EP 6
1019 คำ
ภาพที่ตัวเองอยู่ในวัยสาวน้อยสิบแปดปีเต็มในชุดนักเรียนมัธยมปลายโรงเรียนเอกชนชื่อดัง เดินลงบันไดไม้สามขั้นออกประตูรั้ว มีโต๊ะตัวยาวตั้งอยู่ อาหารทั้งต้ม ผัด แกง ทอด วางเรียงรายนับสิบอย่าง
แม่กำลังวุ่นอยู่กับการทอนเงินให้ลูกค้าที่มาซื้อกับข้าวราคาย่อมเยานับสิบ ลูกจ้างชาวพม่าของแม่สองคนกำลังง่วนอยู่กับการตักแกงใส่ถุง อีกคนกำลังวุ่นอยู่หน้าหม้อหุงข้าวใบใหญ่ เพราะต้องตักข้าวถุงละห้าบาทอย่างรีบเร่งเพื่อทันกับความต้องการของคนซื้อ
“เอื้อยช่วยจ้ะแม่” สาวน้อยตรงไปช่วยแม่คิดเงิน เพราะเป็นงานถนัด
“ไม่ต้องหรอกลูก ตักข้าวกินดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนมารับแล้วก็จะไม่ได้กินอะไรนะ สอบวันสุดท้ายด้วย ต้องกินให้ท้องอิ่ม สมองจะได้แล่นไง” รัตนาหันไปบอกลูกด้วยความเป็นห่วง
“ไม่จ้ะ ย่าบอกจะเตรียมมื้อเช้ามาเผื่อ ไว้กินระหว่างนั่งรถไปโรงเรียนก็ได้ แม่ไปช่วยตักแกงเถอะจ้ะ เดี๋ยวไม่ทัน”
สาวน้อยไม่สนคำแม่ แต่รีบคิดเงินแล้วทอนลูกค้าอย่างรวดเร็ว ยังผลให้รัตนายิ้มด้วยความอิ่มใจเมื่อลูกเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน สมกับที่กัดฟันจ่ายค่าเทอมแพงๆ ทั้งที่ตัวเองก็เป็นแค่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาตั้งแต่ลูกเกิดแล้ว
“ป้าศรีเอาแกงอะไรบ้างจ๊ะ”
สาวน้อยแสนสวยประจำซอยเอื้อนเอ่ยถามหญิงร่างอ้วนที่บ้านอยู่อีกซอยด้วยความคุ้นเคย พอได้คำตอบแล้วก็หันไปบอกแม่ แล้วหันกลับมาทอนเงินให้ลูกค้ารายอื่นอยู่อย่างนั้น นานราวยี่สิบนาที ก็มีรถยุโรปหรูหราแล่นเข้ามาเทียบหน้าร้าน กระจกไฟฟ้าเลื่อนลง มีสาวน้อยหน้าตาสะสวยไม่หนีกันนั่งอยู่ด้านใน
“เอื้อย! มาเร็วๆ เดี๋ยวไม่มีเวลาไปติวก่อนเข้าห้องสอบ”
“แม่จ๋า! เอื้อยไปนะจ๊ะ”
รภัสรดาวางมือจากงานแล้วหันไปหาแม่
“จ้ะ! แล้วงานเลี้ยงเลิกกี่โมง จะกลับกี่โมง แน่ใจนะว่าเพื่อนจะมาส่ง หรือจะให้แม่ไปรอรับ”
รัตนาเดินมาเปิดกระป๋องที่มีแบงค์สารพัดอยู่ในนั้น สีม่วงเป็นใบที่เลือกมาส่งให้ลูกสาวเอาติดตัวไป
“เอื้อยขอกลับเที่ยงคืนหรืออย่างช้าตีสองนะจ๊ะแม่ สอบเสร็จแล้วขอนอนดึกๆ หน่อยจ้ะ” ลูกยกมือไหว้แม่ไปด้วย ปากก็ส่งน้ำเสียงนุ่มหูไปหา เพราะกลัวแม่จะไม่อนุญาต
“ก็ได้! แต่อย่าค้างนะ ดึกแค่ไหนก็ให้เพื่อนมาส่ง ถ้าเพื่อนไม่มาให้โทรหา แม่จะไปรับ”
“จ้ะ” สาวน้อยรภัสรดารับคำแล้วไหว้ลาแม่ ถึงได้เดินไปนั่งรถหรู เพื่อนสาวปรียากรณ์รออยู่ข้างใน กล่องพลาสติกเนื้อดีที่คุ้นตาในตะกร้าวางคั่นกลางตรงเบาะหลังไว้
“อะ! อยากกินอะไรเลือกได้ตามสบาย”
