Episode 10
1472 คำ
Episode 10
"ทะ...ที่นี่ที่ไหน" ฉันถึงกับมองซ้ายมองขวา มองบนมองล่างเมื่ออยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย มันเป็นห้องกว้างๆที่มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ตรงกลางห้องพร้อมกับโซฟาสีแดงสด บรรยากาศภายในห้องเงียบมาก แต่พอมองไปตรงหน้าต่างบานใหญ่ก็เห็นวิวของโรงเรียนทุกซอกทุกมุม
ปังงงงง
เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาทำให้ฉันตกใจผวายิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนเข้ามาในห้อง เขาเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาดีอยู่ในระดับมากถึงมากที่สุด ถ้าให้เทียบในสายตาของฉันบางทีเขาอาจจะหล่อกว่าอัศวินก็ได้ แถมเขายังใส่แว่นอีกต่างหากทำให้ดูมีภูมิฐานขึ้นมาเลย เดาว่าเขาน่าจะฉลาดเป็นกรด มิหนำซ้ำยังติดกระดุมเสื้อจนถึงบนสุดอีกต่างหาก
ดูยังไงก็เหมือนเป็นนักเรียนดีเด่นอ่ะ... ไม่น่าจะใช่คนเลวร้ายอะไร
"อ้าว ฟื้นแล้วเหรอครับ" เสียงทุ้มเข้มของผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามพร้อมกับฉีกยิ้มบางๆให้
"คะ...ค่ะ ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ?" ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัยพลางมองหน้าเขาพร้อมกระพริบตาปริบๆ
"เธอจำไม่ได้เหรอว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น?" ร่างสูงเลิกคิ้วมองฉันเล็กน้อย ฉันได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ และพอลองนึกดีๆมันก็เหมือนจะเริ่มจำได้แล้ว ฉันโดนใครสักคนจับตัวเอาไว้ และพวกเขาทั้งคู่ก็ใช้กำปั่นต่อยท้องฉันอย่างแรง มันเจ็บมากจนทำให้ฉันสลบไป พอตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว
"เอ่อ... เหมือนว่าจะโดนทำร้ายจนสลบไปอ่ะค่ะ" ฉันบอกออกมาตามตรง
"ดูเหมือนว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้เลยสินะ ที่จริงฉันเป็นคนช่วยเธอเอาไว้"
"ช่วย???"
"เธอโดนคนที่เกลียดชังอัศวินทำร้ายเข้า พอฉันเห็นท่าไม่ดีฉันเลยไปช่วยเอาไว้ เอ่อ... ฉันไม่ได้เป็นมิตรหรือเป็นศัตรูของอัศวินหรอกนะ ฉันแค่ไม่อยากให้นักเรียนของฉันต้องเจอเรื่องเลวร้าย" เสียงทุ้มเข้มของเขาเอ่ยขึ้นด้วยความใจดีพร้อมกับยิ้มบางๆให้ฉันราวกับเป็นเทพบุตร
"ขะ...ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันเอาไว้"
"เธอเพิ่งเข้ามาเรียนเหรอ... ถึงทำท่าไม่รู้จักฉันขนาดนี้" ร่างสูงถึงกับหัวเราะในท่าทีของฉันและเขาค่อยๆเดินมานั่งโซฟาที่ฉันกำลังนั่งอยู่ จริงสิ... เขาเป็นคนเด่นคนดังของโรงเรียนเหรอถึงได้ถามคำถามแบบนี้กับฉัน!
"ใช่ค่ะ เพิ่งเข้ามาใหม่ แล้วนายชื่ออะไรเหรอ?"
