Chapter 2

1746 คำ

Chapter 2 น้ำทะเลสีเขียวมรกตใสสะอาดเสียจนสามารถมองเห็นปลาตัวเล็กตัวน้อยแข่งขันกันแหวกว่ายไปมา เรือแคนนูหลายลำแล่นลู่ลมฉลิวไปกับสายน้ำด้วยไม้พายที่ผู้คนช่วยหยิบจับกันคนละมือ จากบรรดานักท่องเที่ยวทั่วโลกหลั่งไหลมาท่องเที่ยวมหาสมุทรในหมู่เกาะทางใต้ที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในประเทศฟิลิปปินส์ การเช่าเรือขนาดเล็กและพายเรือไปรอบ ๆ จะได้ชื่นชมทัศนียภาพอันน่าทึ่ง และเก็บภาพถ่ายสวย ๆ ได้มากกว่า ขณะเดียวกัน นักท่องเที่ยวบางคนอาจมีทางเลือกแตกต่างไป คือเช็คอินพักโรงแรมกลางทะเลไปเสียเลย เรือสำราญขนาดกลางลอยคออยู่กลางมหาสมุทรซึ่งวังวนของระลอกคลื่นกลายเป็นสายน้ำที่นิ่งสงบ เหมาะสำหรับการอาบแดดร้อนจ้าท่ามกลางธรรมชาติรายล้อมรอบด้วยหุบเขา สลับไปกับต้นไม้สีเขียวขจี ว่ากันง่าย ๆ คือมีเตียงนอนเคลื่อนที่เหนือน้ำทะเลดี ๆ อยากจะกระโดดน้ำตอนไหนก็ได้ นัยน์ตาสีฟ้าครามประกายสดสวยทอดมองเส้นสีขาวของปุยเมฆที่กระจายตัวอยู่บนฟากฟ้า มือเท้าแขนแข็ง ๆ ของตน นอนเหยียดกายอย่างสงบ ด้วยท่าทีว่าเขาคงเลือกที่จะทำตามกระแสสังคม แม้จะสวนทางไปสักเล็กน้อย เขาไม่มีความคิดที่จะกระโดดน้ำ... ไม่ได้มาอาบแดดให้มีผิวสีแทนดึงดูดใจสาวฝรั่ง แต่มาเพื่อนอน... คำนิยามของท้องฟ้า... อาจคือความอิสระ สายน้ำ... อาจหมายถึงความรัก ไม่ว่าจะเป็นน้ำหรือความรัก เป็นสิ่งที่ขาดไปเสียไม่ได้ สิ่งที่ลืมตาตื่นมาก็จะต้องใช้มัน ต้องอยู่กับมันในทุก ๆ วัน ไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถมีชีวิตรอดหากปราศจากน้ำ แม้แต่ตัวของเขาเองที่พยายามละ เลิก ทิ้ง ลาจากน้ำโดยไม่สนใจว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่ นี่เขากำลังคิดถึงใคร...? เด็กน้อยในความดูแลงั้นหรือ? ยี่สิบเอ็ดปีแล้วที่พี่ชายของเขา ปองกานต์ได้หาภาระลูกมหึมามาให้ต้องรับภาระดูแลเด็กสาวมาจนถึงทุกวันนี้ หลังจากที่ได้รับรู้ความจริงจากภรรยาว่าลูกสาวที่เลี้ยงมากับมือไม่ใช่ลูกของตัวเอง เป็นบทเรียนราคาแพงให้ปรเมษฐ์ขยะแขยงผู้หญิง และใช้ชีวิตอย่างระวังตัวมาตลอด เขาไม่ได้ฝังใจอะไรกับสองคนนั่นแล้วแต่เป็นลูก... กว่าสองเดือน เขาได้ตัดสินใจก้าวขาออกจากบ้านอย่างไร้คำลา แค่ส่งข้อความไปว่า ‘พี่ไปทำงานนะ... ไม่กลับ’ ด้วยอายุที่ห่างกันกว่ายี่สิบปี เขาแทนตัวเองว่า ‘พี่’ อยู่เสมอ บางครั้งปรายลดาก็ชอบที่จะเรียกเขาว่าพ่อเลี้ยง เพราะเขาเลี้ยงดูหล่อนมาเหมือนเป็นพ่ออีกคน ทั้งที่จริงแล้วเขานั้นอยู่ในฐานะอาเลี้ยง แม่อนงค์ แม่แท้ ๆ ของเขาเคยบอกกับหล่อนว่าอาเลี้ยงมันไม่มี เรียกไปก็ออกจะประหลาด เด็กน้อยคงไม่รู้จะเรียกเขาว่าอะไร... ปรายลดาเป็นเด็กเลี้ยงง่าย ไม่ดื้อไม่ซนมาแต่เล็ก ๆ ยังขี้อ้อนตามประสาเด็กผู้หญิง หล่อนได้รับการอบรมสั่งสอนเป็นอย่างดีจากแม่อนงค์ให้เป็นคนขยันขันแข็ง รู้จักหุงหาอาหาร ซักผ้ารีดผ้า ทำความสะอาดบ้าน ทำหน้าที่ทุกอย่างมาตั้งแต่เป็นเด็กสาวตัวเล็ก ๆ อายุแค่ห้าขวบ ต้นกล้าแข็งแรงได้รับการรดน้ำและพรวดดินเป็นอย่างดีเติบโตเป็นต้นไม้งาม ผลิดอกออกผลมีรากฐานมั่นคงจนเขาไม่ต้องห่วงอะไร ปรายลดายังเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน มีความคิดเพียงอย่างเดียวคืออยากทดแทนบุญคุณผู้มีพระคุณ ทำให้แม่อนงค์รักและเอ็นดูเหมือนเป็นลูกสาวอีกคนหนึ่ง เช่นเดียวกับตัวเขา... ติดที่... ความรักและความผูกพันของเขาที่มีมันมากเกินไป มากเสียจนต้องจากเธอไปบ่อย ๆ บ่อยเท่าที่จะทำได้... ตอนนี้เขาไม่ได้รับรู้ว่าลูกพุทราเป็นยังไง เศร้าเสียใจ หรือว่าดีใจตัวโยนที่จะได้ใช้ชีวิตของตัวเองสักที เพราะกลัวใจตัวเองว่าจะเก็บกระเป๋าไว้ที่เดิม กลับไปนอนบนที่นอนนุ่ม ๆ ที่มีกลิ่นหอมอ่อนของแชมพู ครีมอาบน้ำยี่ห้อเดียวกันโชยมาแตะจมูก ร่างนุ่มนิ่มที่พยายามซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา พริ้มตาหลับอย่างเป็นสุขราวกับว่าเขาเป็นโลกทั้งใบ ทั้งที่นอนกอดมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ จนเป็นสาวสวยสะพรั่งวัยยี่สิบเอ็ดปี จู่ ๆ เขาดันกลายเป็นโคแก่กลัดมันที่จ้องจะเขมือบเด็กสาวทุกคืน! ห่างกันสักพักคงดี... ชายหนุ่มคิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอดวันหยุดงานที่เขาไม่คิดจะโทรหาปรายลดา ต่อให้โทรมาเขาก็คงไม่รับ และใช้ข้ออ้างเดิม ๆ ว่างานยุ่ง ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์สั่นดังจากข้างหู ใบหน้าหล่อเหลาลงตัวหันมองตาม หยิบขึ้นมาดูอย่างพิจารณา