ตอนที่ : 3
2078 คำ
กอหวายเดินมาหยิบกระเป๋าถือทำท่าจะเดินออกไป แต่เจ้าของห้อง สมุดมายืนขวางทางเอาไว้เสียก่อน โดยเอาตัวบังกอหวายไว้
“เด็กบอกว่า เรางอนให้น้าตามมาง้อ” ธูปหอมบอกกับกอหวายที่ทำหน้านิ่งและเบี่ยงตัวหนี แต่ยังถูกยืนบังเอาไว้
“งอนเรื่องอะไรคะ น้าธูปไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“อายุเท่าไรแล้ว เราน่ะ” ธูปหอมถามยิ้มๆ แต่ไอ้เจ้ายิ้มทะเล้นนั้นได้สร้างความรู้สึกหมั่นไส้สำหรับคนที่จ้องมองอยู่
“30 ถามทำไมคะ” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดยิ่งทำให้ธูปหอมยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ซึ่งน่าหมั่นไส้เสียจนกอหวายถึงกับเอื้อมมือไปหยิกเข้าที่แขน
“เอ๊า มาหยิกทำไมเนี่ย” ธูปหอมถาม
“หมั่นไส้ หวายกลับล่ะ” กอหวายบอก
“หนุนตักจนขาชา แล้วหนีกลับ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ”
“ปกติก็ไปนั่งให้เด็กหนุนอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ ขอทางด้วยค่ะ”
“ขี้งอนเหมือนแม่นะ เราน่ะ” ธูปหอมยิ้มจ้องมองแววตาของกอหวาย
“น้าธูปคงรำคาญคนขี้งอน หลีกทางได้แล้วค่ะ คนขี้งอนอยากกลับบ้านแล้วล่ะ” กอหวายบอก
“กินก๋วยเตี๋ยวก่อนกลับไหม ถ้าอยู่ต่อบ่ายๆ มีขนมกับโกโก้เลี้ยงเด็ก” คำว่าเด็ก ขณะพูดธูปหอมยื่นหน้ายื่นตาเข้ามาใกล้ๆ
“ไม่”
“งั้นก็ตามใจ น้าเองไม่ชอบเด็กดื้อสักเท่าไหร่ ถ้าดื้อนักก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้องสมุดอีก” น้ำเสียงที่เรียบนิ่งนั้นทำเอากอหวายหน้างอมากยิ่งกว่าเดิม แต่เมื่อกลับมาคิดดูทำให้เกิดคำถามขึ้นมาว่า หรือตัวเองดื้อจริงๆ ถึงได้ถูกว่าอ้อมๆ
“ไม่ดื้อแล้วจะชอบไหมล่ะ” คำถามของกอหวายทำเอาธูปหอมนิ่งไป
“ไม่รู้เหมือนกัน ตกลงจะกินไหม ก๋วยเตี๋ยวต้มยำโบราณอร่อยมากร้านอยู่ฝั่งตรงข้ามโน่น กินแล้วค่อยกลับบ้าน” ธูปหอมเปลี่ยน
เรื่องพูดคุยไม่อยากวกกลับมาที่คำถามที่เพิ่งได้ยินไปเมื่อสักครู่
“ถ้าไปกินด้วยแล้วมาที่นี่อีกได้ใช่ไหม” กอหวายถามเสียงอ่อย
“ห้องสมุดสาธารณะ ใครจะไปจะมาได้อยู่แล้ว”
“หมายถึง มาหาน้าธูป” กอหวายถามย้ำ
“ถ้าแม่เราไม่ห้าม น้าก็ไม่มีปัญหาอะไร” ธูปหอมบอกแล้วจับมือกอหวายให้เดินตามมา
ในร้านก๋วยเตี๋ยวที่เป็นตึกแถวหนึ่งคูหาไม่ค่อยมีคนมากนัก เพราะเลยเวลามื้อกลางวันมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว แต่ยังพอมีคนให้เห็นบ้างและคนที่นั่งอยู่ภายในหันมามองทางกอหวายที่ยิ้มๆ เดินไปนั่งลงข้างๆ ธูปหอม
“ไม่นั่งฝั่งโน้นล่ะ” ธูปหอมหันมาถามกอหวายที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เหมือนเดิมไหมคะ ป้าธูป” แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวถามธูปหอม
