ปมรักคุณชายจอมเถื่อน

บทที่4 เจรจาขอซื้อวังคืนจากแม่

จอมขวัญรีบเข้าร้านไปเปลี่ยนชุด ชุดพนักงานของร้านเป็นชุดผ้าถุงแบบผ้าไทยตัดเย็บพอดีตัว โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างเหมาะเจาะพอดีเผยให้เห็นสัดส่วนแห่งวัยสาวของจอมขวัญได้เป็นอย่างดี ทั้งเอวองค์อรชรไปทั้งเนื้อทั้งตัว จอมขวัญเกล้ามวยผมขึ้นสูงยิ่งทำให้สอดรับกับดวงหน้ารูปไข่และโชว์ลำคอขาวเนียนระหง เรียกได้ว่าจอมขวัญสวยขาวเนียน รูปร่างและเครื่องหน้างามแบบไทยแท้และเป็นของแท้ไม่ได้ผ่านมีดหมอมาแต่อย่างใด

“หนูจอมขวัญของป้าสวยจริง ๆ นะ” นางปรางสุดาเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวของพนักงานเห็นจอมขวัญกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่จึงพูดชมในความสวยของจอมขวัญ

“ขอบคุณค่ะคุณป้า วันนี้หนูมีนัดลูกค้าไว้อีกสิบนาทีจะถึงเวลานัด หนูขออนุญาตคุณป้าก่อนนะคะเสร็จแล้วหนูจะมาคุยด้วย” จอมขวัญแจ้งให้คุณปรางสุดาทราบและเป็นจังหวะเดียวกันกับเด็กในร้านเดินเข้ามาแจ้งให้คุณปรางสุดาทราบว่ามีแขกมาขอพบ จอมขวัญเลยถือโอกาสเดินออกไปทำงานของตัวเอง

“คุณปรางคะมีแขกมาขอพบคุณปรางค่ะ” เด็กพนักงานสาวแจ้งให้คุณปรางสุดาทราบ

“ใครกันนะฉันไม่ได้นัดใครไว้นะวันนี้” คุณปรางสุดาพูดขึ้นสีหน้าครุ่นคิด

“เขาแจ้งว่าชื่อปัถวี กฤษดาภรณ์กุลค่ะ นามสกุลเหมือนเจ้านายเลยนะคะแต่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นคุณชายได้นะคะเพราะผมยาวหนวดเครารุงรังเลยเชียวค่ะ” พนักงานสาวพูดบอก

“พอหยุดพูดได้แล้ว ฉันรู้แล้วเธอไปทำงานได้แล้วไป” คุณปรางสุดาพูดปรามพนักงานและเดินตามจอมขวัญออกไป

“อ้าวหนูจอมทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะลูก” คุณปรางสุดาหยุดถามเมื่อเห็นจอมขวัญออกมานั่งตรงเคาน์เตอร์ต้อนรับแขก

“พอดีลูกค้าโทรมาเลื่อนนัด ขอเข้ามาเป็นช่วงบ่ายค่ะคุณป้า จอมเลยมานั่งตรงนี้เคลียร์งานบัญชีพลางๆ ก่อนค่ะ” จอมขวัญบอกให้คุณปรางสุดาทราบสีหน้ายิ้มแย้ม

“อ้าวเหรองั้นป้ารบกวนหนูช่วยเอาน้ำไปเสิร์ฟให้แขกที่ห้องทำงานป้าหน่อยนะลูก” คุณปรางสุดาบอกจอมขวัญและเดินเข้าไปพบปัถวีที่ห้องทำงานของตัวเอง เมื่อเข้าไปถึงเห็นปัถวีนั่งรออยู่ตรงโซฟารับแขกจึงพูดทักทายลูกชายของตัวเองว่า

“ชายปัถย์ วันนี้ลมอะไรหอบมาเหรอลูกถึงได้แวะเข้ามาหาแม่ได้” คุณปรางสุดายิ้มทักทายลูกชายด้วยความคิดถึง

“สวัสดีครับหม่อม ลมอะไรผมไม่แน่ใจแต่คงไม่ใช่ลมแห่งความคิดถึงอะไรหรอกครับ” ปัถวีพูดกับแม่ของตัวเองน้ำเสียงราบนิ่ง

“เอ่อ! ....จ้ะแม่เข้าใจชายคงไม่ได้คิดถึงแม่ แต่ชายอย่าเรียกแม่ว่าหม่อมเลยนะแม่หย่าขาดกับท่านพ่อของชายนานมากแล้ว คงไม่เหมาะเช่นกันที่จะเรียกแม่ว่าหม่อม” คุณปรางสุดามีสะอึกนิดหน่อยกับคำพูดของลูกชายแต่ก็สามารถกลับมาพูดน้ำเสียงปกติได้อีกครั้งในเวลาอันรวดเร็ว

“ครับมาดามปรางสุดา งั้นผมขออนุญาตพูดธุระของผมเลยก็แล้วกันจะได้ไม่เสียเวลากันทั้งสองฝ่าย” ปัถวีพูดกับแม่ของตัวเองพอดีกับที่จอมขวัญเคาะประตูเพื่อขออนุญาตเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟ

“ก๊อกๆ ขออนุญาตนะคะน้ำค่ะ” จอมขวัญพูดและวางน้ำลงบนโต๊ะแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องอุทานขึ้น

