บทที่ 3
1513 คำ
“ที่คุณไทเกอร์บอกว่ามีข้อเสนอให้หนู ข้อเสนออะไรเหรอคะ”
“ไปรอฉันที่เตียง อาบน้ำเสร็จแล้วฉันจะตามไป”
“มะ...หมายความว่าไงคะ?”
“ต้องการเงินไม่ใช่เหรอ? แก้ผ้าแล้วขึ้นไปนอนรอฉันบนเตียง!”
“ข้อเสนอของคุณคือให้หนูนอนกับคุณเหรอคะ”
“สิ่งที่ฉันพูดมันเข้าใจยากตรงไหน” ผมโน้มใบหน้าเข้าไปถามกุ๊กไก่ใกล้ ๆ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้ปฏิเสธผม แต่เธอกำลังสับสนมากกว่า ผมเลิกสบตาคู่นั้นแล้วยืนหันหลังให้กุ๊กไก่ก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อ “เธอได้เงิน ฉันมีความสุข เรามีผลประโยชน์ร่วมกัน สำหรับคืนนี้เธอต้องการเท่าไหร่เรียกมาได้เลยนะ ฉันจ่ายสด”
“หนูขอคิดดูก่อนนะคะ”
“นี่อย่าทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากได้ไหม” ผมหันไปพูดกับเธอด้วยความหงุดหงิด ผมไม่เคยทำข้อตกลงกับผู้หญิงคนไหนยุ่งยากขนาดนี้ แต่ทว่า... ครั้นเมื่อหันไปมองคู่สนทนา เธอก็วิ่งหนีออกจากห้องผมไปแล้ว
“ยัยลูกเจี๊ยบนี่!”
“หนูตกลงค่ะ” ใบหน้าจิ้มลิ้มชโงกมาตอบผมด้วยรอยยิ้ม
“แค่นี้ก็จบเรื่อง ไปนอนรอฉันบนเตียง”
“คุณไทเกอร์บอกว่าจะอาบน้ำไม่ใช่เหรอคะ งั้นเดี๋ยวหนูเตรียมน้ำอุ่นให้นะ”
“ไม่ต้อง! แค่ทำตามที่ฉันสั่งมันยากตรงไหน”
“ค่ะ เดี๋ยวหนูมานะคะ คุณไทเกอร์อาบน้ำรอได้เลยค่ะ” ว่าจบ กุ๊กไก่ก็วิ่งออกไปจากห้องอีกครั้ง ผมได้แต่ถอนหายใจในความซุกซนของเธอ ตกลงว่าใครจะต้องฟังคำสั่งของใครกันแน่
แต่ช่างเถอะ...ถือว่าผมยังเอ็นดูเธออยู่ก็แล้วกันนะ ถ้าวันไหนที่ไม่เอ็นดูแล้ว จะด่าให้ร้องไห้หาทางกลับห้องไม่ถูกเลย
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อย ถึงเวลาได้ปลดปล่อยสักที แต่แล้วยัยลูกเจี๊ยบก็ทำให้ผมหงุดหงิด
“ธะ...เธอทำอะไรของเธอ!”
“จัดที่นอนไงค่ะ”
“ฉันรู้! แต่ฉันสั่งให้เธอนอนรอบนเตียงไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวคุณไทเกอร์จะนอนหลับไม่สบาย หนูนอนพื้นได้ค่ะ”
“เธอเพี้ยนป่ะเนี่ย”
“คุณไม่ต้องอายหรอกค่ะ หนูเข้าใจ ใคร ๆ ก็กลัวผีทั้งนั้นมันเป็นเรื่องปกติค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะหนูนอนเป็นเพื่อน”
“ยัยเพี้ยนเอ๊ยฉันไม่รู้จะพูดกับเธอยังไง ฉันไม่ได้หมายถึงนอนด้วยแบบนั้น”
“ละ...แล้วหมายความว่ายังไงเหรอคะ”
“ช่างมันเถอะ!” ผมเดินกลับแต่งตัวด้วยความหงุดหงิด
วันนี้หมดอารมณ์แล้วละ ยัยลูกเจี๊ยบนี่ซื่อจริงหรือว่าแกล้งซื่อกันแน่วะ ครั้นเมื่อเหลือบหางตามองก็เห็นว่าเธอกำลังสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนอยู่
บาปกรรมแท้ ๆ เลยกู
ผมเดินกลับมายังที่นอนเห็นว่ากุ๊กไก่นอนห่มผ้าหลับปุ๋ยไปแล้วจึงไม่ได้ปลุกเธอ เดี๋ยวพรุ่งนี้เคยมาตกลงข้อเสนอกับเธออีกรอบ
“หนูลืมบอกคุณไทเกอร์อีกเรื่องค่ะ” อยู่ ๆ เสียงยัยลูกเจี๊ยบก็โพล่งขึ้นมาดื้อ ๆ ทำเอาผมที่นอนเล่นมือถืออยู่เพลิน ๆ ตกอกตกใจจนมือถือเกือบกระเด็นหลุดออกจากมือ “ห้องนี้อากาศเย็นไม่ต้องนอนแก้ผ้าหรอกค่ะ เดี๋ยวจะเป็นปอดบวมเอา คุณไทเกอร์ก็อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะคะ นอนหลับฝันดีค่ะ”
ว่าจบ เธอก็ดึงผ้าห่มคลุมโปงและพลิกตัวนอนหันหลังให้ผมอีกครั้ง
ยัย-ลูก-เจี๊ยบ!
