"พวกมึงไปส่งกูที่คอนโด ส่วนผู้หญิงคนนี้จัดการด้วย"
เจนได้ยินผมพูดแบบนั้น จากที่ก้มหน้าก้มตาร้องห่มร้องไห้ก็เงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่จะถามเสียงสั่นเครือว่า..
"คะ..คุณลีอองจะทิ้งเจนเหรอคะ? ฮึกๆ"
"เหอะ..ฉันไม่ได้พิสวาทเธอนะ ที่ฉันยังเก็บเธอไว้เพราะสงสารและสงสัยที่เธอทำตัวแปลกๆ ซึ่งวันนี้ฉันรู้ความจริงแล้ว เธอควรไสหัวไป"
"แต่...เจนถูกบังคับนะคะ ฮึกๆเจนรักคุณลีออง"
"สิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดถึงจะถูกบังคับ..แต่เธอก็ไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรจากฉัน ฉันให้เวลาเธอย้ายของออกจากคอนโดที่ฉันยึดจากลูกหนี้มาภายในสามวัน...ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน-_-"
"คุณลีอองฮือๆ "
ผมไม่ตอบปล่อยให้เจนร้องไห้อยู่แบบนั้น ตอนนี้ผมไม่ควรใจอ่อนหรือสงสารใคร ผมควรสงสารคนที่ต้องมารับเรื่องร้ายๆแทนผม และคนที่ผมเคยพลั้งพลาดไปทำร้ายเธอถึงสามปี
นั่นก็คือ..อันติง
พอกลับถึงคอนโดได้หยิบบุหรี่สูบ สมองผมก็มีล้านความคิด ประติดประต่อเรื่อ