แน่ว่าที่ไหนบนโลกแม้จะเป็นกลางทะเลเดี๋ยวนี้ก็มีสัญญาณ ปลายสายไม่น่าจะใช่คนขี้งกที่เจียดเงินทุกบาททุกสตางค์ไว้เล่าเรียน ไม่ว่าเขาจะหาเงินให้ใช้มากมายเท่าไร แต่เป็นนัชชา... ‘พุทรามีแฟนแล้วนะคะ พ่อเลี้ยง... พี่รหัสชื่อธามไท กำลังจะย้ายไปอยู่ด้วยกัน’ ข้อความสั้น ๆ ได้ใจความชัดเจน ร่างสูงลุกพรวดขึ้นกำโทรศัพท์แน่นยังกับว่าจะบีบมันให้แหลกคามือ ทะเลสีมรกตสดสวยละเลงด้วยเปลวเพลิงแห่งโทสะลึกลงไปในดวงตาของเขาเอง “จะมีผัวเป็นตัวเป็นตน ไม่คิดบอกพ่อเลี้ยงเลยสักคำงั้นหรือ? พุทรา...!” ปลายเสียงตวาดกร้าวอยู่ลำพังในเรือที่เหมาเอาไว้ทั้งลำ ระดับหุ้นส่วนใหญ่บริษัทรับเหมาก่อสร้างเอกชน เจ้าของรีสอร์ตหรูริมทะเลหลายแห่ง สถาปนิกคนดังที่ทั้งสร้างและถือหุ้นใหญ่ผูกขาดไว้กับตัวเอง ต่อให้เจียดให้ลูกเลี้ยงในนามกับแม่บ้าง เขาก็ยังเหลือกินเหลือใช้ มีเงินมากพอที่จะเหมาโรงแรมกลางทะเลนอนเล่น ปรเมษฐ์พยายามที่จะต่อสายหาเด็กสาวในความดูแล แต่ก็ไร้วี่แววเสียงหวาน ๆ ของคนที่ขาดการติดต่อกันไป ซึ่งในคราวแรกนั้นมันเริ่มต้นมาจากเขา “ไม่รับโทรศัพท์พี่เรอะ! กล้ามากนักนะ ดี! ถึงเวลาอย่ามาของค่าเทอมละกัน” ว่าไปแล้วเขาถึงได้กลอกตาไปมา พยายามสงบสติอารมณ์ เมื่อนึกถึงตอนโอนเงินไปให้ครั้งล่าสุดสองเดือนที่แล้ว... ปรกติเขาจะสั่งเลขาฯให้โอนเงินให้แม่และปรายลดาทุกเดือนในจำนวนไม่เท่ากัน มากน้อยแล้วแต่ความเหมาะสม และสถานการณ์ทางการเงินของตัวเขาด้วย ด้วยความที่แม่อนงค์มีลูกหลานมาก นอกจากเขาแล้วก็มีพี่สาวพี่ชาย มีหลานอีกห้าคน ให้ไปห้าถึงหกหมื่นบาทบางทีเป็นแสนก็ไม่พอใช้ ดันมีเรื่องแปลก ๆ คือแม่ไม่ขอเงินเขาเพิ่ม... ปรเมษฐ์ตัดสินใจต่อสายหาแม่ แต่หล่อนอาจเลี้ยงหลานหรือทำอะไรสักอย่างอยู่ ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามในกางเกงขาสั้นที่ดูเล็กไปถนัดตา กระแทกเท้าปึงปังลงมาจากดาดฟ้าเรือ ภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนแรงแม้มีหลังคาบดบังความร้อนอยู่ จิตใจร้อนรุ่มกระวนกระวายของเขาไม่ได้เย็นลง... พุทราคนสวยของเขาไม่ธรรมดามาตั้งแต่เริ่มย่างเข้าสู่วัยสาว เขายังจำได้ว่าตอนอายุสิบกว่าขวบ ไม่ว่าประกวดความงามเวทีไหน รอยยิ้มแสนหวานในความสวยอย่างไทยราวภาพวาดนางในวรรณคดีทำให้เธอคว้ารางวัลมาทุกเวที