุทหยิบโทรศัพท์โทรหาคนของเขา จัดการเรื่องการเดินทาง ระหว่างนั้นลินินก็บีบมือมารดา ส่ายหน้าไม่อยากให้ทำแบบนั้น แต่แพรพรรณขึงตาดุใส่ลูกสาว พยักพเยิดให้ตามน้ำไป ลินินได้แต่อึดอัดใจไม่คิดว่าจะบานปลายขนาดนี้
“คนของผมเตรียมรถเรียบร้อยแล้วครับ ไปพร้อมกันนะครับ รถของคุณจอดไว้ที่นี่ก่อน”
ทั้งสามเดินทางไปปราณบุรีกัน โดยไม่รู้ว่ามีรถคันหนึ่งขับตามไปด้วย รถคันนั้นคือรถของปรัชญ์ ชายหนุ่มติดต่อลินินไม่ได้ เลยคิดจะมาคุยเรื่องเงินมรดกของมัสลินที่บ้านของหญิงสาว พอมาถึงกลับพบว่าสองแม่ลูกกำลังออกจากบ้านจึงแอบตามมา เขานั่งอยู่โต๊ะด้านหลังลอบฟังสองแม่ลูกคุยกับนายโกมุท นั่นทำให้เขาปล่อยให้ทั้งสอง ไปทำลายชีวิตของมัสลินอีกไม่ได้ เขาต้องตามไปขัดขวาง
“ยายคุณนาย ยายผ้าป่าน ชาตินี้จะจองเวรมัสไปถึงไหน”
รถตู้พาหนะนำโกมุท แพรพรรณและลินินเดินทางไปปราณบุรี แวะหยุดเติมน้ำมันที่ปั้มน้ำมันแห่งหนึ่ง คนในรถลงมาเข้าห้องน้ำ และหากาแฟดื่มในร้านกาแฟ ปรัชญ์ขับรถไปจอดซุ่มรอดูเหตุการณ์อยู่ไม่ห่าง เขามองเห็นคนขับรถของโกมุทเอารถไปจอดหน้าห้องน้ำ แล้วหายเข้าไปทำธุระส่วนตัวระหว่างที่เจ้านายกำลังนั่งดื่มกาแฟ ชายหนุ่มจึงเดินตามเข้าไป ห้องน้ำของปั้มแห่งนั้น ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก เพราะไม่ใช่จุดพักรถขนาดใหญ่ คนขับรถทำธุระเสร็จก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ล้างหน้าให้สดชื่นแล้วเดินลัดเลาะออกมา จากซุ้มต้นดอกโมกที่ปลูกบังสายตาไว้
ผลัวะ ! ตุบ !
วัตถุไม่มีคมถูกฟาดลงบนท้ายทอยของชายเคราะห์ร้าย ร่วงลงกองสลบเหมือดคาพื้น ปรัชญ์ดึงเสื้อแจ็คเก็ตที่ใช้พันมือออก เขาสวมมันเข้าที่ แล้วจัดการค้นตามตัวของคนไม่ได้สติ ก่อนจะล้วงเจอกุญแจรถ รีบหยิบออกมาแล้วเดินหนีออกจากบริเวณนั้นทันที ก่อนหน้าจะซุ่มลงมือเขาจัดการพรางตัวเรียบร้อยแล้ว ทั้งสวมหมวกและใส่แว่นตาดำ มั่นใจว่ากล้องวงจรปิดบริเวณนั้นจะมองเห็นเขาไม่ชัด หลังจากได้กุญแจก็จัดการเอาไปโยนทิ้งที่บึงน้ำ ด้านหลังกำแพงปั้มน้ำมัน ถอดเสื้อแจ็คเกตสลับอีกด้านซึ่งเป็นคนละสีมาสวม แล้วดึงแว่นตาถอดหมวกออก เดินกลับมายังปั้ม ขึ้นไปรอดูเหตุการณ์ในรถต่อ
“หึ ยายคุณนายเอ๊ย ! อย่าคิดว่าจะทำอะไรมัสได้ง่ายๆ ตราบใดที่ฉันยังอยู่”
ปรัชญ์ยิ้มเยาะเมื่อแผนของเขาประสบผลสำเร็จ นายโกมุทไม่ยอมเดินทางต่อ แต่ไปหยุดพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งแทน เขาตามไปเช็คอินพักที่นั่นด้วย เลือกห้องพักชั้นเดียวกับทั้งสาม คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย
จนกระทั่งเช้านายโกมุทก็ออกเดินทางต่อ ปรัชญ์ขับรถตามมาห่างๆ ทว่า... รถของเขาเกิดโชคร้ายยางแตกเสียก่อน ทำให้ต้องเสียเวลาเปลี่ยนยาง เลยตามคนกลุ่มนั้นไม่ทัน
นายโกมุทเดินทางมาที่โรงแรมไม่ไกลจากบ้านพักตากอากาศของตัวเอง เขาโทรเรียกลูกชายออกมาคุยกัน ส่วนแพรพรรณนั้นก็ลากแขนลูกสาวออกไปที่บ้านพัก
“แม่คะมาที่นี่ทำไมคะ” ลินินเอ่ยถามมารดา
“ก็มาจัดการกับเสี้ยนหนามของลูกไงหนูป่าน เราต้องแสดงตัวให้นังนั่นเห็นว่า เราเป็นคู่หมั้นในของคุณกริช ไล่มันออกไปให้พ้นๆ” แพรพรรณกระเหี้ยนกระหืออยากจัดการศัตรูหัวใจของลูกสาวมาก
“ไม่ดีมั้งคะ ป่านว่าเรากลับกันเถอะค่ะ”
ลินินไม่อยากให้มารดาทำอย่างนั้นเลย เธอเองไม่คิดจะหมั้นหมายกับกริช ยิ่งได้รู้ว่าเขามีคนรักแล้ว เธอไม่อยากไปเป็นมือที่สามของใคร
“อยู่เฉยๆ เถอะหนูป่าน เดี๋ยวแม่จัดการเอง”
แพรพรรณไม่ยอมฟังเสียงลูกสาวเดินเข้าไปในบ้าน ลินินรีบตามมารดาไป แต่ก็ไม่ทันการเมื่อมารดาวางอำนาจ เข้าใส่คนดูแลบ้าน ที่ไม่ยอมให้เข้าไปข้างใน จนเมื่อเห็นหน้าคนรักของกริช สองแม่ลูกถึงกับแปลกใจ เมื่อผู้หญิงคนนั้นคือมัสลิน
แพรพรรณตรงเข้าไปต่อว่าด่าทอหลานสาวทันที ไม่ฟังเสียงห้ามปรามของลูกสาว ลินินพยายามห้ามปรามแต่คนเป็นแม่กลับเล่นงานมัสลินอย่างหนักถึงขั้นตบหน้าอีกฝ่าย ไม่พอเหตุการณ์ยังชุลมุนเมื่อพี่ไม้ลูกชายของมัสลินออกมาช่วยแม่ แพรพรรณจะทำร้ายเด็กแต่มัสลินขัดขวางไว้ จนทำให้แพรพรรณหกล้ม นั่นทำให้แพรพรรณฟิวส์ขาดเข้าไปตบตีมัสลินไม่นับ กว่าลินินจะแยกมารดาออกมาได้ มัสลินก็สะบักสะบอมอุ้มลูกวิ่งหนีออกไปจากบ้านแล้ว
- ผู้เขียน