ผมกำหมดแน่นเพราะหงุดหงิดที่เธอใสซื่อเกินไป อยากจะกำลูกไก่ตัวนี้ให้แหลกคามือจริง ๆ
วันต่อมา...
ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นยัยลูกเจี๊ยบแล้ว ผมจึงเดินออกไปสั่งให้ลูกน้องไปเรียกเธอมาหาผมอีกครั้ง ระหว่างรอกุ๊กไก่ผมก็อาบน้ำล้างหน้าแต่งตัวด้วยชุดไปรเวท
“คุณไทเกอร์เรียกหาหนูมีอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าหากจะให้หนูนอนเป็นเพื่อนอีก หนูคิดคืนละสองร้อยนะคะ ถ้าหากให้หนูนอนด้วยทุกวันหนูคิดเหมา ๆ เดือนละห้าพันค่ะ”
คำพูดและท่าทางยัยลูกเจี๊ยบดูก็รู้ว่าคิดคำนวณตัวเลขสำหรับค่าตอบแทนมาอย่างดี ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่ยื่นฝ่ามือให้เธอจับ
“คะ?”
“ส่งมือมา” กุ๊กไก่ยื่นมือให้ผมโดยไม่คิดอะไร ผมจึงใช้โอกาสนั้นดึงเธอเข้ามาประชิดและสวมกอดเธออย่างฉวยโอกาส
“ทะ...ทำอะไรคะ”
“เธอมาเป็นผู้หญิงของฉันแล้วฉันจะให้เธอมากกว่าที่เธอต้องการ” ผมมาคิด ๆ ดูแล้ว ความใสซื่อของยัยลูกเจี๊ยบก็น่าสนใจดีเหมือนกัน
“มะ...หมายถึงแฟนเหรอคะ”
“ไม่ใช่แฟน แต่เป็นผู้หญิงที่คอยดูแลปรนนิบัติฉันอย่างใกล้ชิด เธอเหมาะกับหน้าที่นี้มากเลยนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนโฉมยัยลูกเจี๊ยบอย่างเธอให้เป็นหงส์”
“หนูขอคิดดูก่อนนะคะ” กุ๊กไก่ผละตัวออกจากอ้อมแขนของผม “แล้วเดี๋ยวหนูจะกลับมาให้คำตอบค่ะ”
“ฉันขอคำตอบก่อนอาหารเย็นวันนี้” ผมเอ่ยพูดก่อนที่กุ๊กไก่จะเดินพ้นประตูห้อง เธอหันมาพยักหน้าให้ผมก่อนจะเดินจากไปอีกครั้ง
“ฉันจะไปเดินเล่นในห้างสักหน่อย เตรียมคนออกรถให้ด้วย” ผมออกคำสั่งหลังรับประทานอาหารเช้าเสร็จ
“ครับนาย” ลูกน้องขานรับพร้อมก้มศีรษะให้ผมเล็กน้อย ผมมองหายัยลูกเจี๊ยบที่ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหน หรือตั้งใจหลบหน้าผม
“เธอ...ไปช่วยถือของให้ฉัน!” ผมตะโกนพูดกับกุ๊กไก่ที่กำลังถือแจกันดอกไม้ไปประดับไว้ตรงทางเดินขึ้นบันได ไม่ใช่แค่พูดแต่ผมเดินไปจูงมือเล็กเดินออกมาพร้อมกัน
ผมพากุ๊กไก่เดินไปยังโซนขายโทรศัพท์มือถือเพราะจะไปติดฟิล์มและเปลี่ยนเคสใหม่ อันเก่าเมย์เป็นคนซื้อให้ในวันเกิด ผมไม่อยากใช้แล้ว
“มือถือที่เธอใช้มันเก่าแถมหน้าจอก็แตก ฉันซื้ออันใหม่ให้”