ปรียากรณ์เปิดฝากล่องออก ด้านในมีทั้งแซนด์วิช สลัด ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ปาท่องโก๋ ซาลาเปาทอด น้ำเปล่า น้ำผลไม้ และกาแฟในกระติกน้ำร้อนเล็กๆ สองใบ
“โห! เยอะจัง จะกินหมดเหรอ”
“กินๆ ไปเหอะน่า มีให้กินก็บ่นนะแกนี่ ปกติเห็นกินจุจะตาย”
ปรียากรณ์เอ็ดน้อยๆ มือก็ถือแซนด์วิชขึ้นมากัดไปด้วย เพราะตั้งแต่ออกบ้านมาก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน
“จะเอาอะไรก็บอกเลยนะ ไม่ต้องก้มลงไปหยิบ เดี๋ยวเมารถจนติวพวกฉันไม่ได้ล่ะยุ่งเลย”
ปรียากรณ์รีบหันไปบอก เพราะเวลารภัสรดาก้มหน้าตอนนั่งรถจะเวียนหัว ปวดหัว หนักๆ เข้าก็อาเจียนจนทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนพักเท่านั้น
“เอ่อน่า”
รภัสรดาหันไปยิ้มให้เพื่อนด้วยความขอบคุณ อุตส่าห์จำได้จากนั้นสองสาวน้อยก็ให้เวลากับอาหารเช้าในเวลาหกโมงนิดๆ พอรถจอดหน้าประตูโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ก็คว้ากระติกกาแฟติดมือไปคนละใบ โดยมีเพื่อนอีกสองคนจับจองโต๊ะไว้เพื่อรอติวหนังสือก่อนเข้าห้องสอบเรียบร้อยแล้ว
“เอื้อยมานั่งเร็วเข้า นี่เราซื้อมาฝาก” นันธวรรณ หรือชื่อที่เพื่อนๆ เรียกคือแวน ส่งรังนกให้เพื่อนๆ คนละขวด
“เราก็เอานี่มาด้วย”
วรัสยาภรหรือชื่อที่เพื่อนๆ เรียกคือวาว ก็แจกซุปไก่สกัดให้เพื่อนคนละขวดเช่นกัน จากนั้นสี่สาวก็ให้ความสนใจกับการติวก่อนสอบอยู่ม้าหินใต้ต้นจามจุรี โดยมีรภัสรดาเป็นคนติวให้ เพราะเรียนเก่งกว่าเพื่อนทุกคนในกลุ่ม หรือจะเรียกว่าในห้องก็ไม่ผิดนัก แถมยังกินตำแหน่งหัวหน้าห้องมานานนม
“ขึ้นไปดูออฟฟิศกันดีกว่าครับ ผมจัดไว้ให้แล้ว”
เสียงของจิตตินันท์ทำเอาเลขาคนใหม่กายสะดุ้งน้อยๆ เพราะมัวคิดถึงอดีตอยู่
“ก็ดีเหมือนกัน ขอบคุณทุกคนนะครับที่มาต้อนรับ แล้วเจอกันที่ห้องประชุมตอนสิบเอ็ดโมงตรงนะครับ”
ประธานคนใหม่หันกลับไปหาผู้บริหารหลายคนที่มายืนรอต้อนรับ แม้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจะยิ้มน้อยๆ น้ำเสียงจะนุ่มนวลสักปานใด แต่ทุกคนก็อ่านความหมายออกได้เหมือนๆ กัน คือประธานคนใหม่เน้นเรื่องความตรงเวลาอย่างไม่ต้องสงสัย ต่างคนเลยต่างแยกย้ายไปทำงานทันที
รภัสรดารีบพาส้นเข็มเดินตามไปยืนอยู่หน้าลิฟต์ ตานั้นมองแผ่นหลังท่านประธานคนใหม่ไปด้วยความไม่เข้าใจ ว่าอะไรจะบังเอิญขนาดนี้ แล้วจะทำยังไงในเมื่อจะต้องมาทำงานด้วยกัน
“เชิญครับ ไปด้วยกันเลย จะได้ประหยัดพลังงานช่วยชาติหน่อย”
อันที่จริงรภัสรดาอยากไปใช้ลิฟต์อีกตัว ทว่าก็เหมือนถูกประธานคนใหม่มัดมือชกเรียบร้อยแล้ว เลยจำต้องตามวารีเข้าไป จากที่ตั้งใจจะยืนอยู่ห่างๆ เขา กลับกลายเป็นว่าต้องได้ยืนใกล้เขาแทน
- ผู้เขียน
