เช้าวันรุ่งขึ้นเย่วซินลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนหนุนตักท่านประมุขจ้าวอยู่อย่างสบายกายแต่ท่านประมุขจ้าวกลับนั่งหลับหลังพิงโขดหิน อย่าบอกนะว่าเขานั่งอยู่อย่างนี้ทั้งคืนเมื่อยตายเลย เย่วซินคิดในใจแต่ยังไม่ได้ขยับกายลุกขึ้นเพียงนอนลืมตาจ้องมองบุรุษหน้าหล่อที่ดูไปดูมาถึงเขาจะปากร้ายแต่ก็มีจิตใจดีไม่น้อย
“จะนอนจ้องหน้าข้าอีกนานหรือไม่ข้าเมื่อยจะแย่อยู่แล้ว” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยทั้งที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมามอง เขาตื่นตั้งนานแล้วแต่นางยังนอนหนุนตักเขาสบายอยู่จึงไม่อยากปลุก
“อ้อ...ข้าขอโทษท่านคงเมื่อยแย่ข้าเผลอนอนหนุนตักท่านเมื่อใดไม่รู้ตัวเลย” เย่วซินเอ่ยพร้อมกับเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
จ้าวไท่เหว่ยลุกขึ้นยืนแม้ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของตนจะรู้สึกชาไปหมด นางหนุนตักเขาเมื่อไรนะหรือก็ทั้งคืนเลยนั่นแหละนางช่างกินง่ายอยู่ง่ายเสียจริงทั้งที่ปากบอกว่ากลัวแต่กลับนอนหลับได้อย่างสนิทราวอยู่จวนตัวเอง
“ท่านจะไ
