ครูห้าวสอนสวาท บทที่5.ความเหงากับครูสอนเสียว
1584 คำ
สาวเมืองกรุงบ่นอุบอิบ ลงมือก่อไฟเพื่อต้มน้ำ เธออยากกินกาแฟ แต่หากไม่มีน้ำร้อน คงได้ซดกาแฟในน้ำเย็น ซึ่งนั่นก็คงไม่ไหวสำหรับเธอเช่นกัน
กว่าจะจุดไฟติด ทิพย์นรีงัดตำราเก่าๆ สมัยประถมมาใช้ เธอเคยออกค่าย ได้เรียนรู้วิธีก่อไฟ แม้จะนานแต่ก็ไม่เคยลืม เมื่อมันเป็นความสนุกตามประสาลูกคนรวย ที่ได้ช่วยเหลือตัวเองเป็นครั้งแรก
ในที่สุดเธอก็ได้ดื่มกาแฟร้อนๆ ควันกรุ่น
หญิงสาวละเลียดชิมกาแฟหมดแก้ว เลยเดินไปบ้านมะดอ เธออยากรู้ว่าที่ที่เธอต้องไปสอนเด็กดอยอยู่ตรงไหน ทิพย์นรีจำทางไม่ได้ แม้มะดอจะเคยชี้ให้เธอดูเมื่อมาถึงครั้งแรก ห้าวทำให้เธอเบลอ...
หัวหน้าหมู่บ้านยิ้มแผล่มาแต่ไกล เมื่อเขาเห็นครูคนใหม่เดินเข้าไปหา
“มะดอคิดว่าครูจะเผ่นกลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วเสียอีกครับ”
ชาวดอยไม่ได้ดูแคลนหญิงตรงหน้า แต่ท่าทางสำรวยของเธอทำให้เขาคิดเช่นนั้น
“ที่นี่ก็ไม่ได้แย่นักหรอก” ทิพย์นรีตอบ เธอได้ประสบการณ์เสียว จนคิดว่าการอยู่ที่นี่ก็ไม่เลวนัก
“ดีครับ เด็กๆ จะได้มีคนสอนเป็นชิ้นเป็นอันสักที”
“แล้วที่ฉันต้องไปสอนอยู่ตรงไหนล่ะ”
ทิพย์นรีถามหาสถานที่ทำงานของเธออีกครั้ง
“วันนี้ครูคงได้แค่ทำความสะอาด ผมจะบอกลูกบ้านให้แล้ว แต่ดูเหมือนว่ายังไม่มีใครมาทำคงมัวยุ่งๆ กับงานสวน วันพรุ่งนี้น่าจะมีเด็กมาเรียนครับ”
ไม่มีครูมาสอนประจำ มีบ้างไม่มีบ้าง ดังนั้นต้องแจ้งให้บรรดาพ่อแม่รู้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็คงกระเตงลูกๆ ไปในไร่ข้าวโพดด้วย
“อ้อ...” ทิพย์นรีพยักหน้าเข้าใจ เธอเดินตามมะดอไป จนเห็นอาคารเก่าๆ ที่รกไปด้วยเศษกระดาษ
“ที่นี่ไงครู”
“วันนี้คงทำได้แค่ทำความสะอาดจริงๆ”
เศษกระดาษหล่นเกลื่อนพื้น โต๊ะเก้าอี้วางระเกะระกะ เธอคงต้องทำความสะอาด และจัดสถานที่ใหม่ เตรียมพร้อมสำหรับการทำจิตอาสา คงเหนื่อยอีกโขเชียวแหละ
ทิพย์นรีง่วนกับการเก็บเศษกระดาษ และการกวาดพื้นที่มีแต่ฝุ่น หลังจากนั้นก็จัดการตั้งโต๊ะเสียใหม่ จัดวางพอให้สบายตาขึ้น ก่อนจะหันไปรื้อกองหนังสือในตู้ จัดให้เป็นระเบียบ และวางแผนในใจคร่าวๆ สำหรับการเรียนการสอนในวันพรุ่งนี้ เกือบ3 ชั่วโมงที่เธอเดินไปเดินมา จัดนั่น จัดนี่จนสถานที่สอนของเธอเข้าที่เข้าทาง
พอสายหน่อย ความหิวก็เริ่มมาเยือน ทิพย์นรีคิดถึงร้านค้าประจำหมู่บ้าน เธอควรไปที่นั่นอีกครั้ง บางที่เธออาจจะหาอะไรรองท้องได้บ้าง
แต่...พอเดินออกมาด้านนอก คนที่ไม่คิดว่าจะเจอก็มานั่งรออยู่ใต้ต้นไม้
“หิวแล้วสิ?” ห้าวถาม เขาตบมือลงบนเสื่อที่ตนเองนั่งมีกระติบข้าวเหนียวกับหมูทอดวางอยู่ใกล้ๆ กัน