"ฉันชื่อ 'เคย์' เป็นประธานนักเรียน" เสียงทุ้มเข้มของร่างสูงเอ่ยบอก เมื่อฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็เข้าใจได้ทันที ว่าแล้วเชียว... ทำไมเขาถึงได้ปกป้องฉันก็เพราะว่าเขาเป็นประธานนักเรียนสินะ ดูเป็นคนที่เรียบร้อย สุขุม เยือกเย็นจริงๆ
"เอ่อ... หนูต้องเรียกประธานว่าพี่ใช่ไหมคะ เพราะพี่อยู่ปีสุดท้ายแล้ว" ฉันถามออกมาตามตรงเมื่อมองตรงเนคไทของเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเขาอยู่ชั้นปีอะไร
"อื้ม ใช่แล้ว... และนี่เธอโดนพวกมันทำอะไรตรงไหนบ้างรึเปล่า?" พี่เคย์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับใช้มือหนาจับแขนฉันดูรอยถลอกตามตัวที่เกิดขึ้นตอนที่ฉันไม่รู้ตัว
"หนูเองก็จำไม่ค่อยได้แล้วอ่ะค่ะ ขอบคุณพี่เคย์นะคะที่ช่วยหนูไว้" ฉันบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม ในโรงเรียนนี้ก็ยังคงมีคนดีๆอยู่สินะ
"ฉันพอรู้มาว่า... เธอเป็นแฟนกับอัศวินเหรอ? ทำไมถึงได้ไปเป็นแฟนกับตัวอันตรายแบบนั้นละ" พี่เคย์มองหน้าฉันอย่างสงสัย ฉันรีบส่ายหน้าเป็นคำตอบทันที
"พี่เข้าใจผิดแล้วค่ะ! หนูกับอัศวินไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น แค่เพื่อนก็ยังไม่ได้เป็นด้วยเลย ข่าวลือพวกนั้นมันก็แค่คำที่ใส่สีตีไข่"
"อ๋อ... ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง"
"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนหนูตอนนี้คงจะเป็นห่วงเเย่"
"ถ้ามีเรื่องอะไรให้พี่ช่วยได้ บอกพี่ได้นะ"
"ไล่อัศวินออกไปจากโรงเรียนนี้ได้ไหมคะ?" ฉันเอ่ยเสียงจริงจังก่อนจะหัวเราะเบาๆ ฉันพูดจริงนะ
"ฮ่าๆ เรื่องนั้นคงจะทำไม่ได้หรอก ไม่มีใครหยุดยั้งหมอนั่นไว้ได้เเม้ว่าจะทำเรื่องชั่วๆแค่ไหน"
"อำนาจเงินนี่มันศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ถ้าสักวันมันจนขึ้นมานึกไม่ออกเลยว่าจะกลายเป็นคนยังไง" ฉันได้แต่ยิ้มพร้อมกับโบกมือลาพี่เคย์ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของเขา คิดว่าห้องนั้นน่าจะเป็นห้องส่วนตัวของประธานนักเรียนละมั้ง
"ลูกพีช! แกเป็นอะไรไหม ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่!" เฟย์กระโดดกอดฉันด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าฉันยังปลอดภัย
"ไม่เป็นไรหรอก... แต่ฉันหายไปนานขนาดนี้เลยเหรอ ท้องฟ้ามืดซะละ" ฉันรู้สึกดีใจจังที่เฟย์ยังรอฉันอยู่
"ใช่ นานมาก ฉันตามหาแกซะทั่วก็ไม่เจอ แกรอดจากพวกนั้นมาได้ไงอ่ะ?"
"อ๋อ... พี่เคย์ช่วยฉันเอาไว้อ่ะ"
"คะ...เคย์!? ประธานนักเรียนอ่ะเหรอ" เฟย์ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ฉันพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
"อืม พี่เขาใจดีมากเลยนะ ทั้งหล่อทั้งเท่ ฉันว่าฉันเริ่มตกหลุมรักพี่เขาแล้วอ่ะ ใจนี่เต้นตุ้บๆเลยตอนรู้ว่าพี่เขาช่วยเอาไว้" ฉันบอกออกมา ใบหน้าของฉันเริ่มแดงแจ๊เมื่อนึกถึงหน้าพี่เขา โอ๊ย! อย่างกับเจ้าชายเลยอ่ะ
"แกนี่เจอแต่ตัวท็อปๆทั้งนั้นเลยว่ะ โอ้ยยยย แกห้ามไปตกหลุมรักพี่เคย์เด็ดขาดนะ! เขาเพิ่งเลิกกับแฟนไปเมื่อปีที่แล้ว แล้วแฟนพี่เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่อยรอย เอาเป็นว่าถ้าแกไม่อยากเจอเรื่องแบบนั้นห้ามหลงรักพี่เคย์เด็ดขาด" เฟย์เอ่ยเตือน แต่ฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเฟย์จะต้องห่วงเรื่องนั้น
"ทำไมพี่เคย์ถึงเลิกกับแฟนอ่ะ?"
"เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีใครรู้อะไรเลย"
"ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะเป็นแฟนใหม่พี่เคย์!"
"หะ...ห๊าาาาาาา!"
หลายวันต่อมา...
"วันนี้ไม่ถักเปียมาเหรอ คิดว่ามัดทรงนี้แล้วน่ารักมากรึไง" เสียงทุ้มเข้มของอัศวินเอ่ยบนฉันพร้อมกับใช้มือหนาดึงผมฉันอย่างแรง นี่เป็นสิ่งที่เขาทำทุกวันเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
"เมื่อไหร่นายจะเลิกแกล้งฉันสักที ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ"
"หึ... ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน ถ้าไม่อยากทนก็ลาออกไปจากโรงเรียนนี้ซะสิ"
"นายพูดเองนะ พรุ่งนี้ฉันจะไปลาออกเลย!"
"เฮ้ย กูแค่ล้อเล่นเอง ถ้ามึงลาออก กูตามไปหามึงที่บ้านอีกแน่!" อัศวินขึ้นเสียงใส่ฉันพร้อมกับกำผมฉันแน่นจนมันรู้สึกเจ็บไปหมด
"นายมันหน้าตัวเมีย"
"ตั้งแต่วันนี้กูมีหน้าที่ใหม่ให้มึงทำ" เขาเอ่ยเสียงจริงจังทำให้ฉันเผลอสบตากับเขาอย่างไม่เข้าใจ
"ต้องการอะไรอีก!"
"มึงต้องทำการบ้านให้กูทุกวัน ถ้ามึงไม่ทำ... มึงน่าจะรู้นะว่ามึงจะเจออะไรบ้าง" อัศวินกระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อฉันได้ยินแบบนั้นมันก็ทำให้ฉันหมดความอดทนทันที ฉันไม่รีรอที่จะหยิบสมุดการบ้านเขาและฉีกมันทิ้งต่อหน้าต่อตาของเขา
"กูไม่ทำ กูไม่กลัวมึงอีกแล้ว เพราะมึงจะทำอะไรกูไม่ได้อีกแล้ว กูจะบอกพี่เคย์!"
"เดี๋ยวนี้มึงต่อต้านกูเหรอวะ!" อัศวินจับข้อมือฉันแน่นเมื่อเห็นว่าฉันขัดขืนเขา แต่ฉันก็รีบสะบัดการรัดกุมของเขาทิ้งทันทีด้วยแรงทั้งหมด
"เออ กูจะไม่ทำตามที่มึงอยากให้ทำแล้ว! กูทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย!"
"มึงจะเอางี้ใช่ป่ะ ได้! มึงบีบบังคับให้กูต้องทำแบบนี้เองนะ!" อัศวินจับข้อมือฉันอีกครั้งพร้อมกับลากฉันให้เดินออกจากห้องเรียนและเขาก็ลากฉันมาที่ห้องวิทยาศาสตร์ เป็นห้องที่ตอนนี้ไม่มีใครใช้งาน
"นะ...นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ"
"รู้งี้กูน่าจะเอามึงให้จบๆซะก็สิ้นเรื่อง มึงจะได้ไม่กล้าขัดขืนกู ไม่กล้าไปยุ่งกับไอ้เชี่ยเคย์!!!"
- ผู้เขียน
