นายหัวพลวัตรเองก็ตกใจมากเพราะเขาเองก็สัมผัสได้ถึงเยื่อบาง ๆ ที่เป็นปราการขัดขวางไม่ให้เขาเข้าไปได้โดยง่าย พลวัตรหยุดการกระทำรุกล้ำและเลือนริมฝีปากจากซอกคอหอมของยาหยีมาประกบริมฝีปากบางแทนค่อยๆ จูบประโลมอย่างปลอบขวัญ และจูบประกบปากยาหยีเพื่อสกัดกั้นไม่ให้เสียงร้องของยาหยีดังเล็ดลอดออกมาบาดหัวใจเขาด้วย
พลวัตรให้ยาหยีปรับตัวให้เริ่มคุ้นชินกับเขาชั่วครู่ เพื่อเปิดรับการรุกล้ำจากเขาอีกครั้งและครั้งนี้เขาก็สามารถทำสำเร็จ เขาใช้ประสบการณ์ที่มีชักนำยาหยีให้สามารถเดินรวมทางไปกับเขาได้สำเร็จ
ยาหยีนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ใต้ร่างพลวัตร ด้วยความเจ็บช้ำทั้งกายและใจ น้ำตาของยาหยีไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย ยาหยีต้องมาเสียตัวให้กับคนที่ไม่เห็นค่าของตัวเองเลย เขาด่าว่ายาหยีต่าง ๆ นาๆ แต่ร่างกายกลับทรยศไปตอบรับการรุกรานจากพลวัตร ปล่อยให้เขาชักนำจนเกินเลยตกเป็นของเขา พลวัตรยังไม่ยอมปล่อยร่างของยาหยียั