“ของป้าเหมือนเดิม เราล่ะ” ธูปหอมถามกอหวายที่อมยิ้ม เมื่อได้ยินเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวที่ดูท่าทางน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเอง
“เอาแบบป้าเลยค่ะ” กอหวายหัวเราะคิกคัก แต่เมื่อถูกหยิกเข้าที่เอวจึงร้องเอะอะโวยวายจนทุกคนในร้านหันมามอง ไม่เว้นแม้
กระทั่งแม่ค้าที่ยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปทำก๋วยเตี๋ยวให้
“ถ้ากินไม่หมดล่ะก็ โดนดีแน่” ธูปหอมพูดดุปนบ่น แต่กอหวายยังคงนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข บางทีความสุขอาจจะเป็นฝ่ายตามหาเราก็ได้ กอหวายคิด เพราะเพียงแค่ได้พูดคุย ได้เห็นรอยยิ้ม ได้พูด กวนๆ อาจโดนดุบ้าง แต่กลับมีความสุขอบอุ่นอบอวลอยู่ในหัวใจได้อย่างน่าประหลาด
กอหวายมองดูก๋วยเตี๋ยว 6 ชามที่ถูกนำมาวางไว้ให้ตรงหน้า ซึ่งถูกแบ่งวางไว้ให้คนละ 3 ชามทำเอาถึงกับต้องหันมามองดูคนที่
หยิบตะเกียบกับช้อนยื่นมาให้
“กินอะไรเยอะแยะขนาดนี้ ไม่กลัวอ้วนหรือไง” กอหวายบ่นพึมพำมองดูก๋วยเตี๋ยวน้ำต้มยำ ก๋วยเตี๋ยวแห้งและเกาเหลา
“ไม่กลัว กินให้หมดด้วยล่ะ” คำพูดของธูปหอมทำเอาคนที่นั่งอยู่ในร้านหันมายิ้มให้ แต่กอหวายถึงกับยิ้มเจื่อนๆ ตอบกลับไป
“ใครจะไปรู้ว่าจะกิน 3 ชามล่ะ ถ้ากินไม่หมดจะโดนทำโทษแบบไหน หวายมีถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ พุงป่องไม่ได้ด้วยสิ” กอหวายพูด
คล้ายบ่น
“เดี๋ยวอิ่มแล้วจะบอก ว่าจะลงโทษยังไง ตกลงไม่ไหวใช่ม๊ะ” ธูปหอมยิ้มๆ และหันไปจัดการก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง ซึ่งมีปริมาณไม่มากสักเท่าไหร่แต่นางแบบหุ่นสะโอดสะอง แค่ชามเดียวไม่รู้จะหมดหรือเปล่า ธูปหอมคิด
“อร่อยบ้าบอมาก กินอีกชามก็ได้มั้งเนอะ ได้ถูกลงโทษน้อยหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นเอาที่ไม่กินมา” กอหวายมองดูธูปหอมที่ไม่รู้ไปหิวมาจากไหน ถึงกินก๋วยเตี๋ยวได้ตั้ง 4 ชาม
“กินเยอะไม่ดีหรอกนะคะ อายุเยอะแล้ว”
“หิว สงสัยกินมื้อกลางวันช้าน่ะ” ธูปหอมบอกโดยไม่ได้คิดอะไร
“หวายขอโทษค่ะ” กอหวายรู้สึกผิด เมื่อได้ยินธูปหอมพูด
“แค่วันเดียวเอง พรุ่งนี้กินปกติ อิ่มมากมื้อเย็นทานผลไม้ปรับสมดุลร่างกาย เวลาทำหน้าจ๋อยไม่สวยเลย รู้ไหม” ธูปหอมหันมายิ้มให้กอหวาย
“แสดงว่าชอบคนสวย” กอหวายพูดขึ้น
“ไม่นะ น้าแค่เข้ากับคนยาก ใครอยู่ด้วยได้ก็บุญโขแล้ว” ธูปหอมไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่คนถามมีนัยยะ เพราะการพูดถึงคน
สวยประเด็นก็คือ อยากรู้ว่า ชอบผู้หญิงสวยหรือเปล่า
“ไม่เห็นยากเลยค่ะ น้าธูปคิดไปเองหรือเปล่า”
“ไม่นะ เคยได้ยินมาอย่างนั้น ตัวน้าเองไม่ได้คิด”