ตอนนี้ก็ยังเป็นดาวมหาวิทยาลัย! ที่ผ่านมา เขาไม่เคยทิ้งลูกกระต่ายน้อยน่ารักไว้ลำพังท่ามกลางฝูงหมาป่าหิวกระหาย เว้นคราวนี้ที่จากมา “อลัน... แกไปเช็คเอ้าท์ให้ฉัน จ่ายราคาเต็ม จองตั๋วกลับไทย ไฟล์เร็วที่สุดให้ฉันภายในวันนี้” เลขานุการประจำตัวของปรเมษฐ์ยืนรออยู่ หลังชะโงกหน้ามองขึ้นไปข้างบน ได้ยินเสียงคนโวยวายประมาณว่าทะเลแสนสวยที่ชื่นชมความงามมาแต่เช้าจะกลายเป็น ‘ทะเลเดือด’ “ครับ ผมจะจัดการให้ แล้วคุณเปาจะให้ผมไปดูไอ้เด็กนั่นด้วยไหม? แฟนน้องพุทราน่ะ” เป็นงานนอกเหนือจากงานประจำเงินเดือนสูงลิบ ลูกครึ่งหนุ่มบราซิลส่งผ้าขนหนูให้มือหนารับไปพาดบ่าไว้ “ฉันจะไปหามันเอง พุดทำอะไร นอกจากเรียนไหม?” “จะรู้ไหมครับ? ก็บอสบอกผมว่าไม่ต้องตาม... คงจะขายเสื้อผ้าแฟชั่นเหมือนเดิมหรือเปล่า?” อลันไหวไหล่ มือหยิบแท็บเล็ตที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาปัดไปมา ทั้งงานบริษัทรับเหมาก่อสร้าง รีสอร์ตส่วนตัว อสังหาริมทรัพย์อีกหลายแห่ง ไม่มีทางที่จะทำคนเดียวไหว เลขานุการชาย เป็นตัวเลือกของปรเมษฐ์ เพราะไม่ต้องการภาระเรื่องชู้สาวตามมาทีหลัง นิสัยยุ่มย่ามวุ่นวายเรื่องของเจ้านายก็ไม่มากเกินพอดี ทำงานแค่ตามคำสั่ง ทว่าเขาอาจจะตัดสินใจผิดไปสักหน่อย หน้าตาระรื่นของหนุ่มวัยสามสิบปีบอกว่าเจ้าตัวช่างมีความสุขกับการเพ่งจอสี่เหลี่ยมเพื่อจัดการงานของตน “คนอะไรไม่รู้ ยิ่งโต ยิ่งสวย... ไม่น่ารีบมีแฟนเลย” “แกว่าอะไร... เมื่อกี้ แกพูดว่าอะไรนะ?” สุ้มเสียงเข้มขรึมขึ้น สายตาคมกริบจ้องลูกครึ่งหนุ่มเขม็ง สาวเท้าเข้าไปใกล้ ๆ บนเรือโคลงเคลงที่มีแค่เขา อลัน และกัปตันเรือ “เปล่าครับ ผมพูดกับลมฟ้าอากาศ” ในท่าทีเฉยเมย เลขานุการหนุ่มทำหน้าที่ของตัวเองอยู่อย่างไม่มีตกหล่น อลันไม่ได้เกรงกลัวเจ้านายไปเสียทุกเรื่อง เขาทำงานทุกอย่างให้ปรเมษฐ์ได้เหมือนกับว่าตัวเองเป็นน้องชายอีกคนหนึ่งมานับสิบปี ซึ่งความสนิทสนมนั้นได้รับผลตอบแทนในตัวของมันอย่างสมน้ำสมเนื้อ “ออ... พูดกับลมฟ้าอากาศ?” สิ้นคำ ดวงตาลุกโชนหลุบมองวงหน้าหล่อเหลาที่มองกลับมาครั้งหนึ่ง ความเป็นคนมือไว เขาก็คว้าจอสี่เหลี่ยมมาดูด้วยความเคลือบแคลงใจอะไรบางอย่าง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more