EP 8
1122 คำ
“ข้อสามเงินเดือนเดิมของคุณคือสี่หมื่น มาเป็นเลขาผม ให้บริษัทเพิ่มให้อีกหมื่นหนึ่ง รวมเป็นห้าหมื่นบาทจะโอนเข้าบัญชีของคุณตามปกติเหมือนทุกเดือน ส่วนอีกสามหมื่นผมควักกระเป๋าจ่ายให้เอง เพื่อกันข้อครหาว่าคุณก้าวหน้าเร็วเกินไป ผมจะจ่ายเป็นเช็ค หรือเงินสดหรืออาจจะโอนเข้าบัญชีให้ในวันเดียวที่เงินเดือนออก ช่วยกรุณาเตือนด้วยเผื่อลืม หรือถ้าคุณลืมไปด้วย เดือนนั้นก็อด แต่ผมว่าอย่างคุณคงไม่ลืมหรอกเรื่องเงินๆ ทองๆ มันคงอยู่ในสายเลือดแล้วล่ะ”
“ข้อสี่สุดท้าย สำหรับวันนี้”
คนเป็นเลขากำลังจะแย้ง แต่ก็ถูกท่านประธานรัวข้อสี่ขึ้นทันที เลยจำต้องนิ่งฟังต่อ ทว่าในหัวนั้นกลับไม่นิ่ง เฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนั้น ว่าจะทำงานต่อหรือจะลุกเดินหนีไปตอนนี้ แล้วเตรียมหางานใหม่ คำตอบก็มีในแบบเดิมๆ คือ งานหายากยิ่งกว่าอะไร ภาระค่าใช้จ่ายก็มีมากมาย เงินเก็บก็มีไม่เท่าไหร่ จะอยู่ได้แบบไม่มีงานไปกี่วันเชียว เลยได้แต่บอกให้ตัวเองท่องในใจเอาไว้ว่า
‘แปดหมื่นๆๆ’
“คุณดวงตา เลขาผมที่ NTFG จะเตรียมของว่างไว้ให้ตอนสิบโมงเช้ากับบ่ายสามทุกวัน ถ้าวันไหนผมไม่ออกไปกินข้าวกับลูกค้า ก็จะเตรียมอาหารเที่ยงแนวเพื่อสุขภาพไว้ให้ด้วย หรือบางทีถ้าผมทำงานค่ำมืด ก็จะมีมื้อเย็นให้ด้วย ผมอยากให้คุณทำแบบเดียวกันนี้ แถมคุณดวงตายังคอยซื้อข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างรวมทั้งของส่วนตัวให้ผม ไม่ว่าจะเป็นเสื้อ กางเกง รองเท้า ถุงเท้า หรือแม้แต่กางเกงชั้นใน ไปจนซื้อให้ผู้หญิงที่ผมควงๆ อยู่ด้วย แล้วแต่ว่าผมจะสั่ง นี่ผมก็อยากให้คุณทำแบบเดียวกันด้วย คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงคุณหรอกนะ สำหรับวันนี้พอก่อน แล้วช่วยเตรียมตัวเข้าประชุมกับผมด้วย แล้วก็รีบหาผู้ช่วยหรือหาเด็กที่พอจะรู้เรื่องหน่อยมารอรับโทรศัพท์เข้าตอนเราไม่อยู่ ขอบคุณครับ เชิญ”
คนเป็นเลขายังคงงงตั้งแต่ได้ยินคำสั่งข้อแรกกระทั่งข้อสุดท้ายอยู่นั้น จำต้องลุกขึ้นเดินออกจากห้อง เมื่อท่านประธานผายมือให้ พอทรุดกายลงเก้าอี้ได้ก็คว้ามือถือมาส่งไลน์ไปหาเพื่อนเป็นเรื่องแรก
สาวมั่น: แกต้องไม่เชื่อแน่เลยว่าใครเป็นประธานคนใหม่
เดซี่: ใครล่ะ? อย่าบอกนะว่า? ไม่นะชะนี!