“หะ...ให้หนูเหรอ”
“ฉันมากับเธอแล้วจะให้ฉันซื้อให้ใคร”
“ขอบคุณนะคะ” กุ๊กไก่รับมือถือเครื่องใหม่ไปด้วยความดีใจ ผมให้เธอทดลองใช้มือถือเครื่องใหม่ดู ทีอย่างนี้เรียนรู้เร็วและเข้าใจง่ายจัง ทีเรื่องเมื่อคืนกลับคิดไม่ได้ “ไหน ๆ วันนี้คุณก็พาหนูมาเดินห้างด้วยแล้ว หนูขอซื้อของใช้ส่วนตัวตัวกับของกินเล่นนิด ๆ หน่อย ๆ กลับไปด้วยได้ไหมคะ”
“อืม” ผมตอบกลับไปสั้น ๆ อันที่จริงผมตั้งใจพาเธอมาเดินเที่ยวห้างอยู่แล้ว
“เจอแล้ว” กุ๊กไก่วิ่งตื่นตาตื่นใจออกไป ผมจึงอดที่จะเดินตามไปดูไม่ได้ว่ามีอะไรน่าตื่นเต้น
แต่เห็นขาสั้น ๆ ของยัยลูกเจี๊ยบเขย่งเอาของบนชั้นวางไม่ถึงแล้วมันน่าหงุดหงิดชะมัด ผมจึงเดินเข้าไปช่วยด้วยการอุ้มเธอขึ้นเพื่อให้หยิบของชั้นบนได้อย่างสะดวก
พรึ่บ!
“ทะ...ทำอะไรคะ”
“รีบ ๆ หยิบ ฉันหนัก!” เธอพยักหน้ารับก่อนจะรีบโกยเอาของบนชั้นวางมากอดแนบอกอย่างหวงแหน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมปล่อยเธอลงจากอ้อมแขนแกร่ง
“บะหมี่?”
“ใช่ค่ะ”
“ซื้อไปทำอะไร”
“หนูเอาไว้ทานแก้หิวค่ะ บะหมี่กึ่งสําเร็จรูปหนึ่งแพ็คมีสิบซอง หนูเอามาสามแพ็คทานแก้หิวได้ทั้งเดือนเลยค่ะ”
เธอบอกกับผมแล้วเดินเอาบะหมี่กึ่งสําเร็จรูปไปวางไว้ในรถเข็นที่จัดเรียงเอาไว้ ผมเดินตามไปซ้อนหลังเธอก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบเสียงเบาถึงข้อเสนอดี ๆ
“เป็นผู้หญิงของฉันเธอจะมีบะหมี่กินทั้งปี ไม่สิ...เป็นผู้หญิงของฉันเธอจะได้กินอิ่มทุกวัน ฉันไม่ปล่อยให้เธออดหรอก”
“คุณไทเกอร์อย่ากดดันหนูสิคะ” กุ๊กไก่หันหน้ามาพูดซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ผมกระซิบกระซาบที่ข้างหูใบเล็ก ส่งผลให้ปลายจมูกโด่งของผมสัมผัสเข้ากับพวงแก้มป่อง ๆ ของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ “ขะ...ขอโทษค่ะ”
คนตัวเล็กก้มหน้าขอโทษขอโพยแล้วรีบดึงรถตะแกรงเข็นจากไปอย่างเขินอาย
หนีให้ตายยังไงก็หนีไม่พ้นหรอก ยังไงฉันก็จะเอาเธอมาอยู่ในกำมือของฉันให้ได้ ยัยลูกเจี๊ยบ!
.
.
.
.
.
.
มาแล้วค๊าบ
แผนชั่วยืนหนึ่ง เฮียตั้งใจจะล่อเด็ก แต่เด็กไม่เข้าใจ 5555
คอมเมนท์พูดคุยกันนะค๊าบ เยิฟ ๆ
- ผู้เขียน
