อันติง | ว่าที่คนไข้คนนี้..เป็นมาเฟีย
2088 คำ
"ฉันไม่ได้อยากให้นายเป็นของฉัน หยุดเสนอตัวให้ฉันสักที!"
"แล้วถ้าฉันไม่เป็นของเธอ..เราจะทดลองการรักษายังไงล่ะ"
"ก็ฉันจะไม่รักษาไง>[]พรึบ!
"เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น เธอเป็นคนเดียวที่ช่วยฉันได้!"
"หมอเฉพาะทางในประเทศไทยมีตั้งหลายคน ถ้ากลัวเรื่องเเดงบินไปต่างประเทศก็ได้ ทำไมต้องฉัน! ฉันไม่เอาหรอก ไม่มีทาง ฉันจะไม่มีวันทำอะไรให้นายอีก ตั้งแต่เรื่องชันสูตรแล้วนะ มันไม่ใช่เรื่องของฉันเลย>[]'การรักษา' แต่ทำไม..ฉันต้องรู้สึกว่ามันเป็นการรักษาที่วัดใจฉันมาก และฉันจะทำได้มั้ยนะ?เพราะมันไม่ง่ายเลย ที่จะเพิกเฉยกับใบหน้าหล่อๆและหุ่นล่ำๆของลีออง
แล้วยิ่งตรงนั้น อย่างที่บอก.. ถึงมันจะหลับไหล แต่ความอลังการนั้นใหญ่กว่าดิลโด้ที่ฉันจับอีก
เฮือก ~ ทำไมคิดๆแล้วแสบจมูกเนี่ย
ฟื้ด~! (เสียงสูดน้ำมูก)
"เฮ้ย เลืิอดกำเดาเธอไหล"
ลีอองพูดจบก็รีบสาวทิชชู่ส่งมาให้ฉันทันที ก่อนที่ฉันจะรีบเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ส่วนมือก็เช็ดตามจมูกบ้างซับเลือดบ้าง
จนผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน..เขาหยัดลุกจากโซฟา และเดินดุ่มๆอ้อมมาก้มมองฉันจากด้านหลัง
"O,,O" หยุดนะเจ้าเลือดกำเดา หยุดนะเจ้าความคิด ถึงเขาจะหล่อ จะล่ำ จะอลังการก็เถอะ หยุด!
"เธอกำลังคิดอะไรอยู่ยัยวัว ถึงเลือดกำเดาไหลแบบนี้"
ฉันมองคนถามตาปริบๆ อีกแล้วเหรอเนี่ย..ฉันต้องเงยหน้าคุยกับเขาอีกแล้ว ไม่ชอบแบบนี้เลย..
"มะ..ไม่เลย ไม่ได้คิดอะไรสักนิด สงสัยเส้นเลือดฝอยในจมูกฉันแตก"
ใจเย็นๆอันติง ห้ามให้เขารู้เด็ดขาด..ว่าหล่อนกำลังจินตนาการความล่ำของเขา
ขณะที่ฉันพยายามหักห้ามใจ ไม่ให้ตัวเองแสดงอาการออกมา ลีอองก็ก้มลงมาหาฉันช้าๆ ขณะที่ตาเขาเพ่งมองที่ริมฝีปาก ส่วนฉัน..ก็มองปลายคางที่เคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
โอ้โห...
หล่อจังเลย ฉันต้องรักษาคนไข้หล่อๆและนวดกระปู๋ให้เขาจริงๆเหรอเนี่ย
ฉันหยุดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้า..นวดบ่อยๆฉันจะชินหรือหิวเอง
"ไง เรื่องรักษาตกลงมั้ย?"
"ขอฉันคิดดูก่อนนะ ฉันยังไม่เคยศึกษาเรื่องนี้จริงจัง กลัวรักษาผิดวิธี-///-"
ฉันตอบติดขัด และพยายามหันหน้าหลบเขา
"อืม ถ้าเธอตอบแบบนี้แสดงว่าตกลง ก็ดี..อย่าให้ฉันขู่เธอไปมากกว่านี้เลย"
เดี๋ยวนะอิคนบ้า ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลย ! ฉันแค่ขอคิด
"เดี๋ยว! ฉันยังไม่ได้ตกลงสักหน่อย!"
ปึก!
"โอ้ย! " ฉันรีบปฏิเสธลีอองทันที ก่อนที่จะผงกหัวขึ้นและหน้าผากชนกับคางเขา และหลังจากนั้นเขาก็รีบกระโดดข้ามโซฟามาลูบหน้าผากฉันเบาๆ
โดยไม่สนว่าคางตัวเอง จะมีเลือดหยดติ๋งๆเลย
"โคตรซื่อบื้อ-_-" ฉันเจ็บนะ แล้วมึนด้วย แต่เขาจะไม่ดูคางตัวเองหน่อยเหรอ!