“หวายคนหนึ่งล่ะที่เชื่อว่า น้าธูปเข้าถึงได้ไม่ยากนัก ไม่เชื่อลองไปถามเด็กๆ ที่ห้องสมุดดูก็ได้ค่ะ” กอหวายยิ้ม เมื่อเห็นธูปหอมหันมายิ้มให้
“เราอาจเห็นแค่เปลือกนอกก็ได้”
“เรียกว่า สร้างภาพให้เห็นอย่างนั้นหรือคะ” กอหวายถาม
“มันสร้างกันได้ด้วยหรือ เพราะถึงอย่างไรธาตุแท้ก็ออกอยู่ดี”
“มีเวลาศึกษาอีกเยอะ หวายจะมาหาบ่อยๆ กลับไปทำงานได้แล้ว เด็กจะได้มีหนังสือใหม่ๆ อ่าน” กอหวายบอกธูปหอมที่ส่ายหน้าเมื่อได้ยิน
“สั่งเจ้าของห้องสมุดเสียอย่างนั้น เอารถมาหรือเปล่า” ธูปหอมถาม
“เปล่าค่ะ นั่งรถไฟใต้ดินมา กลัวไม่มีที่จอด” กอหวายเดินไปจ่าย เงินค่าก๋วยเตี๋ยวแล้วหันมายิ้มๆ ให้ธูปหอม
“เดี๋ยวเดินไปส่งที่สถานี แทนค่าก๋วยเตี๋ยว” ธูปหอมบอกแล้วออกเดินนำหน้าไปก่อน
“ว่าจะเก็บเอาไว้เป็นบุญคุณสักหน่อย รู้ทันซะงั้น” กอหวายบ่นงึมงำ แต่รีบเดินไปอยู่เคียงข้างธูปหอมที่เดินเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนนัก
กอหวายรั้งรอเล็กน้อย เมื่อเดินมาถึงทางลงสถานีรถไฟใต้ดิน ทั้งที่จริงๆ ยังไม่อยากกลับสักเท่าไร แต่อยู่อาจรบกวนเวลาทำงานของธูปหอมที่ยืนยิ้มให้อยู่ หากวันไหนว่างไม่ได้ทำงานค่อยหาเวลามาที่ห้องสมุด ซึ่งมีหนังสือน่าสนใจมากมายและที่น่าสนใจที่สุดก็คือ เจ้าของห้องสมุดที่เป็นเพื่อนของแม่คนนี้แหละ กอหวายยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ไปกลับบ้านได้แล้ว จะยืนยิ้มอีกนานไหม” ธูปหอมถาม
“เดี๋ยวจะแวะมาหาใหม่นะคะ ไม่ต้องรีบคิดถึงกันล่ะ ก่อนกลับไปขอ” กอหวายไม่แน่ใจนักว่าจะได้รับอนุญาตหรือไม่
“ขอได้ แต่จะให้ไหมก็แล้วแต่เรื่องที่จะขอ” ธูปหอมพูดเหมือนเรื่องที่กอหวายจะขอเป็นเรื่องปกติทั่วไปทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่า ลูกสาวของเพื่อนจะขออะไร แต่คำตอบที่ได้รับคืออ้อมกอดของนางแบบสาว ซึ่งกอดกระชับเอา ไว้แน่น ธูปหอมไม่ได้ผลักไสเพียงแค่ยิ้มๆ และเอื้อมมือแตะเบาๆ ไปที่หลังของกอหวาย ซึ่งเมื่อคลายอ้อมกอดออกก็รีบวิ่งลงบันไดไปทันที
“อายุ 30 กว่ายังขี้อายขนาดนี้เลย หวายเอ๊ย” ธูปหอมยิ้ม เมื่อเห็นกอหวายหันมาโบกไม้โบกมือให้
ธูปหอมยิ้ม เมื่อเห็นหนุ่มใหญ่มานั่งรออยู่ที่ห้องทำงาน จึงจัดเตรียมกาแฟพร้อมกับขนมไปให้ด้วยตัวเอง
“ค้างไหมคะ” ธูปหอมถามแล้วยิ้มสวยๆ ให้หนุ่มใหญ่ที่ยิ้มอยู่
“ยิ้มหวานขนาดนี้ ไม่ค้างได้อย่างไรคะ” หนุ่มใหญ่นักธุรกิจที่ชื่อ ธามยิ้มให้ธูปหอมที่หัวเราะออกมาทันที
“น่ารักที่สุด ธูปมีเรื่องจะคุยกับธามเยอะเลยค่ะ คิดถึงจะแย่เล่นไปต่างประเทศทีเป็นเดือนเลย” ธูปหอมพูดอ้อนหนุ่มใหญ่ที่ยังคงนั่ง
ยิ้มอยู่
“แหมไม่รู้ว่าคิดถึง ไม่อย่างนั้นรีบกลับอย่างไวเลย ธามมีไวน์รสชาติเยี่ยมมากฝากด้วยพร้อมกับผลไม้ ส่วนอาหารเย็นค่อยสั่งมา
