“ไม่จริง ฮือ ๆ คุณโกหกหนู” กุ๊กร้องไห้จนตัวเกร็ง เธออาลัยอาวรณ์ที่ลูกจะจากไปโดยที่ยังไม่ลืมตาดูโลก
คืนนั้นทั้งคืนเธอนอนร้องไห้ไม่หยุด จนถึงช่วงสายผมพากุ๊กไก่ไปเจาะเลือดใส่สายน้ำเกลือ เปลี่ยนชุดเป็นผ่าถุง รอส่งตัวไปห้องผ่าตัด กุ๊กไก่นอนนิ่งเงียบอยู่บนเตียงจนผมไม่สามารถคาดเดาความคิดของเธอได้
“คุณเองก็อยากให้หนูทำแท้งอยู่แล้ว เข้าทางคุณเลยสินะคะ” กุ๊กไก่พูดกับผมด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ “ฮึก! คุณไม่ต้องการให้เขาเกิดมาตั้งแต่แรก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะกุ๊กไก่”
“ช่วยฆ่าหนูให้ตายได้ไหมคะ หลังจากที่หนูผ่าตัดเสร็จแล้วช่วยทำให้หนูตายได้ไหม”
“กุ๊กไก่...ไม่เอาไม่พูดแบบนี้นะ” ผมมองกุ๊กไก่ด้วยความรู้สึกผิด ก่อนที่พยาบาลจะเข็นเตียงของเธอเข้าไปในห้องผ่าตัด ผมได้แต่มองตามเธอด้วยความเป็นห่วง
“กุ๊กไก่อยู่ในมือหมอแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วนะ” เมย์ที่เพิ่งเดินทางมาถึงเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ เมื่อคืนผมโทรไประบา
