หลายสัปดาห์ต่อมา...
เดี๋ยวเธอก็กลับมา เธอไปไหนไม่ได้ไกลหรอก
เดี๋ยวเธอก็ซมซานกลับมา
ผมปลอบใจตัวเองอยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ ทั้งวันทั้งคืน ผมเพิ่งเจอเธอได้ไม่กี่เดือนเอง ทำไมมันถึงได้รู้สึกเจ็บขนาดนี้ กับเมย์ที่ผูกพันกันมาสี่ปีผมยังไม่รู้สึกเจ็บแบบนี้เลย
ไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหนของเพนท์เฮาส์ ผมก็เห็นแต่ภาพของเธอ คำพูดหวาน ๆ รอยยิ้มสดใส และท่าทางที่ตื่นเต้นร่าเริงของเธอมันติดอยู่ในใจของผม
ผมทนไม่ไหวอีกแล้ว ผมคิดถึงเธอ ผมอยากได้เธอคืนมา
โครม!
“ฉันต้องการเจอเมย์ เดี๋ยวนี้!” ผมทำลายข้าวของเรียกร้องความสนใจ เมย์ไม่ยอมออกมาเจอผม ดูสิว่าถ้าข้าวของในร้านมันพังมันจะหยิ่งทะนงได้อีกนานไหม
“เป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ยไท อย่ามาทำตัวอันธพาลที่ร้านกูนะ”
“กุ๊กไก่อยู่ที่ไหน!”
“ทำไมกูจะต้องบอกมึง”
“มึงบอกกูมาว่ามึงเอาเมียกับลูกกูไปซ่อนไว้ที่ไหน”
“ยอมรับแล้วเหรอว่ากุ๊กไก่เป็นเมียที่กำลังท้องลูกของมึงอยู่” เม