ทานแล้วกัน ตอนนี้ขอขึ้นไปงีบก่อน อยากไปด้วยกันไหมล่ะ” ธามถาม
“ไม่ล่ะ งานเยอะเลย ธามไปนอนเถอะ เดี๋ยวธูปให้เด็กไปขนของที่รถเอง อาบน้ำด้วยนะคะ ตัวจะได้หอม” ธูปหอมยิ้มมองดูหนุ่ม
ใหญ่ที่กำลังเดินขึ้นไปยังชั้นบน ซึ่งเป็นส่วนของที่พักอาศัย
กอหวายกลับถึงบ้านพร้อมด้วยรอยยิ้มที่สดใส เกื้อกูลกับจอมทัพ ซึ่งเป็นบิดามารดาหันมามองสบตากัน เมื่อเห็นท่าทางร่าเริงสดใสที่ออกจะแปลกตา เพราะปกติจะทำท่าอ่อนระโหยโรยแรงเวลากลับเข้าบ้าน
“หน้าบานมาเลย เจ้าหวาย” จอมทัพพูดแหย่ลูกสาว
“สงสัยกินก๋วยเตี๋ยวเยอะไปค่ะ 2 ชามเลยก่อนกลับ” กอหวายบอกและเข้าไปกอดเกื้อกูล
“จะอ้อนเอาอะไร” เกื้อกูลถามเสียงเรียบ
“แม่สนิทกับน้าธูปไหม” คนได้ยินคำถามขมวดคิ้วที่จู่ๆ ลูกสาวก็ถามถึงเพื่อนที่เคยเรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน
“ถามทำไม” น้ำเสียงของมารดาฟังดูไม่ค่อยอยากคุยเรื่องเพื่อนคนนี้สักเท่าไรนัก
“ก็ไม่มีอะไร วันนี้ไปถ่ายแบบที่ห้องสมุดของน้าธูป” กอหวายนึกถึงคำพูดของธูปหอมที่บอกว่า ถ้ามารดาให้มาเจ้าตัวจะยินดีต้อนรับ
หรือว่าสองคนไม่ค่อยกินเส้นกัน
“ทำห้องสมุด” เกื้อกูลรำพึงออกมาเบาๆ เพราะไม่เห็นมีใครพูดให้ได้ยินมาก่อน
“ใช่ค่ะ ใหญ่มากด้วย เปิดบ้านเป็นห้องสมุดสาธารณะ”
“แค่ไปเจอเพื่อนแม่มา ทำไมหน้าตาสดใสขนาดนี้ล่ะ” จอมทัพถามลูกสาวที่ยิ้มจนตาหยี
“อยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกสบายใจ ไม่รู้ทำไมค่ะ พ่อ” กอหวายยิ้มแปลกๆ
“ไม่เห็นแปลก ใช่ไหมคุณ” จอมทัพถามเกื้อกูล
“เขาก็น่ารักตั้งแต่ตอนเรียนแล้วล่ะ เมื่อคืนวันที่ไปงานยังเดินมาส่งถึงที่รถแถมยังคอยเปิดและปิดประตูรถให้ด้วย” เกื้อกูลบอกกับ
จอมทัพที่ยิ้มๆ และหันไปยักคิ้วให้ลูกสาว
“ใช่มะ น่ารักจะตาย” เกื้อกูลได้ยินเข้าขมวดคิ้วหันไปมองกอหวาย
“อย่าได้คิดไปไกลเชียวนะ ฉันเล่นงานเธอตายแน่” เกื้อกูลพูดกำราบลูกสาวที่มองดูมารดา เพราะไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องที่ถูกห้าม
ปราม
“คิดอะไรล่ะคะ คิดยังไงแม่ถึงจะเล่นงาน” ความใสซื่อของลูกสาวทำเอามารดาถึงกับต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กอหวายจึงขอตัว
ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าปล่อยให้บิดากับมารดาพูดคุยกันตามลำพัง
“ก็รู้อยู่ ว่าห้ามได้เสียที่ไหน” จอมทัพบอกกับเกื้อกูล
“คงไม่หรอกมั้งคะ อายุห่างกันตั้งมาก” เกื้อกูลบอก จอมทัพถอนใจ
“รายงานตัวว่าถึงบ้านแล้ว จะน่าเกลียดไหมนะ” กอหวายทำท่าคิดแล้วหยิบนามบัตรของธูปหอมขึ้นมาดู
“ไม่ดีกว่า น้าธูปคงไม่ได้ใส่ใจอะไร ป่านนี้คงง่วนอยู่กับหนังสือ” คนพูดยืนยิ้มกับกระจกเงาถึงได้เห็นว่าตัวเองแก้มแดงระเรื่ออยู่
- ผู้เขียน