สาวมั่น: แค่มานาทีแรกก็ปั้นหน้ายักษ์ใส่ฉันละ แถมตั้งกฏนั่นนี่ยุบยิบ แกว่าฉันควรจะลาออกวันนี้แล้วเตรียมหางานใหม่ดีมั้ยวะ
เดซี่: ไม่ดี! อย่าโง่นักสิชะนี แกมีภาระรออยู่เพียบ และฉันจะไม่ช่วยนะถ้าแกออกจากงาน นอกจากจ่ายค่าเช่าบ้านกับค่าน้ำค่าไฟเท่านั้น ท่องไว้สิชะนี ว่างานคือเงิน เงินคืองาน ไปละ! มีประชุม โชคดีนะชะนี
คนคาดหวังว่าเพื่อนจะบอกให้ออกจากงานแล้วกลับบ้านทันทีนั้นรู้สึกห่อเหี่ยวใจไม่น้อย เมื่อคำตอบที่ได้ไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ เลยได้แต่เตรียมสมุดโน๊ตกับดินสอที่ซื้อมาใหม่ไว้จดวาระการประชุมเท่านั้น พลันเสียงเรียกจากท่านประธานผ่านอินเตอร์คอมก็ดังขึ้นเลยรีบกดรับ
“ผมแค่จะเตือนเผื่อคุณลืม ว่าวันนี้ผมอยากได้มื้อเที่ยงกับมื้อเย็น และอาหารว่างสำหรับบ่ายด้วย ขอบคุณครับ”
เสร็จก็ตัดสายฉึบ คนเป็นเลขาถึงกับนั่งไม่ติด เพราะไม่มีอะไรที่ท่านเพิ่งบอกมาสักอย่าง สิ่งแรกที่ต้องทำคือวิ่งไปหาวารี เพื่อขอใช้งานปุ้ย ซึ่งเป็นผู้ช่วยของวารีและคอยจัดแจงทุกอย่างตามคำสั่งท่านประธานคนเก่าทันที
“เดี๋ยวพี่ให้ปุ้ยจัดการเอง แล้วเอื้อยก็โทรไปหาคุณเปิ้ลให้รีบหาเด็กมาช่วยเร็วๆ นะ ระหว่างนี้ก็โอนสายมาฝากไว้ที่พี่ก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะพี่รี เอื้อยไปก่อนนะคะ ต้องไปจดวาระค่ะ”
“จ้า! สู้ๆ นะ ทุกอย่างทำตามที่พี่บอกไว้ล่ะ ไม่ยากหรอก ผ่านจุดนี้ได้เอื้อยก็เป็นเลขาใครๆ ได้หมดล่ะจ้า”
“ค่ะพี่”
ตอน ท่านประธานคนใหม่
“ขอบคุณทุกคนครับ ก่อนเสร็จผมขอย้ำอีกรอบว่า เอกสารทุกอย่างที่จะส่งออกข้างนอกหรือแม้แต่ภายใน ขอให้ยกเลิกชื่อบริษัทเก่าคือ CC Food Co., Ltd. ทั้งหมด แล้วให้ใช้ชื่อ บจก. N.C. Food Group แทน ก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากมายใช่มั้ยครับ มีแค่เอาตัวเอ็นมาแทนตัวซีเท่านั้น”
เมื่อประชุมครบทุกวาระแล้ว ประธานบริษัทคนใหม่เลยหันไปหาประธานคนเก่าที่ตอนนี้มีตำแหน่งประธานฝ่ายผลิตเท่านั้น
“เอ็นนี่คืออะไรครับท่านประธาน ใช่นามสกุลของท่านประธานหรือเปล่าครับ”
ทรงยศ ผู้จัดการด้านการตลาดและการขายถามแทนเพื่อนทุกคน เพราะทันทีที่รู้ข่าวการเปลี่ยนแปลงเมื่อเช้านี้ ต่างก็สงสัยกันใหญ่ ผิดกับผู้จัดการฝ่ายการเงินและการบัญชีที่รู้เรื่องนี้ก่อนใครเพื่อน และถูกสั่งให้เก็บเป็นความลับสุดยอด
“ใช่ครับ มาจากนิธิสุวัฒนาฐากร ความจริงตอนแรกผม คุณพ่อกับคุณจิตตินันท์จะใช้ NTCFG ครับ แต่รู้สึกมันจะยาวไปเลยลดทอนลงมา จะได้ง่ายกับการจำด้วย เอาไว้เราทำให้เป็นบริษัทมหาชนก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกทีก็ได้ครับ...”
ก่อนประชุมเสร็จราวสิบนาที ขณะประธานกับผู้บริหารคุยด้วยเรื่องเบาๆ อยู่นั้น รภัสรดารีบขอตัวออกมาเพื่อเตรียมมื้อเที่ยงที่ฝากวารีจัดการไปซื้อมาไว้รอแล้วมาจัดใส่จาน พร้อมน้ำเปล่ากับน้ำผลไม้ไปไว้ให้ตรงโต๊ะขนาดสี่ที่แบบพับเก็บได้ในห้องท่านประธาน แล้วถึงตรงไปห้องประชุมเผื่อจะมีวาระเพิ่มเติมอีก แต่ก็เห็นทุกคนเดินออกมาแล้ว
“มื้อเที่ยงเตรียมไว้แล้ว ท่านประธานจะกินเลยมั้ยคะ กำลังร้อนๆ ค่ะ”
แม้ห้องประชุมกับห้องทำงานของท่านประธานจะอยู่แค่คนละฟาก แต่หญิงสาวก็ยื่นมือออกไปรับแฟ้มมาถือไว้ให้ตามคำแนะนำของวารี ว่าเลขาที่ดีควรจะอำนวยความสะดวกทุกอย่าง
- ผู้เขียน
