“เพล้ง...เพล้ง...” เสียงของแตกดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้ห้องของคนป่วย เย่วซินกว่าจะเดินทางมาถึงพรรคอินทรีย์ก็ปลายยามเซินแล้ว(15.00-16.59 น.) เพราะหลังจากเดินพ้นหมอกพิษมาได้ท่านประมุขจ้าวก็อาการร่อแร่จนต้องเร่งสกัดพิษออกและพักฟื้นให้พลังปราณกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ไม่เพียงไม่ได้ความดีความชอบที่ช่วยถอนพิษให้แถมยังโดนคาดโทษเอาอีกต่างหาก
“เกิดอะไรขึ้นหรือ?ท่านเกาซูหลาง” เย่วซินรีบวิ่งมาดูเห็นท่านเกาซูหลางยืนหน้าซีดเผือดอยู่หน้าประตูห้องคนป่วย
“คุณหนู...ท่านมาแล้ว ข้าดีใจยิ่งนักนายท่านอาละวาดไม่เว้นวันแถมพูดจาไม่รู้เรื่องอีกต่างหากสงสัยอาการจะกำเริบขึ้นมาอีกขอรับ...เอ่อใบหน้าของท่าน...” เกาซูหลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อมองหน้าหญิงสาวชัดเจนก็พลันตกใจจะเอ่ยถามแต่หันไปเห็นบุรุษร่างสูงใหญ่ที่เดินตามมาก็เอ่ยทัก “คาราวะท่านประมุขจ้าวขอรับ”
“เขาอาการหนักขึ้นอีกแล้วหรือ?”
