ชานป๋อเสียนนั่งทานอาหารอยู่กับบอดีการ์ดอีกคนไปเงียบๆ คนเป็นลูกน้องไม่เกร็งเพราะชินแล้วที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับเจ้านายที่บางครั้งเขาก็ได้สลับกับคนอื่นมาติดตามอีกฝ่ายในวันที่ลูกน้องมือขวาของเขาหยุดงาน...
ชานป๋อเสียนไม่ชอบกินข้าวคนเดียว เหล้าก็เช่นกัน ดังนั้นหลังจากมื้ออาหาร เขาเองก็มานั่งดื่มที่บาร์เลาจน์พร้อมๆ กับเจ้านาย ไอ้มื้อดื่มแบบมีสวัสดิการแบบดื่มในร้านหรูฟรีนี้มันก็ดี แต่ไอ้ความเกร็งที่ต้องมาอยู่กับคนที่ดูเหมือนอารมณ์ไม่ดีนี่ค่อนข้างลำบากพอควร ตั้งแต่ร่วมงานกันมาเขาไม่เคยเจอชานป๋อเสียนในโหมดแสดงความรู้สึกง่ายแบบนี้มาก่อน
ปรกติชานป๋อเสียนเป็นคนเดาอารมณ์ได้ยาก หน้าเขาจะยิ้มเสมอ แต่มักเป็นยิ้มทางการค้าที่ยากจะบอกว่ายิ้มนั้นยิ้มด้วยอารมณ์ไหน
ครืดดด!
เสียงมือถือสั่นครืดของเจ้านายทำให้เขาลุ้นว่าขอให้มีคนโทรมารายงานอะไรสักอย่างที่ทำให้เจ้านายอารมณ์ดีสักทีเถิด
“ว่าไง เหวินเล่อ”
