บทที่ 2
1192 คำ
แม้ร่างกายไม่ได้เจ็บปวด แต่สภาพจิตใจมันมีแผลฉกรรจ์เหวอะหวะ บาดแผลจากการอกหักนี่มันยากจะเข้าใจจริง ๆ ถ้าไม่เจอกับตัว
ตลอดหลายสัปดาห์มานี้ผมมักทำอะไรที่ไร้สติและไม่มีเหตุผลอยู่เรื่อย ดื่มจนเมาแล้วนอนกอดขวดเหล้าที่ตั้งเรียงรายเป็นโหล ๆ สร่างจากเมาก็มายืนอยู่ใต้ฝักบัวเป็นชั่วโมง ๆ
แม่ง! กูพาตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ยังไงวะ
ผมมองดูตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ ไอ้หน้าหนวดขี้เมาผมเซอ ตรงหน้าแม่งโคตรน่าเกลียดฉิบหาย
“ขะ...ขออนุญาตนะคะ” เสียงสาวใช้เดินเข้ามาในห้องอาบน้ำพร้อมอุปกรณ์โกนหนวด ซึ่งผมเป็นคนเรียกใช้เอง
ผมข่มตาหลับลง พยายามทำจิตใจให้ผ่อนคลาย หลังจากที่สะสมความเจ็บปวดจนเกิดความเครียดมานานหลายสัปดาห์ ถึงเวลาเอาตัวออกมาจากจุดนั้นสักที
มือนุ่มนิ่มชโลมครีมโกนหนวดจนทั่วบริเวณที่มีหนวดเครา จากนั้นโกนหนวดบริเวณคางและลำคอ จากบนลงล่างและจากล่างสุดจนถึงปลายคาง โกนซ้ำอีกรอบ ก่อนจะชโลมเนื้อโฟมและล้างหน้าให้ผมหลังจากโกนหนวดเคราเสร็จแล้ว
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“มือเบาดี สระผมให้ฉันด้วยแล้วกัน”
“ดะ...ได้ค่ะ สระผมเสร็จแล้วให้เตรียมน้ำในอ่างด้วยไหมคะ”
“อืม” ผมตอบกลับสั้น ๆ ก่อนจะนอนนิ่งให้สาวใช้ทำความสะอาดเส้นผม รู้สึกสดชื่นขึ้นเมื่อน้ำอุ่น ๆ ราดลงบนศีรษะ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแชมพูก็ทำให้ผ่อนคลาย ยิ่งมีนิ้วมือนิ่ม ๆ มาเกาล้างหนังศีรษะและบริเวณโคนเส้นผมมันทำให้สบายและเบาหัวขึ้นเยอะเลย
“เรียบร้อยค่ะ” ผมลืมตาและลุกขึ้นมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลากับทรงผมที่สะอาดและมีระเบียบขึ้น
อย่างนี้ค่อยเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย
ผมถอดเสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าขนหนูมายังไม่ทันจะได้พันรอบเอว สาวใช้ที่โกนหนวดและสระผมให้ก่อนหน้านี้ก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ คิดว่าน่าจะเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นลงอ่างไว้ให้ผม แต่แล้วอยู่ ๆ
“อร๊ายยยย!” เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องทำเอาผมตกอกตกใจไปด้วย ผมไม่ได้ตกใจเสียงกรีดร้องของเธอ แต่ผมตกใจที่เธอยังเด็กมาก ๆ มองยังไงก็เด็กมัธยม
“คะ...ใครเอาเด็กมาเล่นในนี้วะ”
“ขะ...ขอโทษค่ะ”
“รีบออกไปสิ”
“ค่ะ ๆ ออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอรีบเก็บอุปกรณ์และวิ่งออกไปอย่างลนลาน
ผมไม่เคยทำเรื่องอุจาดตาต่อหน้าเด็กสาวคนไหนมาก่อนเลย น่าอายฉิบหาย!
“เด็กคนนี้เป็นสาวใช้คนใหม่เพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรกค่ะ” ป้าที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านในเพนท์เฮาส์เฮียลีโอเอ่ยแนะนําสาวใช้ที่ผมไปทำเรื่องน่าอายเอาไว้ก่อนหน้านี้ ขณะที่ผมกำลังทานข้าวเที่ยง
ตลอดระยะเวลาที่ผมอกหัก ผมหนีมาพักใจอยู่ที่เพนท์เฮาส์ของเฮียลีโอซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง หลังจากแต่งงานได้ไม่ถึงครึ่งปีเฮียก็พาเมียไปอยู่ที่อิตาลี ผมจึงได้มาอยู่อาศัยโดยไม่ต้องเกรงใจเจ้าของที่
“ชื่ออะไร?”
