รักนะยัยเด็กดื้อ

วิ่งสู้ ( ขรี้) ในป่า

13.00น.

หลังจากที่พวกเรา กินข้าวเช้ากับข้าวเที่ยงเสร็จ ก็พากันแยกย้ายกันไปพักผ่อนตาม อัธยาศัย จนได้ยินรุ่นพี่ประกาศให้มารวมตัวกัน

" หมดเวลาพักผ่อนกันแล้วครับ ได้เวลามาตอบแทนข้าวน้ำที่พวก พี่ๆน้าๆ ลุงๆป้าๆ เอามาให้กันแล้ว " เอิ๊ก รุ่นพี่อีกคนที่มาด้วยก็ประกาศร่วมตัว เพื่อทำกิจกรรมต่อไป

" วันนี้พวกเราจะไปช่วยชาวบ้าน ขนไม้ขึ้นมาทำอาคารเรียน ที่นี้" ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ไอ้รุ่นพี่ของฉันมันพาพวกเรา เกือบ30ชีวิต มาทำโรงเรียน ที่อยู่บนดอยนี้ แต่ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะเพราะว่าได้บุญ แต่เพื่อนๆของฉัน ที่

มากันที่นี้ ก็มีแต่ลูกผู้ลากมากดีกันทั้งนั้น ก็พากันทำสีหน้าไม่พอใจบ่น กระปอดกระแปดกัน

" แก้ว แกok ใช้ไหม " ต้ำ ทำสีหน้าเป็นห่วง เมื่อมองเห็น สีหน้าท่าทางของคนตัวน้อย ที่กำลังเดินเอามือกุมท้องเดิน ตามหลังรุ่นพี่กับเพื่อนๆ ที่กำลังจะลงเขาไปขนไม้

" ต้ำ ฉันไม่ไหวแล้วอะ " แก้ว เหงื่อไหลออกมาเป็นเม็ดๆ ตามกรอบหน้าขาวๆของเธอ แล้วตั้งท่าจะวิ่งสู้ฟัดออกไป จากกลุ่ม

" เดี๋ยวฉันไปบอกรุ่นพี่ให้" ต้ำกำลังทำท่า จะเดินไปบอกให้รุ่นพี่ มาช่วยก็ต้องหยุด เพราะมือน้อยที่จับแขนห้ามไว้

" ไม่ต้องแกไม่ต้อง เดี๋ยวฉันมานะ แป๊บเดียว" แก้ว ที่ดูท่าทางลุกลี้ลุกลน ก็หันหน้ามองซ้ายมองขวา เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเห็น ก็รีบวิ่งลงป่าข้างทาง ต้ำรู้สึกตกใจทำหน้างง ใน

การกระทำของเพื่อนตัวน้อย ปากก็กำลังจะเรียก แต่ก็เรียกไม่ทัน เพราะรายนั้นวิ่งสู้ฟัดลงป่าไปอย่างไว ไวยังกับลิงลม เติ้ด ที่รอบสังเกตุคนตัวเล็กอยู่แล้ว พอเห็นแก้ววิ่งลงป่าไป ก็หันไปบอกเพื่อน

" เดี๋ยวกูมา" เพื่อนของเติ้ด กำลังทำท่าทางจะเรียกถามก็ เรียกไม่ทันเพราะเติ้ดวิ่งลงป่าไปอย่างไว

" สงสัยปวดขี้ แน่ๆเลยกูว่า" เสียง อาทพูดกับ เอิ๊ก ใหม่ แล้วก็แดน จากนั้นก็พากันเดินหัวเราะกันไป

ในป่าข้างต้นไม้ใหญ่

" ขอโทษนะค่ะ เจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้าเขา หนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ ขออณุญาตินะค่าขอบคุณค่ะ" ปูด........ป้าด.......แพล้ด....ปี้ด ปิ้ด.......อ่า..... ใช้แล้วค่ะ หนูปวดขรี้แฮะๆ ^__^ แก้ว ที่นั่งยองๆ อยู่ในป่าหลังพุ้มไม้ใหญ่ กำลังฟินกับการ ปลดทุกข์ก็ได้ยินเสียง ฝีท้าวแล้วก็เสียงพูดที่คุ้นเคย

" หายไปไหนไวจังวะ " เติ้ด ที่กำลังจะเดินเข้ามาก็ต้องสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนตัวน้อยที่ตัวเองตามหา

" ลุงอย่าเพิ่งเดินเข้ามานะค่ะ อ้า.... " แก้ว ตะโกนบอกชายหนุ่มด้วย น้ำเสียงที่ดูจะโคตรทรมาร

" นี้เธอเป็นอะไร รึเปล่าทำไม ไปนั่งแอบอะไรอยู่ตรงนั้น " เติ้ด ทำสีหน้าท่าทางตกใจ และเป็นห่วง เมื่อเหลือบไปเห็นคนตัวน้อย นั่งยองๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่ทรมาน

" อย่า.....อย่าเพิ่งเข้ามานะคะ " เติ้ด ไม่สนคำร้องห้าม ของคนตัวน้อยก็รีบสาวเท้าเข้าไปอย่างไว ด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ต้องหยุด ชะงักเมื่อได้ ยินเสียง เสียงหนึ่งดังออกมา จากทางคนตัวน้อย ที่นั่งอยู่

ปูด........แป้ด......แพ้ด.....

" หือ...นี้เธอ...แวะ" เติ้ด ในตอนนี้รู้แล้วว่าคนตัวน้อย มานั่งทำอะไรที่หลังพุ้มไม้ ก็ทำสีหน้าท่าทางเหม็น แล้วก็จะอ้วก

" โห้ย....นี้เธอกินอะไรเข้าไปเนี่ย ทำไหมถึงได้เหม็นขนาดนี้ " เติ้ด เอามือปิดจมูก แล้วทำท่าจะอ้วก

" ก็หนูบอกลุง แล้วนี้ค่ะว่าอย่าเข้ามา " แก้ว เดินออกมา ด้วยสีหน้าท่าทางสบายใจ แล้วส่งยิ้มหวานจนตายี่ ให้คนตัวสูงที่กำลังยืนเอามือปิดจมูกจนหน้าแดง ตรงหน้า

" ฉันก็นึกว่าเธอเป็นอะไรอยู่ดีๆ ก็วิ่งหายเข้ามาในป่า " เติ้ด หันหน้ามาตะหวาดใส่คน หน้าไม่อายเสียงดัง

" ห่วงหนูใช้ไหมละค่ะ คุณลุง " แก้ว เอียงคอ มองหน้าคนตัวสูง ด้วยสีหน้าท่าทาง ที่น่ารัก เติ้ด อดที่จะอมยิ้มให้คนตรงหน้าไม่ได้ เพราะตั้งแต่เขาเกิดมาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน ที่ทะเล้น ทะลึ่ง เป็นตัวของตัวเองได้ถึงขนาดนี้ ^___^ แต่ก็ลืมกลิ่น ขรี้......ไม่ได้เลยครับ