“คุณ…” จอมขวัญอุทาน

“อ้าวคุณ นี่คุณเป็นหมอนวดอยู่ที่นี่หรอกหรือ” จอมขวัญและปัถวีอุทานขึ้นพร้อมกันแต่ปัถวีกลับพูดทักทายเสียยืดยาวกว่าด้วยการทักว่าจอมขวัญเป็นหมอนวดอยู่ที่นี่และมองจอมขวัญด้วยสายตาสื่อความหมายไปในทางที่ไม่ดี ทำให้คุณปรางสุดาที่นั่งมองอยู่ต้องพูดแก้สถานการณ์

“อ้าวสองคนรู้จักกันด้วยหรือ” คุณปรางสุดาถาม

“ไม่ได้รู้จักกันค่ะ หนูแค่เดินชนเขาที่หน้าร้านเพราะความรีบไม่ทันระวังเลยชนเขาเข้าไม่คิดว่าจะมาเจอเขาข้างในอีก น้ำหนูวางไว้ตรงนี้นะคะ หนูขอตัวไปดูแลแขกข้างนอกก่อนนะคะคุณป้า” จอมขวัญบอกคุณปรางสุดา

“ไปเถอะลูกเดี๋ยวเสร็จแล้วหนูมาเจอป้าที่ห้องทำงานด้วยนะ” คุณปรางสุดาบอกกับจอมขวัญ

“ได้ค่ะคุณป้า” จอมขวัญพูดรับคำ

คุณปรางค์สุดายิ้มให้จอมขวัญและเหลือบหันไปเห็นลูกชายของตัวเองจ้องมองจอมขวัญไม่วางตาจึงยิ้มน้อย ๆ เหมือนมีความคิดอะไรในใจ เมื่อคล้อยหลังจอมขวัญไปแล้วคุณปรางสุดาก็ถามลูกชายว่า

“แล้วตกลงคุณชายมีอะไรจะคุยกับแม่ ว่าธุระของชายมาได้เลยนะลูก” คุณปรางหันมาคุยกับลูกชาย

“ผมมาขอเจรจาเรื่องวังกฤษฎา ผมอยากขอซื้อวังคืนจากคุณ” ปัถวีบอกความต้องการเสียงนิ่งเรียบ

“ชายจะขอซื้อวังคืนจากแม่ แล้วชายมีเงินมากพอจะซื้อวังเก่าๆ นั้นคืนหรือ” คุณปรางสุดาถามลูกชายยิ้มๆ

“คุณจะขายเท่าไหร่ก็ว่ามาเถอะครับ ผมหาเงินมากองตรงหน้าให้คุณได้แน่” ปัถวีพูดเสียงเย็นเรียบ

“นั่นสิ แม่ควรจะขายวังนั่นในราคาเท่าไหร่ ตอนซื้อมาก็โทรมจะตายต้องมาซ่อมแซมดูแลเสียเงินเสียทองเสียมากอยู่ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟค่าคนสวนคนงานที่ต้องดูแลวังนั่นอีก ชายว่าถ้าแม่ขายแม่ควรขายเท่าไหร่ดีจ๊ะ” คุณปรางสุดาถามด้วยรอยยิ้มและมองปัถวีอย่างประเมินค่าว่าลูกชายคิดอะไรอยู่

“ร้อยล้านผมให้คุณร้อยล้าน วังกฤษฎาก็ไม่ได้ใหญ่โตมากมายอะไร ราคานี้ผมคิดว่าคุณกำไรเยอะแล้ว ถ้าคุณตกลงผมจะเซ็นเช็คให้เลย หรือจะนัดทำสัญญาซื้อขายกันวันไหนคุณก็นัดมา” ปัถวีพูดเสนอจำนวนเงินและพูดสรุปตัดบทจบเหมือนอยากจบเรื่องและไปจากที่นี่เต็มที

“เรื่องวังแม่คงต้องใช้เวลาตัดสินใจก่อนนะชาย จะให้มาปุบปับขายแม่คงทำไม่ได้ แต่เพื่อให้แม่มีเวลาคิดและอารมณ์ดี ๆ ชายพอจะมีเวลากินข้าวเย็นกับแม่สักมื้อได้ไหม แม่จำได้ว่าชายชอบกินแกงมัสมั่นเนื้อ แม่มีร้านอาหารสูตรชาววังอยู่ถ้าชายตกลงแม่จะจองร้านแล้วเราค่อยคุยเรื่องซื้อขายวังกันต่อดีไหมชาย” คุณปรางสุดาพูดเสนอ

“ผมอยากคุยให้จบเลย ถ้าร้อยล้านไม่พอคุณอยากได้เท่าไหร่ก็บอกมาเถอะแต่ผมไม่สะดวกไปกินข้าวกับคุณ อีกอย่างผมไม่ได้ชอบกินมัสมั่นเนื้อแล้วผมไปอยู่ใต้นานจนชอบกินอาหารใต้แทนแล้ว” 

“ถ้าชายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรหรอกลูก แต่เรื่องวังแม่ขอคิดก่อนแล้วกัน” คุณปรางสุดาพูดน้ำเสียงราบเรียบอย่างเป็นต่อเช่นกัน

“คุณ! ......” ปัถวีพูดน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

“ครับก็ได้ คุณตัดสินใจก่อนก็ได้ครับแล้วผมจะติดต่อกลับมาใหม่” 

“แล้วแต่ชายก็แล้วกัน”

“ครับ ผมขอตัว” ปัถวีพูดขอตัวและเดินกลับไป ไม่หันกลับมามองอีกเลยด้วยความหัวเสียเล็กน้อยที่การเจรจาไม่ประสบความสำเร็จ