"งั้นแกบอกฉันมาสิ ว่าแกรู้จักกับนังเจนรึป่าว และแก้วน้ำเยอะๆในถุงขยะเมื่อกี้คืออะไร? แกกินเองเหรอ?"
"......" มะนาวเงียบ แล้วกอดอกหันไปทางอื่น ใช่..ฉันเห็นเธอปาดน้ำตาล่ะ แต่ฉันไม่สน เพราะน้ำตาฉันเองก็ไหลเหมือนกัน
"ฮึกๆ..เห็นมั้ย? แกก็ตอบไม่ได้ ทำไมแกทำแบบนี้วะมะนาว แสดงว่าที่ผ่านมา..แกก็แสดงละครกับฉันน่ะสิ แกไม่เคยจริงใจกับฉันเลย"
เท่านั้นแหละ มะนาวก็หันขวับกลับมาทันที
"แกต่างหากที่ไม่จริงใจกับฉัน ฉันไม่รู้หรอกนะ..ว่าอะไรทำให้แกสงสัยในตัวฉันและกล่าวหาฉันแบบนี้! แต่ฉันจะบอกอะไรให้ ว่าฉันโคตรผิดหวังเลยอันติง ที่แกไม่เชื่อใจฉัน! "
พูดจบมะนาวก็หันหลังกลับ เธอเดินเข้าห้องปิดประตูใส่ฉัน ปล่อยทิ้งให้ฉันยืนมองตามหลังทั้งน้ำตา
แค่นี้เองเหรอ? มิตรภาพเกือบสิบปี?
ฉันกับมะนาวรู้จักกันตั้งแต่เป็นเฟรชชี่ เอ็กซ์เทริน์ อินเทริน์ จนจบหมอเฉพาะทาง อ่านหนังสือสอบช่วยกันและช่วยกันเรียนจนจบ หนำซ้ำเธอยังดู
