EP 11
1072 คำ
นันธวรรณก็มองด้วยท่าทีเคลิ้มฝัน เมื่อหลงใหลได้ปลื้มพี่เพื่อนมาตั้งแต่แตกเนื้อสาวแล้ว รภัสรดาเองก็ใช่ว่าจะไม่ปลื้ม ใช่ว่าจะไม่หลงในความหล่อ แต่ก็เก็บอาการได้ดีกว่าใคร เพราะแม่เข้มงวดเรื่องรักในวัยเรียนมาก อันที่จริงการมีเพื่อนต่างฐานะมากๆ แม่ก็ไม่ค่อยสนับสนุนนัก เพราะกลัวจะหลงระเริง แต่พอลูกพิสูจน์ให้เห็นด้วยระดับการเรียนดีเหมือนเดิมมาตลอด แม่เลยยอม
“พี่ภาม! ทางนี้ๆ”
ปรียากรณ์กวักมือเรียกพี่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆ ปลื้มจนบางทีเก็บเอาไปฝัน ส่วนเพื่อนสาวทั้งสามนั้นก็ยกมือไหว้พี่เพื่อนทันควัน
“ว่าไงเรา วันนี้จะใส่ชุดอะไรเอ่ย”
รภัสรดามองชายที่ตัวเองก็แอบปลื้มอยู่ด้วยอาการร้อนผ่าวไปทั่วร่าง แม้พยายามจะไม่ตื่นเต้นเมื่อเห็นเขาในระยะใกล้ๆ แล้ว แต่ก็ทำไม่เคยได้สักครั้ง รู้สึกว่าหัวใจเต้นโครมครามอยู่ภายในราวกับจะทะลุออกมาให้ได้ ตาก็มองปรียากรณ์โผเข้าไปกอดพี่ด้วยความรัก ส่วนสองเพื่อนก็เข้าไปเกาะแขนของเขา ปากก็คุยไปด้วย
“แล้วเอื้อยล่ะครับ ใส่ชุดอะไร”
ทุกครั้งที่เขาคุยด้วย รภัสรดารู้สึกเหมือนตัวจะลอยให้ได้ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ หล่อยังกับพระเอกละคร นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมถึงต้องตั้งใจเรียนให้คะแนนไม่ตก กลัวแม่จะสั่งเลิกคบเพื่อนกลุ่มนี้ พลอยจะไม่ได้เห็น ‘พี่ภามรูปหล่อ’ อีกตลอดไป
เพราะจะได้เจอหน้ากันก็แค่ตอนปรียากรณ์ชวนมาติวหนังสือที่บ้าน ส่วนงานเลี้ยงอื่นๆ ไม่เคยถูกชวนสักครั้ง ยังแปลกใจไม่หายที่งานวันเกิดแม่เพื่อนกับงานเลี้ยงส่งพี่ภามไปเรียนเมืองนอกครั้งนี้ ทำไมถึงถูกชวนมา แต่เพื่อนก็ให้เหตุผลว่า
“ฉลองที่เราสอบเสร็จ และมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าผ่านแน่ๆ เพราะมีเอื้อยติวเข้มให้ไง เลยขอป๊ากับมี้พาเอื้อยมาด้วยไง อีกอย่างเราสามคนก็ต้องไปเรียนที่อังกฤษแล้ว เป็นการเลี้ยงอำลาไปด้วยไง เอื้อยถามทำไม ไม่ชอบเหรอ หรือจะไม่ไป”
ติ๊ง!