“ยะ!” หญิงสาวตอบเสียงกระแทก
เดินไปทิ้งตัวนั่ง ฉวยกระติบข้าวเหนียวมาเปิด ลงมือกินโดยไม่ต้องรอให้คนมาหาเชื้อเชิญ
“เบาๆ เดี๋ยวก็ติดคอตาย” เสียงดุๆ กระซิบเตือนพร้อมกับขวดน้ำสะอาดที่ยื่นมาให้
“คนมันหิวนี่ กินกาแฟมาแก้วเดียวเอง”
“ผมลุ้นแทบตาย กลัวคุณเผาบ้านมะดอ”
ห้าวแวะมาตอนเช้าอีกครั้ง เขาไม่ได้เข้าไปขัด เมื่อเห็นว่าทิพย์นรีดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง
“นายมาเหรอเมื่อเช้า” แววตาของทิพย์นรีวิบวับ เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตนเองคิดเล่นๆ
ปลายนิ้วชี้จิ้มลงมาบนกลางหน้าผากแรงๆ “น้อยๆ หน่อยเถอะ เหลือแรงไว้ให้ผมทำงานบ้าง”
เขารู้ทันความคิด แค่เพียงมองสบตากัน
หญิงสาวตวัดตาผ่าน เธออมยิ้ม ไม่ได้ตอบโต้อะไร
“ขอเข้าไปดูสวนก่อน คืนนี้จะแวะไปหา”
เมื่อวานเขาขลุกอยู่กับครูคนใหม่ทั้งวัน งานการไม่ได้ทำเป็นชิ้นเป็นอัน
“เหรอ?”
หญิงสาวครางรับ อมยิ้มขี้เล่นจนห้าวมั่นเขี้ยว
“อย่ายั่วนักครู เดี๋ยวพาลไม่ได้งานได้การ”
ชายหนุ่มปรามเสียงแข็ง ทิพย์นรีมีวิธียั่วที่ได้ผลเสียด้วย หล่อนทำให้เขาหลงลืมได้ง่ายๆ
“รอดตายไปอีกมื้อ...” หญิงสาวฉวยขวดน้ำมาดื่ม หลังกินอาหารที่ห้าวนำมาให้จนหมด
“เลี้ยงง่ายเหมือนกันนี่” ชายหนุ่มสัพยอก
“อยากลองเลี้ยงดูไหมล่ะ” หญิงสาวตอบทันควัน
“กลัวจะอยู่ให้เลี้ยงไม่นานหน่ะซิ” คนตรงหน้ามีอนาคต คงไม่มาจมปลักอยู่ในพื้นที่ห่างไกลนานนัก
“คงงั้น” แม้จะติดใจรสสวาทที่ห้าวกับเธอมีร่วมกัน แต่ให้เธอมาหมกตัวอยู่ที่นี่ มันก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“ผมไปหล่ะ...” ห้าวทรงตัวลุกขึ้นยืน เขาฉวยกระติบข้าวที่หมดเกลี้ยงมาคล้องไว้ที่ไหล่ซ้าย
“ฉันไปหาอะไรทำรอนายกลับมานะ”
ทิพย์นรีเปรยยิ้มๆ
“ไปนอนรอเอาแรงเถอะ คืนนี้คงสว่างคาตา” ห้าวหันมาพูด แววตาของเขาจัดจ้า จนทิพย์นรีร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
“ขอให้จริงเถอะ ฉันสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว”
หญิงสาวตอบเสียงกระเส่า หลิ่วตาให้จนห้าวหัวเราะลั่น เขาโบกมือลา คว้าจักรยานคันเก่าที่พิงไว้โคนต้นไม้ ปั่นออกไปทันที
ทิพย์นรีเดินเลยไปที่ร้านค้ากลางหมู่บ้าน เธอขอปันข้าวกับเนื้อหมูมาได้นิดหน่อย หญิงสาวกะให้พอกับการกินอยู่ที่เหลือ15วันเต็มๆ เสียดายนิดเดียวที่หากรู้ก่อน เธอจะขนอาหารแห้งๆ มาด้วย แต่นี่ก็ถือว่าไม่แย่เกินไปนัก
โทรศัพท์ที่ใช้ไม่ได้มาพักใหญ่ๆ ตั้งแต่เหยียบมาในหมู่บ้านชาวดอยแห่งนี้ อยู่ดีๆ ก็กรีดเสียงร้อง หญิงสาวถลาเข้าไปฉวยโทรศัพท์ออกมาจากซอกกระเป๋า และรีบกดรับอย่างไว
“เหมียวฉันคิดถึงแกจะตายแล้วรู้ไหม!”