"ฉันซื่อบื้อฉันยอมรับ ตะ..แต่ คางนายแตกนะลีอองTT"
"เออดิ เธอแม่งหัวแข็งชิบ" แล้วเขาก็ลูบที่คางตัวเองจับดูเลือด ก่อนที่จะรีบดึงทิชชู่ซับมันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที
ทิ้งให้ฉันที่นั่งลูบหน้าผากตัวเองตอนนี้ มองตามหลังด้วยความงุนงง
จนนั่นแหละ..เขาเดินไปเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปในห้อง และถ้าฉันเดานะ..ห้องนั้นมันคงเป็นห้องนอนมาสเตอร์ของเขาแน่นอน
และแล้วก็ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีที่ฉันนั่งรอ และคลึงหน้าผากตัวเองไปด้วย ซึ่งไม่รู้ว่ารออะไร ทำไมต้องรอ อันที่จริงทางสะดวกแบบนี้ ฉันควรกลับบ้านได้แล้วนะ
พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา..แล้วหยิบกระเป๋าเตรียมเดินไปที่ประตูทางออก
แต่เมื่อก้าวเท้าไปก้าวเดียวเท่านั้น ฉันก็ต้องหยุดชะงัก...ฉุกคิดด้วยความลังเล และหันมองไปที่ประตูบานใหญ่ สลับกับประตูทางออกหลักของห้อง
ฉันทำเขาเลืิอดออก..จะไม่ช่วยอะไรหน่อยเหรอ
อีกอย่าง..ฉันเป็นกำลังจะหมอนะ อย่างน้อยๆฉันก็ควรจะฆ่าเชื้อหรือทำแผลให้เขาก่อนกลับ
"เฮ้อ~" พอตัดสินใจได้ ฉันก็ทิ้งกระเป๋าลงที่โซฟาอีกครั้ง
ก่อนจะหันกลับและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ ที่เปิดประตูเข้าไปมีเตียงคิงไซส์สีเทา ห้องตกแต่งสไตล์โมเดิร์นลักชูรี่ มีผนังห้องสีน้ำกรมท่า และสีไฟสีส้มนวลก็ทำให้ห้องดูขรึมน่าค้นหา
ราวกับคนออกแบบ...ต้องการให้ฉันอยากรู้จักตัวตนของเจ้าของห้อง
"ลีออง นายอยู่ไหน? เป็นอะไรรึป่าว ให้ฉันทำแผลให้มั้ย?"
ฉันถามไป และก้าวเดินไป..จนตอนนี้ไปหยุดที่หน้าห้องๆนึงที่เป็นกระจกขุ่นมัว ซึ่งข้างในมีเสียงน้ำเปิดกับเงาของใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่
จนฉันใช้หูแนบฟัง และถามอีกครั้งว่า..
"ละ..ลีออง นายอยู่ในนี้รึป่าว?"
'อยู่ เข้ามาสิ'
แล้วฉันก็เปิดประตูกระจกนั้นเข้าไปโดยไม่ลังเล ก่อนที่จะเจอกับไอกลุ่มใหญ่..ที่ลอยออกมากระทบหน้าจังๆ
บอกเลยว่าเสี้ยววินาทีนั้น ความร้อนรุ่มมันเริ่มเร้าอารมณ์ฉันขึ้นมา..
จนฉันตัดสินใจเดินช้าๆเข้าไปในห้องน้ำ และเปิดม่านออก
พรึบ!
ใช่..ไอสีขาวลอยฟุ้ง ลีอองเขาเปลือยทั้งตัวและใช้สองแขนค้ำขอบอ่าง เขาเงยหน้าขึ้นรับความอุ่นของน้ำ โดยไม่สนใจฉัน ที่ยืนไล่มองตามเรือนร่างเปลือยๆของเขาเลย
และฉัน..ก็ไม่รู้ว่าทำไมกัน ตัวเองถึงละสายตาออกจากลำรักใต้น้ำนั้นไม่ได้
ซึ่งมันไม่เปลี่ยน...มันยังหลับอยู่ แต่อารมณ์ฉัน..มันหวนคิดถึงวันนั้นในห้องน้ำ
หมอกขาวๆไออุ่นๆทำฉันนึกถึงความรู้สึกที่ตัวเองกำลังร้อนเร่า และมอบความกระสันซ่านแผดเผา กับตัวเองใต้ฝักบัว..
"ละ..ลีออง" ฉันเรียกเขาเสียงแหบแห้ง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงไปเลี้ยงคอที่แห้งผาด อึก ใหญ่
"หืม..มีอะไร?" เขาขานตอบ ขณะที่ยังหลับตาพริ้ม จนฉันค่อยๆข่มตาหลับอีก ไม่ให้ตัวเองรู้สึกไปมากกว่านี้
แค่คิดก็ทุเรศ แค่คิดก็ดูไร้ยางอาย..อย่านะอันติง อย่าคิดถึงวันนั้นของเธอ! มันไม่เหมือนกัน..
อย่า!...
"ฉันตัดสินใจแล้ว ฉัน..จะลองรักษานายดู-////-"
"อืม..งั้นเริ่มวันนี้เลย แล้วฉันจะทำให้เธอรู้..ว่าฉันคุ้มค่ากับการรักษาแค่ไหน"
- ผู้เขียน