เสียงไมโครเวฟดังขึ้นทำเอาคนคิดอะไรเพลินๆ ตกใจ เลยรีบเอาแกงเลียงเข้าไปอุ่นต่อ วารีเดินถือแก้วกาแฟของตัวเองเข้ามาล้างเตรียมจะกลับบ้านมองด้วยความเข้าใจ เมื่อเห็นเลขาใหม่ยืนอุ่นอาหารอยู่
“ใจเย็นๆ นะเอื้อย ได้ท่านประธานขยันแบบนี้ ปลายปีเราก็จะมีโบนัสเยอะขึ้นไง ตอนพี่มาทำกับบอสใหม่ๆ ก็อย่างนี้ล่ะ แกลุยงานแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย แถมทุกอย่างก็ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างแบบนี้หรอกนะ เช่าตึกเก่าๆ ทำออฟฟิศ”
“แหม! ขยันตั้งแต่วันแรกเชียวนะคะทั่นของพี่เอื้อยอะ” ปุ้ยเดินยกถาดแก้วกาแฟของตัวเองกับเจ้านายเข้ามาล้างรีบแซว
“นี่ๆ อย่ามาว่าทั่นประธานสุดหล่อของพี่นะ ยิ่งยังโสดอยู่ด้วย พี่ปกป้องสุดฤทธิ์”
วารีมีอารมณ์จะเล่นด้วย เพราะสะสางงานเสร็จหมดแล้ว แต่คนที่เรียกได้ว่ายังไม่ทำอะไรเพราะต้องเดินตามท่านประธานต้อยๆ ทั้งวันกลับมีสภาพตรงกันข้าม
“ขอเปลี่ยนทั่นที่หน้าตาไม่หล่อและแต่งงานแล้ว แต่ได้กลับบ้านเร็วๆ แทนดีกว่าคะพี่รี วันนี้เอื้อยเดินจนขาจะขวิดอยู่แล้ว ไม่น่าใส่ส้นเข็มมาเลย”
“วันหลังต้องเอารองเท้ามาซุกไว้ใต้โต๊ะหลายๆ แบบ แตะเอย ส้นเตี้ยเอย ส้นสูงเอย ผ้าใบก็น่าจะติดไว้นะ เผื่อวันดีคืนดีทั่นชวนเอื้อยไปวิ่งออกกำลังกายแล้วสั่งงานไปด้วยจะแย่เอานะ พี่ยังเคยถูกบอสชวนมาแล้วเลย ไปละ! เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ โชคดีมีชัย”
“ค่ะพี่”
รภัสรดายิ้มให้รุ่นพี่ที่เดินออกจากห้องไปแล้ว ปุ้ยพอล้างแก้วเสร็จก็รีบกลับเช่นกัน เลยได้แต่มองตามหลังทั้งสองตาละห้อย เพราะวันนี้รู้สึกอยากกลับบ้านแต่หัววันบ้าง แต่ก็คงทำได้แค่คิด ในเมื่อคนขยันยังนั่งอยู่ในห้อง
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้นั่งทำงานต่อ แค่วันแรกงานก็ล้นหัวละยัยเอื้อยเอ๊ย”
ปลอบใจตัวเองเสร็จแล้ว ก็รีบยกถาดอาหารเพื่อสุขภาพเข้าไปให้ท่านด้วยอาการปวดน่องนิดๆ เพราะต้องเดินไปไหนมาไหนพร้อมส้นเข็มทั้งวัน
“ขอบคุณครับ”
เจ้าของห้องเอ่ยแบบไม่เงยหน้ามามองด้วยซ้ำ แต่นั่นก็ถือเป็นการดีไม่น้อยสำหรับคนยกของเข้าไปให้ ด้วยไม่สะดวกใจที่จะอยู่ใกล้ๆ และสองต่อสอง โดยเฉพาะในห้อง พอจัดของไว้บนโต๊ะเสร็จ เลยรีบพาส้นเข็มตรงไปหาประตูห้องทันที
“ผมขอ Draft Minute ทั้งสามรอบก่อนกลับบ้านนะครับ ขอบคุณครับ” ยังไม่ทันได้เปิดด้วยซ้ำ น้ำเสียงเข้มและไม่มีการเงยหน้ามาหาก็ดังขึ้น
“ค่ะ”
เป็นลูกจ้างจะทำอะไรได้เมื่อท่านสั่ง เลยต้องรีบออกมาทำงานทันที ประชุมสามนัดมีวาระยาวยืด แถมจดแบบยึกๆ ยือๆ ในเวลาไม่ทันอีก ตั้งใจว่าจะเอาไว้ทำพรุ่งนี้ เผื่อจะต้องถามวารีเวลาติดขัดอะไร ตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้ว ตนเป็นที่พึ่งของตนไปก่อนก็แล้วกัน
ติ๊ง!
ระหว่างกำลังง่วนและงงอยู่กับลายมือตัวเองอยู่นั้น ก็มีเสียงไลน์ดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าใคร แต่ก็ยังอยากเปิดอ่านอยู่ดี
เดซี่: เอาที่นอนหมอนมุ้งมั้ยชะนี หรือจะเอาไม้หน้าสาม เอ๊ะ! หรือจะเป็นปืนดี
สาวมั่น: ยุ่ง! แค่เน้ จิทำงาน ล้นโต๊ะละ
เดซี่: เอ่อ! แต่อย่าลืมถ่ายรูปเจ้านายคนใหม่มาให้ดูด้วยนะชะนี อยากรู้ว่าจะหล่อลากดินขนาดไหน
สาวมั่น: Shut Up เลยอีตุ๊ดซี่ ดูแลบ้านไป
เดซี่: ว้าย! นังชะนีปากร้าย เดี๋ยวแม่ตามไปกินเจ้านายแกถึงที่หรอก
สาวมั่น: พอๆ จาทามงาน เคป๊ะ
เดซี่: เอ่อ
- ผู้เขียน