ยังไม่ทันที่ปลายสายจะส่งเสียงมา ทิพย์นรีก็รีบพูดสวนไปก่อน
“ฉันกดโทร. หาหล่อนมือแทบหงิก เพิ่งจะโทร. ติดวันนี้เอง”
เปรียวปรียา หรือเหมียวพูดสวนมาทันควัน
“มันไม่มีสัญญาณ มีบ้างไม่มีบ้าง แกรีบๆ พูดมาเลยนะ สัญญาณหายเป็นอันจบ”
“โห มันลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก ฉันพอรับได้”
“ฉันอยากไปหาแกชะมัด แต่พ่อฉันสิ กักบริเวณ พอๆ กับที่แกต้องไปทำจิตอาสานั่นแหละ”
บิดาของเปรียวปรียายอมช่วยเพราะไม่อยากเสียชื่อมาถึงตัวเอง แต่ท่านก็ลงโทษบุตรสาวด้วยการห้ามออกจากรั้วบ้านเป็นเวลา15วันเช่นเดียวกัน
“แย่เนอะ”
“เออ...ฉันนอนดูซีรี่ย์จนตาจะแฉะ เบื่อจะตายห่าแล้ว”
“ฉันดีกว่าแกหน่อย มีอิสระ แต่ก็เนอะ ที่นี่ไม่ใช่พารากอน จะเอาความสบายมาจากไหน”
ทิพย์นรีบ่นให้เพื่อนฟัง “แต่...ไม่ดีกว่า กลับไปฉันจะเล่าให้แกฟังเอง รับประกันแกน้ำลายยืดแน่ ถ้ารู้ว่าฉันเจออะไรที่นี่”
“อะไรเหรอ ผู้ชายใช่ไหม?”
สาวเปรี้ยวถามกลับมา แต่สัญญาณโทรศัพท์หายไปกะทันหัน สองสาวเลยได้คุยกันแค่นั้น ทิพย์นรีโยนโทรศัพท์ของตัวเองไว้ในกระเป๋าเช่นเดิม เธอเดินไปทิ้งตัวนั่งหน้าเตา เพ่งมองหมูสดที่ขอปันมาจากชาวดอยคนหนึ่ง
“แล้วฉันจะทำอะไรกินดีล่ะ”
ไม่มีตู้เย็นให้เก็บของสด จะทำอะไรได้นอกจากทำเป็นอาหารที่กินได้หลายๆ วัน ความรู้เก่าๆ ถูกงัดขึ้นมาใช้อีกครั้ง
เธอมองหาอุปกรณ์ทำครัว และมองเห็นวางไว้ไม่ไกล นับว่ามะดอเตรียมของที่ต้องใช้ไว้มากพอดู
มีเกลือเม็ดอยู่ในไห มีกระด้งไว้ให้ตากหมู ที่เธอต้องทำคือการหั่นหมูเป็นชิ้นๆ คลุกเกลือแล้วตากแดด เมื่อเนื้อหมูแห้ง ค่อยทอดเก็บไว้กินได้หลายๆ วัน
หลังพยายามหั่นหมูออกเป็นชิ้นๆ ทิพย์นรีทำได้ดีพอสมควร ชิ้นหมูไม่ได้เท่ากันเหมือนมืออาชีพ แต่ก็ดีกว่าทอดทั้งก้อนโดยไม่ได้หั่นออกมาเลย
งานต่อไปที่เธอต้องทำคือการตักน้ำจากลำธารมาใส่ในโอ่งที่ต้องใช้ เธอมองหาถังน้ำ แต่บ้านทั้งหลังไม่มีถังซักใบ จะให้ใช้กะมังซักผ้าไปตักน้ำ มันก็ดูพิลึกไปสักหน่อย
หญิงสาวเดินวน จนเจอเขากับลำไม้ไผ่ ที่ทอดยาวไปถึงไหนไม่รู้ แต่ที่รู้คือไม้ไผ่ลำนั้นเย็นจัด
เหมือนมีน้ำเย็นๆ ไหลผ่าน ทิพย์นรีเดินตาม จนเห็นว่าไม้ไผ่เหล่านั้นถูกวางไปตามบ้านหลายหลังเธอเดินย้อนกลับมาที่บ้านตนเอง ลองยกไม้ไผ่ออกจากที่วางเอียงเข้าหาตุ่มน้ำ ก็มีน้ำไหลออกมาทันที
- ผู้เขียน