“กะ...กุ๊กไก่ค่ะ” เธอก้มหน้าพูดกับผมด้วยความประหม่า จะว่าไปเด็กคนนี้ก็สะสวยดีนะ แต่ทำไมถึงได้มาทำงานเป็นสาวใช้ที่นี่ล่ะ ความคิดยังไม่ทันตกตะกอน กุ๊กไก่ก็อธิบายต่อราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ “หนูมาทำงานที่นี่หนึ่งปีเพื่อปลดหนี้ค่ะ มีคนแนะนํามาว่าเงินเดือนสาวใช้ที่นี่ค่อนข้างสูง นอกจากจะได้ปลดหนี้แล้วยังพอมีเงินเก็บไว้เรียนต่อด้วย”
“ใครแนะนําเธอมา”
“เอ่อ...”
“ช่างเถอะ ฉันหิวข้าวแล้วตักข้าวให้ฉันกิน”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับอย่างถ่อมตัว ก่อนจะตักข้าวและรินน้ำเปล่าให้ผม
บ้าจริง! เด็กคนนี้น่ารักฉิบหาย ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย
เหมือนว่าความรู้สึกนี้มันเคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน และใช่ครับผมเคยรู้สึกแบบนี้กับเมย์ ครั้งแรกที่ผมได้เจอเมย์ ในใจผมก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้แม่งโคตรสวยเป็นบ้าเลยว่ะ
เมื่อสมองนึกถึงวันที่เมย์ทำให้ผมต้องเจ็บปวด ผมก็ชักสีหน้าใส่ยัยลูกเจี๊ยบที่กำลังมองผมตาปริบ ๆ
ผมจะไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหนให้หัวใจต้องเจ็บอีกแล้ว ไม่มีทาง!
หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้ว ผมก็เดินสำรวจเพนท์เฮาส์ของเฮียลีโอ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ยังไม่ได้เดินดูทั่วบ้านเลย
“จะคลั่งรักเมียอะไรขนาดนั้นวะ” ผมพึมพำถึงเฮียลีโอเสียงเบา เมื่อเห็นรูปภาพของเจ๊ผึ้งขนาดเท่าบานประตูประดับอยู่หลังโต๊ะทำงาน
เมื่อได้ใช้มือสัมผัสจึงรู้ว่ามีห้องลับซ่อนอยู่หลังรูปภาพนั้น
ผมเดินเข้าไปสำรวจดูอย่างถือวิสาสะ ห้องนี้น่าจะเป็นห้องสะสมของต่าง ๆ ดูจากการจัดวางตู้ไม้เป็นแนวยาว
“ยังใหม่เอี่ยมเลย เฮียมันเคยได้ใช้งานบ้างไหมวะเนี่ย” ผมหยิบของเล่นผู้ใหญ่ชุดลิมิเตดที่ผมตั้งใจซื้อให้เฮียในวันเกิดทุก ๆ ปีขึ้นมาดูเล่น มันถูกจัดเก็บไว้อย่างดี ถ้าหากเจ๊ผึ้งมาเห็นคงจะบันเทิงน่าดู คิดแล้วก็อดขำไม่ได้
“หนูเพิ่งมาทำงานวันแรกเองนะคะ ยังไม่มีเงินส่งกลับไปทางบ้านหรอกค่ะ” ผมออกมาเดินเล่นแถวสระว่ายน้ำ หลังจากที่สำรวจเพนท์เฮาส์ของเฮียลีโอจนทั่ว จึงทันมาได้ยินยัยลูกเจี๊ยบคุยสายกับใครบางคน “เงินสามแสนที่แม่ได้ไปหมดแล้วเหรอคะ พ่อกับแม่อย่าใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายได้ไหม หนี้ท่วมหัวยังตามใช้ไม่หมดอย่าเพิ่มหนี้ให้หนูต้องตามเช็ดตามถูได้ไหม”
“มาแอบอู้งานเหรอ?” ผมเอ่ยถามเด็กสาวเสียงเรียบ เธอมีท่าทางตกใจก่อนจะรีบวางสาย
“แค่นี้ก่อนนะคะแม่ มีเงินแล้วหนูจะรีบโทรกลับ” กุ๊กไก่รีบเก็บมือถือแล้วก้มหน้าขอโทษผมยกใหญ่ “ขอโทษค่ะคุณไทเกอร์ หนูจะรีบกลับไปทำงานต่อเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“ฉันช่วยเธอได้นะ”
“คะ?” กุ๊กไก่หันหน้ากลับมาถามสั้น ๆ ด้วยความไม่เข้าใจ
“หลังกินอาหารมื้อเย็นเสร็จแล้วขึ้นมาหาฉันที่ห้อง ฉันมีข้อเสนอดี ๆ ให้เธอ”
.
.
.
.
.
มาแล้วค๊าบ
ฝากยัยลูกเจี๊ยบเด็กซื่อด้วยน๊าาา
คอมเมนท์พูดคุยกันนะค๊าบ เยิฟ ๆ
- ผู้เขียน
